ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – καθηγητού

(ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

Μέσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Το δεκαπενταύγουστο, ή όπως το ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού. Η κορυφαία αυτή εορτή είναι για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικά κέντρα της χάρης Της (Τήνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θα γίνουν και φέτος πόλοι έλξης χιλιάδων πιστών. Ακόμα πλήθος άλλων ναών αφιερωμένοι στην σεπτή Της Κοίμηση θα πανηγυρίσουν λαμπρά και θα τιμήσουν όπως πρέπει την έξοδό Της από τον κόσμο και την είσοδό Της στην ατέρμονη αιωνιότητα και την περίλαμπρη δόξα.

Τα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν αναφέρουν δυστυχώς τίποτε για την ζωή της Παναγίας μας μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την Πεντηκοστή. Την σιωπή αυτή έρχεται να αναπληρώσει η ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία, όπως είναι γνωστό, μαζί με την Αγία Γραφή, αποτελεί την πηγή της πίστεώς μας. Η ευσέβεια, ο σεβασμός και αγάπη των πιστών της ιεροσολυμίτικης εκκλησίας προς την Θεοτόκο διέσωσαν ορισμένα στοιχεία της ζωής Της, τα οποία καταγράφηκαν αργότερα στα έργα των Πατέρων και στην υμνολογία της Εκκλησίας μας.

Σύμφωνα με αυτά η Μητέρα του Κυρίου μας μετά την Ανάσταση του Κυρίου παρέμεινε ένα απλό, αλλά επίλεκτο μέλος της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Οι απόστολοι, οι ποιμένες και οι πιστοί της Εκκλησίας έτρεφαν απεριόριστη αγάπη και σεβασμό προς Αυτήν. Στους δύσκολους καιρούς του διωγμού των χριστιανών στην Παλαιστίνη (Πράξ.8,1) η Παναγία μας έγινε προφανώς ο μεγάλος παρήγορος αυτών. Πόσα χρόνια έζησε δεν γνωρίζουμε. Πάντως δεν πρέπει να γεύθηκε το επώδυνο γήρας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός την πήρε γρήγορα κοντά Του πιθανότατα γύρω στα πενήντα Της χρόνια.

Όταν ήρθε η ώρα λοιπόν της εξόδου Της στάλθηκε και πάλι ο αρχάγγελος Γαβριήλ να της αναγγείλει την θέληση του Θεού και Υιού Της. Ενώ προσευχόταν στον οίκο Της στην Ιερουσαλήμ παρουσιάστηκε ο άγγελος και της προσέφερε ένα μικρό κλαδί φοίνικα και της είπε: «Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία. Σου φέρνω μήνυμα από τον Υιό Σου. Ήρθε η ευλογημένη ώρα να πας κοντά Του και να δοξαστείς όπως σου ταιριάζει. Ετοιμάσου λοιπόν και σε τρεις ημέρες θα έρθει Εκείνος να πάρει την τίμια και αμόλυντη ψυχή Σου». Μετά από αυτό και αφού συνήλθε από την οπτασία, χάρηκε πολύ και κίνησε βιαστικά να ανέβει στο αγαπημένο Της Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, εκεί που προσευχήθηκε για τελευταία φορά ο Υιός Της πριν από το πάθος Του. Συνήθιζε να ανεβαίνει συχνά και να προσεύχεται εκεί.

Ανηφορίζοντας το μονοπάτι συνέβη το απροσδόκητο: Τα δένδρα και οι θάμνοι του δρόμου έγερναν και την προσκυνούσαν! Η άψυχη και άλογη κτίση, όπως είχε εναντιωθεί την ώρα του σταυρικού πάθους του Κυρίου και Υιού Της, τώρα αποκτά ξανά κρίση και συναίσθημα και προσκυνά την Βασίλισσα του κόσμου! Κατευθύνθηκε στο σημείο εκείνο του κήπου που είχε προσευχηθεί και ο Κύριος. Γονάτισε ταπεινά, ύψωσε τα σεπτά της χέρια και ατένισε τον ουρανό και αφού ευχαρίστησε το Θεό τον παρακάλεσε για την σωτηρία του κόσμου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της προσευχής Της ένα ουράνιο φως Την έλουζε. Το τίμιο και άγιο πρόσωπό Της έλαμπε από θεία ενέργεια.

Μετά γοργά γύρισε στον οίκο Της και άρχισε να ετοιμάζει τα απαραίτητα της κηδείας Της. Μάζεψε επίσης τους συγγενείς και πιστούς φίλους και φίλες Της και τους ανακοίνωσε την θέληση του Κυρίου να την καλέσει κοντά Του. Εκείνοι όταν το άκουσαν ξαφνιάστηκαν και άρχισαν να θρηνούν το χωρισμό της Μητέρας του Κυρίου. Εκείνη τους παρηγόρησε λέγοντάς τους πως αυτή είναι η θέληση του Θεού και πως από την θέση Της στον ουρανό θα πρεσβεύει πάντοτε για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Για παρηγοριά τους δώρισε δύο από τα φορέματά Της, την σκέπη (το μαντίλι της κεφαλής) και την εσθήτα Της, τα οποία αποτέλεσαν κατόπιν από τους πολυτιμότερους θησαυρούς της Εκκλησίας μας!

Την Τρίτη ημέρα μετά την επίσκεψη του αρχαγγέλου, η Κυρία Θεοτόκος αφού ντύθηκε μόνη Της τα νεκρικά Της ενδύματα, κάλεσε και πάλι τους φίλους Της και ξάπλωσε ήρεμα στην κλίνη Της. Τότε συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός: Μια δυνατή βοή ακούστηκε στον σπίτι Της, μια φωτεινή νεφέλη το κάλυψε. Πάραυτα μεταφέρθηκαν σε νεφέλες από τα πέρατα της οικουμένης οι άγιοι Απόστολοι προκειμένου να παραβρεθούν στην έξοδό Της. Κατά τον ίδιο τρόπο μεταφέρθηκε επίσης ο απόστολος Παύλος, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο άγιος Ιερόθεος, πρώτος επίσκοπος των Αθηνών, ο άγιος Τιμόθεος και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα της Εκκλησίας. Η Κυρία Θεοτόκος, αφού χαιρέτισε και ευλόγησε όλους, παρέδωσε την αγία ψυχή Της στα χέρια του Υιού Της ο Οποίος κατέβηκε από τον ουρανό για να την παραλάβει ο Ίδιος.

Οι συγκεντρωμένοι απόστολοι, οι προεστοί της εκκλησίας των Ιεροσολύμων και ο πιστός λαός άρχισαν να ψάλλουν εξόδιους ύμνους στην Θεομήτορα. Ταυτόχρονα ακούστηκε να συμψάλλει στρατιά αγγέλων από τον ουρανό! Η ουράνια μελωδία ακούστηκε σε ολόκληρη την πόλη. Φόβος και έκσταση κατέλαβε τους κατοίκους της αγίας πόλεως. Μόνο οι σκληρόκαρδοι και φθονεροί Ιουδαίοι δεν συγκινήθηκαν από αυτό το θαυμαστό γεγονός.

Μετά σχηματίσθηκε νεκρική πομπή η οποία κατευθυνόταν στο χωριό Γεθσημανή, όπου θα θάπτονταν το τίμιο σκήνωμά Της. Οι θρήνοι του πιστού λαού, που είχε χάσει την Μάνα του, έσμιγαν με τις ψαλμωδίες των αποστόλων. Στα ιλαρά πρόσωπά τους κυλούσαν δάκρυα λύπης και χαράς.

Πριν φτάσουν στον τόπο της ταφής έφτασαν φανατικοί Ιουδαίοι και θέλησαν να βεβηλώσουν την έξοδο της Μητέρας του Ιησού, τον Οποίο μισούσαν θανάσιμα. Με ύβρεις, απειλές και λοιδορίες προκαλούσαν την σεμνή ομήγυρη. Κάποιος από αυτούς είχε την αναίδεια να πλησιάσει το σεπτό φέρετρο της Θεοτόκου, με σκοπό να ρίξει στο έδαφος το άγιο σκήνωμα. Μόλις τόλμησε να αγγίξει το στολισμένο με μυρωδάτα άνθη νεκροκρέβατο, πάραυτα κόπηκαν και τα δυο του χέρια και έμειναν κολλημένα σε αυτό. Ταυτόχρονα έχασε και το φως του! Τότε κατάλαβε την αισχρότατη πράξη του και με φωνές γοερές δήλωνε την μετάνοιά του και παρακαλούσε την Παναγία να τον λυπηθεί και να τον θεραπεύσει. Και ω του θαύματος, ο άνθρωπος εκείνος θεραπεύτηκε αμέσως! Κατόπιν ομολόγησε την ανομία και την απιστία του και έγινε χριστιανός. Με δάκρυα στα μάτια ακολουθούσε και αυτός την ιερή πομπή. Αντίθετα οι άλλοι σύντροφοί του παρέμειναν ψυχροί και αμετανόητοι μπροστά στο μεγάλο θαύμα της Θεομήτορος!

Εκεί στο ήσυχο χωρίο της Γεθσημανή έγινε η κήδευση του άχραντου λειψάνου της Παναγίας μας. Το θεοδόχο σώμα Της, τέθηκε σε περιποιημένο μνημείο, που ετοίμασαν οι Χριστιανοί της αγίας πόλεως. Με λυγμούς και δάκρυα οι άγιοι απόστολοι και οι άλλοι Χριστιανοί σφράγισαν το μνημείο και αποχώρησαν.

Ηευσεβής παράδοση της Εκκλησίας μας αναφέρει πως μετά την ταφή και αφού πέρασαν τρεις ημέρες, έφτασε στην Γεθσημανή αργοπορημένος ο απόστολος Θωμάς από τις μακρινές Ινδίες, όπου έκανε ιεραποστολή. Ζήτησε επίμονα, με δάκρυα στα μάτια και λύπη πολύ, να του ανοίξουν τον τάφο για να δει και να προσκυνήσει για τελευταία φορά το τίμιο σκήνωμα της αγαπημένης Μητέρας του Δασκάλου του. Μπροστά στην επιμονή του οι άλλοι απόστολοι άνοιξαν τον τάφο και, ω του θαύματος, ο τάφος ήταν κενός, ο Κύριος μετέστησε το πάνσεπτο σώμα Της στον ουρανό, ώστε να μην γευτεί την φυσική φθορά. Η αργοπορία το Θωμά χαρακτηρίστηκε από την Εκκλησία ως οικονομία του Θεού, για να γίνει γνωστή η μετάσταση της Κυρίας Θεοτόκου! Ο κενός τάφος Της στην Γεθσημανή αποτελεί μέχρι σήμερα πηγή αγιασμού των μυριάδων πιστών που τον επισκέπτονται κάθε χρόνο και τεκμήριο της μετάστασής Της στον ουρανό.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ηιερή μνήμη της Κοιμήσεώς της Παναγίας μας είναι, όπως είπαμε, μια καλή ευκαιρία να εκδηλώσει ο ευσεβής λαός των πιστών την αγάπη, τον σεβασμό, και την ευγνωμοσύνη του προς Αυτήν, η Οποία όντας άνθρωπος, αξιώθηκε να γίνει το τιμιότατο θείο δοχείο, το ιερότατο σκεύος, ώστε να δεχτεί τον άπειρο Θεό στο καθαρότατο σαρκίο Της, να κυοφορήσει τον άναρχο και αναλλοίωτο Θεό στην τίμια γαστέρα Της, να θρέψει τον απόλυτα αυτάρκη Θεό από τα παρθενικά Της αίματα, να κρατήσει στα σεπτά Της χέρια τον «αχώρητον παντί».

Το ιερό πρόσωπο της Θεοτόκου αποτελεί, σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία μας, μέρος του απερινοήτου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας. Μετά τον Τριαδικό Θεό Αυτή κατέστη το κύριο πρόσωπο, το οποίο συνέβαλε ουσιαστικά στην υλοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Εκλέχτηκε από το Θεό ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα κορίτσια, αμέτρητων γενεών, ως η καθαρότερη και αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη, προκειμένου να γίνει Θεοτόκος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως για την υλοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, ο Θεός έδωσε τον Υιό του τον μονογενή και η ανθρωπότητα έδωσε την Παναγία. Στο ιερό πρόσωπο Εκείνης έγινε η μεγάλη συνάντηση Θεού και ανθρώπου. Μέσα στο πάναγνο σώμα Εκείνης έγινε η μεγάλη καταλλαγή (Εφεσ.2,16) και από αυτό ξεκίνησε η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, η αναδημιουργία και η θέωση του πεπτωκότος ανθρώπου.

Ομεγάλος Πατέρας της αρχαίας Εκκλησίας άγιος Ειρηναίος (+199) παραλλήλισε και σύγκρινε την Θεοτόκο με την προμήτορα του ανθρωπίνου γένους, την Εύα, ώστε να δείξει τη διαφορά μεταξύ τους. Η παρθένος Εύα δεν έκαμε καλή χρήση των θείων δωρεών και δυνατοτήτων, που είχε λάβει από το Θεό, αλλά τα χρησιμοποίησε για το κακό και την καταστρατήγηση του θείου θελήματος. Η αιτία και η ρίζα της ανταρσίας αυτής υπήρξε ο εγωισμός και η έπαρση. Αν εκείνη υπήρξε φορέας της αλαζονείας, η Παναγία υπήρξε το πρότυπο της υπακοής και της ταπείνωσης. Ο ιερός πατήρ τονίζει πως «... η Εύα (έπρεπε) να αποκατασταθή εν τη Μαρία, ίνα μια παρθένος να γίνη συνηγόρος άλλης παρθένου και να εξαλήψη την ανυπακοήν της πρώτης δια της παρθενικής υπακοής» (Ειρ. Επιδ. Αποστ. Κηρύγματος 32,33). Επίσης ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων (+ 386) έγραψε πως «Δια παρθένου της Εύας ήλθεν ο θάνατος, έδει δια παρθένου, μάλλον δε εκ παρθένου φανήναι την ζωήν» (Κυρίλ. Ιερ. Κατηχ. 12,ιε΄ ). Η ευλογημένη ρήση Της προς τον άγγελο του ευαγγελισμού «ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ.1, 38) αποτελεί σαφώς την πεμπτουσία της συμβολής Της στο έργο της εν Χριστώ σωτηρίας του κόσμου.

Το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα, στο οποίο αποκαταστάθηκε η ανθρώπινη φύση στην αρχαία προπτωτική της μορφή και ωραιότητα, υπήρξε η Θεοτόκος. Με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος κατά τον Ευαγγελισμό (Λουκ.1, 35) καθαρίστηκε από τον ρύπο του προπατορικού αμαρτήματος, τον οποίο έφερε και Αυτή εκούσα, ως μέτοχος της ανθρώπινης φύσεως, καθιστώντας Την πλέον άμωμη κηλίδος ώστε, να δεχτεί στα αγνά σπλάχνα Της το «πυρ της θεότητος» και να μην καεί. Από τότε έγινε η «Κεχαριτωμένη», η αγιοτέρα ύπαρξη μετά τον Τριαδικό Θεό. Στο πρόσωπό Της έγινε η απαρχή της λυτρώσεως του κόσμου και της θεώσεως του ανθρώπου.

Ησυμβολή της Παναγίας μας κατά τη διάρκεια του επί γης απολυτρωτικού έργου του Χριστού υπήρξε τεράστιο. Βρισκόταν συνεχώς πλάι στον Λυτρωτή μας, από τη Γέννηση ως το Πάθος, την Ανάσταση και την Ανάληψη. Δοκίμασε, ως μητέρα, τις πίκρες των παθημάτων του Θείου Γιου της, με αποκορύφωμα εκείνη του σταυρικού θανάτου Του. Ένοιωσε κοντά Του την αγωνία Εκείνου για την υλοποίηση του θείου σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου . Σύμφωνα επίσης με την αρχέγονη παράδοση της Εκκλησία μας Αυτή ήταν που εμψύχωνε τους διωκόμενους πρώτους χριστιανούς της νεαρής Εκκλησίας των Ιεροσολύμων.

Κοντολογίς η επί γης ζωή της Παναγίας μας υπήρξε ένας συνεχής αγώνας και προσφορά για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο πιστός λαός του Θεού, γι’ αυτό αποδίδει στη Θεοτόκο, από την αρχαιότητα ως σήμερα, ύψιστη τιμή, τη μεγαλύτερη, μετά τον Τριαδικό Θεό. Πρέπει να σημειωθεί εδώ, πως μόνο η Ορθοδοξία μας αποδίδει την δέουσα τιμή στην Μητέρα του Κυρίου μας.

Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου είναι αφιερωμένο στην Παναγία μας. Οι Ορθόδοξοι πιστοί, συμμετέχουμε καθημερινά στις ακολουθίες των υπέροχων Παρακλητικών Κανόνων, νηστεύουμε, εξομολογούμαστε, κοινωνούμε. Τρέχουμε με δάκρυα στα μάτια να εναποθέσουμε σε Αυτή τις δυσκολίες και τα βάσανα της ζωής μας, Την παρακαλούμε με ζέση ψυχής να ελαφρώσει τον βαρύ ζυγό μας, διότι πιστεύουμε ακράδαντα πως η γλυκιά Θεομάνα και μετά την σεπτή Της Κοίμηση συνεχίζει να αγαπά και να νοιάζεται για μας τους ανθρώπους. Μέσα στη μεγάλη καρδιά Της υπάρχει χώρος για τον κάθε άνθρωπο, όχι μόνο για τους πιστούς, αλλά και για τους αμαρτωλούς και ασεβείς , ακόμα και για τους υβριστές Της! Η μακάρια θέση Της κοντά στον Υιό Της και Θεό μας Ιησού Χριστό, της δίνει την ευχέρεια να προσεύχεται για τον καθένα μας, για κάθε μας πρόβλημα. Τα αποτελέσματα των βοηθειών Της είναι απτά. Γι’ αυτό ψάλλουμε στον περίφημο Μικρό Παρακλητικό Κανόνα προς Αυτήν: «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ’ αιτείται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως».

Ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ, ο δεύτερος πρόεδρος της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Διακρίνεται με τους σωματοφύλακές του, που κρατούν ραβδιά στα χέρια τους. Ραβδιά κρατούν και άλλοι Μάρτυρες του Ιεχωβά (Εφημερίδα «TheSaturdayEveningPost»)

Εύστοχα έχει ειπωθεί από πολλούς και ιδιαίτερα από πρώην Μάρτυρες του Ιεχωβά, πως το Ίντερνετ θα είναι ο «τάφος» της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Σκοπιά». Γιατί πλέον μέσω αυτού ο κόσμος πληροφορείται όχι μόνο για την διδασκαλία της που είναι γεμάτη από ψέματα, λάθη και αντιφάσεις αλλά και για την απομυθοποίηση των συμπεριφορών και πρακτικών των ίδιων των Μαρτύρων του Ιεχωβά, κάτι που παλιά καλύπτονταν από το πέπλο του μυστηρίου και του μύθου.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στα αναπτυγμένα κράτη που υπάρχει ευρεία διάδοση του Ίντερνετ να εγκαταλείπουν κάθε χρόνο χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά την Οργάνωση τους, γι’ αυτό άλλωστε και η «λυσσαλέα» επίθεση της Οργάνωσης εναντίον του, με σκοπό να αποτρέψει την περιήγηση σ’ αυτό από τα μέλη της.

Η«αιμορραγία» αυτή της φυγής των μελών της Οργάνωσης, απεικονίζεται ξεκάθαρα και στα στατιστικά των ενεργών Μαρτύρων του Ιεχωβά ανά τον κόσμο που δημοσιεύει κάθε χρόνο η ίδια η Οργάνωση. Έτσι στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες έχει μειωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των μελών της Οργάνωσης. Μάλιστα σε κάποιες από αυτές η μείωση έχει πάρει τέτοιες δραματικές διαστάσεις αφού οι ενεργοί Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πολλοί λιγότεροι από ότι ήταν πριν από τριάντα και πλέον χρόνια! Λόγου χάρη το 1975 στην Δανία οι ενεργοί Μάρτυρες του Ιεχωβά ανέρχονταν σε 14.554, και το 2012, μετά δηλαδή από 37 σχεδόν χρόνια ακατάσχετης προπαγάνδας και «ξεποδαριάσματος» των ισοβίως αμισθί «πλασιέ» της Οργάνωσης, ο αριθμός αυτός προσεγγίζει τους 14.411. Δέον να ληφθεί υπόψη στους παραπάνω αριθμούς και η αύξηση του πληθυσμού της Δανίας. Ενώ το 1975 ήταν 5.059.454, το 2012 ανέρχονταν σε 5.550.000.

Ένας μύθος λοιπόν που κυκλοφορούσε όλα αυτά τα χρόνια και δυστυχώς κυκλοφορεί ακόμα, τον οποίο εντέχνως καλλιεργούσαν και οι ίδιοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ήταν, το πόσο καλοί και άκακοι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αφού αρνούνται να πιάσουν όπλο και να πολεμήσουν υπερασπιζόμενοι την ζωή τους. Μύθο τον οποίο καταρρίψαμε με το άρθρο μας «Αρνούνται πράγματι τα όπλα και τον πόλεμο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;», στο οποίο αποδεικνύουμε με ντοκουμέντα, πως ούτε εναντίον του πολέμου είναι ούτε εναντίον των όπλων.

Όμως σε προσωπικό επίπεδο τι γίνεται άραγε; Όταν κάποιος Μάρτυρας του Ιεχωβά δεχτεί επίθεση, πως πρέπει να αντιδράσει; Πρέπει να μην προβάλει καθόλου αντίσταση στον επιτιθέμενο και να υποστεί τις συνέπειες αυτής της επίθεσης όσο οδυνηρές να είναι ακόμα και για την ίδια του τη ζωή; Τι λένε άραγε τα έντυπα της Οργάνωσης για το ζήτημα αυτό; Να στρέφουν και την αριστερή σιαγόνα όταν κάποιος τους ραπίζει (κτυπάει) στη δεξιά; Ματθ. 5:39.

Το επίσημο έντυπο της Οργάνωσης «Σκοπιά», μέσω του οποίου διοχετεύεται η διδασκαλία της στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, της 1^ηςΣεπτεμβρίου 1968, σελίδα 539,ασχολείται ακριβώς με αυτό το ζήτημα. Πως πρέπει να φερθούμε αν μας επιτεθεί κάποιος; Σύμφωνα με όσα έχουμε ακούσει μέχρι τώρα και τα οποία κυκλοφορούν ευρέως στον κόσμο, ο Μάρτυρας του Ιεχωβά που θα υποστεί βίαιη επίθεση, τηρώντας τους κανόνες του Ευαγγελίου δεν πρέπει να προβάλει καμιά αντίσταση ότι και αν του συμβεί; Πράγματι αυτό τον συμβουλεύει η «Σκοπιά»; Για να δούμε λοιπόν τι λέει. Γράφει λοιπόν επί λέξει:

«Αλλά τι θα κάμετε αν σας πλησιάση ένα βίαιο πρόσωπο, ένα άτομο που αρχίζει να σας επιτίθεται; Τότε να συζητήσετε μαζί και με ειρηνικό τρόπο να παραδώστε τα υλικά πράγματά σας πιθανόν να μη είναι αρκετό. Σ’ αυτή την εσχάτη κατάστασι ο Χριστιανός δικαιολογείται να υπερασπίση τον εαυτό του … Πράγματι ένα κτύπημα που θα δοθή σε περίπτωσι αυτό – υπερασπίσεως μπορεί να τραυματίση τον επιτιθέμενο. Αν, όμως έχη ως αποτέλεσμα να φονεύση τον επιτιθέμενο, αυτό δεν θα είναι εκ προθέσεως».

Βλέπουμε λοιπόν από τα παραπάνω, πως τα «παραμύθια» που σερβίρουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για την άσκηση μη βίας για την υπεράσπιση του εαυτού τους «πάνε περίπατο». Όπως «περίπατο» πάνε, και όλοι οι σχετικοί κανόνες του Ευαγγελίου, οι οποίοι ισχύουν μεν, αλλά για … τους άλλους και όχι για αυτούς. Γιατί ο Μάρτυρας του Ιεχωβά που θα υποστεί βίαιη επίθεση, όχι μόνο καλείται από την Οργάνωσή του να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά μπορεί να φονεύσει και αυτόν που του επιτίθεται!Όπως αντίσταση και πρόκληση σωματικής βλάβης μπορεί να προκαλέσει και μία Μάρτυρας του Ιεχωβά για να αποφύγει τον βιασμό, όπως διαβάζουμε στο ίδιο έντυπο της Οργάνωσης. Ορίστε και το ντοκουμέντο της Οργάνωσης για να μην σας μείνει καμία αμφιβολία:

Σκοπιά1^ηςΣεπτεμβρίου 1968, σελίδα 539: Ο Μάρτυρας του Ιεχωβά μπορεί να φονεύσει αυτόν που του επιτίθεται

Βία ασκήθηκε από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, με αποτέλεσμα να ρίξουν αναίσθητο και ένα αξιωματικό της αστυνομίας!, όταν υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους σε οχλοκρατική επίθεση που τους έγινε στη διάρκεια μια συνέλευσης που πραγματοποιούσαν, στο Όρεγκον των Ηνωμένων Πολιτειών. Που τα διαβάζουμε αυτά; Σε ένα ακόμα έντυπο της Οργάνωσης, το «Βιβλίο Έτους 1983», σελίδα 195:

«Βιβλίο Έτους 1983», σελίδα 195: Μάρτυρες του Ιεχωβά ρίχνουν αναίσθητο αξιωματικό της αστυνομίας

Αλλά και σε απλές περιπτώσεις, η χρήση βίας δεν είναι άγνωστη για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Το ίδιο έντυπο της Οργάνωσης, το «Βιβλίο Έτους 1983», σελίδες 191 και 192,μας διηγείται για την βία που άσκησαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε οπαδούς Καθολικού Ιερέα, επειδή οι τελευταίοι δημιούργησαν φασαρία σε μια συνέλευση τους, στην οποία μιλούσε ο δεύτερος πρόεδρος της Οργάνωσης Ιωσήφ Ρόδερφορντ, διακόπτοντας τον με φωνές. Οι υπεύθυνοι για την τήρηση της τάξης Μάρτυρες του Ιεχωβά που ονομάζονται «ταξιθέτες», όχι μόνο τους εκδίωξαν κακήν κακώς από την αίθουσα χρησιμοποιώντας βία, αλλά και κάποιον από αυτούς του έσπασαν κυριολεκτικά το κεφάλι, με ραβδιά τα οποία είχαν φροντίσει να προμηθευτούν από πριν όπως μας διηγείται με μια δόση κομπασμού και το ίδιο το έντυπο των Μαρτύρων του Ιεχωβά:

«Βιβλίο Έτους 1983», σελίδες 191 - 192: Μάρτυρες του Ιεχωβά ασκούν βία σε Καθολικούς πιστούς

Και μετά από όλα αυτά, έχουμε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά με το απύθμενο θράσος που τους διακρίνει, να μας ειρωνεύονται, γιατί θέλουμε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και την τιμή της οικογένειάς μας εναντίον κάθε ξένης και εχθρικής επιβουλής ήθελε να υπάρξει!

Ομοναχισμός γεννήθηκε από την ανάγκη κάποιων Χριστιανών να απομακρυνθούν από την κοινωνική – κοσμική ζωή, για να αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στο Θεό. Ειδικά αυτή η ανάγκη έγινε πιο έντονη, όταν άρχισε πλέον και μέσα στις Χριστιανικές κοινότητες να παρατηρείται η υποκρισία του κόσμου. Τον 4^οαιώνα μ.Χ. στις μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας υπήρχε μια έκπτωση της πνευματικότητας, επειδή πολλοί ασπάζονταν τον Χριστιανισμό χωρίς να γνωρίζουν καλά τη διδασκαλία του. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί Χριστιανοί συμμάχησαν με την κρατική εξουσία και απομακρύνθηκαν από το Χριστιανικό πνεύμα της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς στον συνάνθρωπο. Έτσι άρχισαν πολλοί Χριστιανοί να απομακρύνονται από τις πόλεις και τα χωριά για να ζήσουν σε έρημους τόπους και αργότερα στα μοναστήρια όπου εκεί επιδίδονταν στην άσκηση, την μετάνοια και την προσευχή.

Δυστυχώς όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή, η ορθή στάση απέναντι στο μοναχικό βίο, δεν τηρήθηκε από όλα τα μοναστικά «ρεύματα» και ιδιαίτερα από εκείνα όπου κυριαρχούσε το ενθουσιαστικό στοιχείο, με αποτέλεσμα να παρατηρηθούν εκτροπές από το γνήσιο μοναχικό βίο.

1.Ως πρώτη εκτροπή από τη γνήσια μοναχική τάξη μπορούμε να θεωρήσουμε αυτή που σημειώθηκε από τους μοναχούς οι οποίοι ήταν «περί τον πρεσβύτερο Ευστάθιο». Ονομάστηκε αυτή η μοναστική εκτροπή έτσι, από την σύνοδο της Γάγγρας (343 μ.Χ.) η οποία την αφόρισε και την αναθεμάτισε, αλλά η οποία δεν αναφέρει τον πρεσβύτερο Ευστάθιο προσωπικά, λόγω του κύρους που απολάμβανε ο συγκεκριμένος. Πάντως, οποτεδήποτε αναφέρεται σ’ αυτούς κάνει λόγο πάντοτε περί «των περί Ευστάθιο». Ο Ευστάθιος ο πρεσβύτερος και μετέπειτα επίσκοπος Σεβαστείας ήταν ο πρώτος που είχε μεταφέρει τον μοναχικό βίο από την Αίγυπτο στη Μικρά Ασία, όπως μας διασώζει στην Εκκλησιαστική Ιστορία του 6, 34 ο Σωζομενός.
Εφρόνει πως ο μοναχισμός έπρεπε να γενικευθεί σε όλους ανεξαιρέτως τους χριστιανούς και σε όλους τους κληρικούς, απορρίπτοντας έτσι την διδασκαλία του αποστόλου Παύλου για την ελευθερία του κάθε πιστού. Οι οπαδοί του κυκλοφορούσαν κατά ολιγομελείς ομάδες, πίστευαν πως ο γάμος και η κρεοφαγία αποτελούν εμπόδιο στη λύτρωση του ανθρώπου, γι’ αυτό και προέτρεπαν στην αγαμία και επεξέτειναν την νηστεία και κατά την ημέρα της Κυριακής. Εφαρμόζοντες πρόγραμμα εξίσωσης ανδρών και γυναικών είχαν το ίδιο μοναχικό ένδυμα και για τα δύο φύλα για να μην διακρίνονται, και γι’ αυτό και οι γυναίκες έκοβαν τα μαλλιά τους. Απέρριπταν τα μυστήρια της Εκκλησίας, μερικοί δε ακραίοι από αυτούς την περιφρονούσαν παντελώς. Μάλιστα είχαν φτάσει σε τέτοιο βαθμό υπέρμετρου εγωϊσμού και αλαζονείας διότι διακήρυτταν πως αυτοί είναι οι πραγματικοί «μαρτυρούντες τη συνειδήσει» και όχι οι μάρτυρες που υφίσταντο μαρτύριο ολίγων λεπτών. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν η επιθυμία τους για την ιδιοποίηση των εκκλησιαστικών πραγμάτων, προσφορών κ.λ.π. ως ανήκοντα δικαιωματικά εις αυτούς.

Ας δούμε τώρα κάποιους κανόνες από την σύνοδο της Γάγγρας, οι οποίοι καταδικάζουν τις συγκεκριμένες εκτροπές «των περί το Ευστάθιο»:

«Εάν κάποιος κατηγορεί τον γάμο και την γυναίκα που κοιμάται με τον άντρα της, η οποία παρόλο που είναι πιστή και ευλαβής την αποστρέφεται ή την κατηγορεί πως δεν μπορεί να μπει στην βασιλεία (σ.σ. των ουρανών) αναθεματίζεται» Κανόνας Α΄.

«Εάν κάποιος κατακρίνει αυτόν που τρώει κρέας (χωρίς αίμα, και ειδωλόθυτο και πνικτό), με ευλάβεια και πίστη, πως δεν έχει ελπίδα όταν μεταλαμβάνει αναθεματίζεται» Κανόνας Β΄.

«Εάν κάποιος αρνείται να μεταλάβει από έγγαμο πρεσβύτερο γιατί (σ.σ. νομίζει πως) δεν πρέπει να λειτουργεί αναθεματίζεται» Κανόνας Δ΄.

«Εάν κάποιος διδάσκει πως ο οίκος του Θεού (σ.σ. δηλ. ο Ναός) είναι καταφρονημένος και οι συνάξεις που γίνονται σ’ αυτόν είναι καταφρονημένες αναθεματίζεται» Κανόνας Ε΄.

«Εάν κάποιος τις προσφορές τις εκκλησιαστικές θέλει να λάβει ή να δώσει εκτός της Εκκλησίας, χωρίς την γνώμη του Επισκόπου ή του διορισμένου γι’ αυτές, αναθεματίζεται» Κανόνας Ζ΄.

«Εάν κάποιος για υποτιθέμενη άσκηση μεταβάλλει την αμφίεσή του και αντί για τα συνηθισμένα γυναικεία ρούχα φοράει αντρικά αναθεματίζεται» Κανόνας ΙΓ΄.

«Εάν κάποιος εγκαταλείπει τα παιδιά του και δεν τα ανατρέφει με την αρμόζουσα θεοσέβεια αλλά τα αμελεί με πρόφαση την άσκηση αναθεματίζεται» Κανόνας ΙΕ΄.

«Εάν κάποιος για υποτιθέμενη άσκηση νηστεύει την Κυριακή αναθεματίζεται» Κανόνας ΙΗ΄.

2.Τους Μεσσαλιανούςή Μασσαλιανούςόπως τους αποκαλεί ο Επιφάνιος στο έργο του «Κατά αιρέσεων» 80,1. Αυτοί χαρακτηρίζονταν για τον άκρατο και υπερβολικό ασκητισμό τους. Ζούσαν μαζί άντρες και γυναίκες για ηθική άσκηση, κατά παρόμοιο τρόπο με τους μοναχούς «περί τον Ευστάθιο», διέφεραν όμως από εκείνους, διότι οι άντρες όπως και γυναίκες έτρεφαν μακριά κόμη, σε αντίθεση με τους άλλους στους οποίους οι γυναίκες έκοβαν τα μαλλιά τους. Η ακτημοσύνη δηλαδή η έλλειψη κάθε ατομικού περιουσιακού στοιχείου, η αγαμία, η προσευχή και η νηστεία τηρούνταν αυστηρά από αυτούς, σε σημείο μάλιστα να έχουν διαρκείς προσευχές εφαρμόζοντες στην πράξη τα λόγια του αποστόλου Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» 1 Θεσσαλονικείς 5:17. Λόγω των ενθουσιαστικών τάσεων που επικρατούσαν σ’ αυτούς επιδίδονταν σε χορούς φρονώντας πως μέσω αυτών επιτυγχάνονταν απαλλαγή από την δαιμονική ενέργεια, η οποία ως ρίζα της αμαρτίας παρέμενε και μετά το βάπτισμα. Αρνούνταν όπως και οι «περί τον Ευστάθιο» τις εκκλησιαστικές ιεροτελεστίες και έτρεφαν ταπεινή γνώμη για την Εκκλησία. Στηρίζοντας τις απόψεις τους σε βιβλικά χωρία «Να εργάζεστε όχι για την τροφή την φθαρτή, αλλά για την τροφή που μένει στη ζωή την αιώνιο» Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 6:27 και «η Μαρία διάλεξε την καλή μερίδα» Κατά Λουκά Ευαγγέλιο 10:42 δεν εργάζονταν αλλά ζούσαν ζητιανεύοντας.

Επειδή οι Μεσσαλιανοί επεδίωκαν με υλικά ή εκβιαστικά μέσα, όπως παραδείγματος χάρη με τις συνεχείς προσευχές από τις οποίες πήραν και το όνομά τους, με χορούς κ.λ.π. την θέα του θείου φωτός, θεωρήθηκε από τους αντιπάλους των ησυχαστών πως επέδρασαν στην μετέπειτα κίνηση του ησυχασμού, κάτι βέβαια που δεν είναι αληθές.

3.Λείψανα των Μεσσαλιανών αποτελούν οι προελθόντες από τους εν Βουλγαρία Παυλικιανούς, Βογόμιλοι «Θεόφιλοι»,οι οποίοι διακρίνονταν για τον ασκητισμό τους και τις αυστηρές νηστείες. Το όνομά τους προήλθε από το σλαβονικό «Βογ» δηλαδή «Θεός» και «μίλουϊ» δηλαδή «ελέησον», πιθανώς από την συνηθισμένη έκφραση «Ο Θεός ελέησον». Υπάρχει και η εκδοχή πως μπορεί να ονομάστηκαν έτσι και από τον αρχηγό τους Βογόμιλο αλλά το συγκεκριμένο πρόσωπο θεωρείται φανταστικό το οποίο πλάστηκε από τους Σλάβους για να στηρίξει την ιδέα πως ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός κατάγονταν από τους Σλάβους. Προήλθαν οι Βογόμιλοι από την αίρεση των Παυλικιανών της Μικράς Ασίας τους οποίους πολλούς από αυτούς μετεγκατέστησαν στην περιοχή της Θράκης και της Μοισίας που είχαν ερημωθεί, οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες και ιδιαίτερα ο Κωνσταντίνος ο Ε’ τον 6^οκαι 8^οαιώνα μετά Χριστό. Μάλιστα στις συγκεκριμένες περιοχές υπήρχε και μια συγγενής αίρεση των Ευχιτών. Η βάση της διδασκαλίας των Βογόμιλων στηρίζεται στο δυϊσμό στην ύπαρξη δηλαδή ενός καλού και ενός κακού Θεού. Κατ’ αυτούς ο μεγαλύτερος γιος του Θεού ο Σατανιήλ είναι ο δημιουργός του κόσμου και της πονηρής ύλης και ο νεότερος ο Χριστός είναι ο λυτρωτής του κόσμου που περιβλήθηκε την μορφή αγγέλου. Οπαδοί του Χριστού είναι οι Βογόμιλοι, ενώ οι υπόλοιποι Χριστιανοί είναι του Σατανιήλ με κέντρο την Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης. Απέφευγαν και αυτοί τον γάμο, το κρέας, από δε την εκκλησιαστική λατρεία τηρούσαν μόνο την «Κυριακή προσευχή» δηλαδή το γνωστό μας «Πάτερ ημών», την οποία απήγγειλαν επτά φορές την ημέρα και πέντε φορές την νύκτα. Δέχονταν μόνο το πνευματικό λεγόμενο βάπτισμα, το οποίο τελούσαν δια επιθέσεως των χεριών και δια απαγγελίας της Κυριακής προσευχής. Στη Θεία Ευχαριστία απέδιδαν συμβολισμό, τον οποίο εξέφραζαν με την απαγγελία την τέταρτης αίτησης της Κυριακής προσευχής «τον άρτον ημών τον επιούσιον».

Μολονότι ο αρχηγός της μοναστικής αυτής εκτροπής ιατρός Βασίλειος καταδικάστηκε εις θάνατο δια πυράς και παρά τα συντονιστικά αυτοκρατορικά μέσα κατ’ αυτών, η κίνηση αυτή διατηρήθηκε μέχρι τον 13^ομετά Χριστό αιώνα στην Ανατολή. Μάλιστα μεταλαμπαδεύθηκε από την Βουλγαρία και στη Δύση, διάδοχοι των οποίων υπήρξαν οι «Καθαροί» και οι «Βαλδένσιοι». Τις εσφαλμένες θεωρίες των Βογόμιλων καταπολέμησε με φλογερούς λόγους ο πρεσβύτερος Κοσμάς.

Με την μοναστική εκτροπή των Μεσσαλιανών ασχολήθηκαν πολλές τοπικές σύνοδοι, κατ’ εξοχή όμως η τρίτη Οικουμενική (431 μ.Χ.), η οποία αφόρισε και αναθεμάτισε αυτούς.

4.Επειδή κατά τις περιοδείες των πρώτων Χριστιανών για την διάδοση του Ευαγγελίου, υπήρχαν άνδρες και γυναίκες οι οποίοι ήταν ξακουστοί για την εγκράτεια και την παρθενία τους, οι άνθρωποι απέδιδαν σ’ αυτούς πολύ τιμή και σεβασμό, με αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς να παρουσιάζονται φαινομενικά ακόλαστοι και ανισόρροποι, γιατί νόμιζαν πως ο υπερβολικός αυτός σεβασμός και η τιμή νόθευε την καθαρότητα της αγιότητας αυτών. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι «οι δια Χριστόν σαλοί».

Στους «δια Χριστόν σαλούς» μπορεί να συγκαταλέξει κάποιος και τους «Επιδειξίες», αυτούς δηλαδή που έδειχναν τα γεννητικά τους όργανα, τους «Επαίτες», αυτούς δηλαδή που πίστευαν πως στην επαιτεία υπάρχει η αρετή της ταπεινοφροσύνης. Ονομαστοί και ξακουστοί ήταν και οι λεγόμενοι «Στυλίτες», οι οποίοι ζούσαν πάνω σε στύλους 7 και 8 μέτρων, θέλοντας μ’ αυτό τον τρόπο να δείξουν την τέλεια απομάκρυνση εκ του κόσμου και ασκούμενοι στην υπομονή και την καρτερία.

Πρέπει όμως να ειπωθεί και τούτο το παράδοξο. Πως ενώ η Εκκλησία «καταδίκαζε» τον βίο «των δια Χριστόν σαλών» και των «Στυλιτών», δεν έπαυε να τους «θαυμάζει» για τον τρόπο αυτό της ζωής τους, γι’ αυτό άλλωστε και κατέταξε στην χορεία των αγίων κάποιους από αυτούς όπως τον Συμεών τον Εμέσης (μεταξύ 527 και 567 μ.Χ.), τον Ανδρέα από τη Κωνσταντινούπολη (880 – 946 μ.Χ.), Λουκά της Εφέσου (11^οςαιώνας μ.Χ.) κ.λ.π. και τον Συμεών (5^οςαιώνας μ.Χ.) και τον Δανιήλ (5^οςαιώνας μ.Χ.) τους «Στυλίτες» κ.λ.π.

Στους «δια Χριστόν σαλούς» η Εκκλησία βλέπει το βαθύτερο περιεχόμενό τους. Την καταγγελία της ψευτοηθικής της «χριστιανικής» κοινωνίας και της πραγματικότητας και αλήθειας που κρύβεται πίσω από τα προσχήματα του κόσμου αυτού. Οι «δια Χριστόν σαλοί» έρχονται σε περίοδο «εκκοσμίκευσης» των χριστιανών για να θυμίσουν τον χαρακτήρα της «μωρίας» του Ευαγγελίου και το ασυμβίβαστο της σωτηρίας και της αγιότητας με την ικανοποίηση που δίνει η κοινωνική υπόληψη και αντικειμενική αναγνώριση. Καταγγέλλουν την ατομική αρετή που χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό γιατί δημιουργεί αυτοϊκανοποίηση και τον χωρίζει από τους ανθρώπους που δεν τολμούν να του εκθέσουν την ανάγκη και την αδυναμία τους.

Βεβαίως ως γνωστόν ο γνήσιος ασκητικός βίος είναι γεμάτος με στερήσεις και κακοπάθειες, μερικοί μάλιστα μοναχοί στα πρώτα Χριστιανικά χρόνια υπέβαλλαν στον εαυτό τους υπερβολικά βασανιστήρια, όπως λόγου χάρη οι «σιδεροφορούντες»και άλλοι.
Όμως ποτέ στον Χριστιανικό μοναχισμό και ασκητισμό δεν βλέπουμε τις διαστρεβλώσεις και τα φρικτά βασανιστήρια που υπάρχουν στον ασκητισμό άλλων θρησκειών όπως π.χ. στους Ινδούς ασκητές. Τέτοια στρεβλή αντίληψη ουδέποτε επικράτησε στον Χριστιανικό μοναχισμό, στον οποίο η οφειλόμενη τιμή και ο σεβασμός προς την στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία και την Ιεραρχία αυτής είναι πολύ βαθειά.

Άλλωστε οι κύριοι θεμελιωτές του μοναχισμού, ο Μέγας Αντώνιος που θεωρείται ο πατέρας του αναχωρητισμού και ο άγιος Παχώμιος ο οποίος ίδρυσε τα πρώτα μοναστήρια και τον κοινοβιακό τρόπο ζωής των μοναχών, αισθάνονταν βαθύτατα την ιδιότητα τους ως μελών της Εκκλησίας του Χριστού και συνδέονταν στενότατα μ’ αυτή δια της συχνής συμμετοχής τους στην μυστηριακή ζωή και λατρείας αυτής.
Όπως γράφει και ο Παλλάδιος στην «Λαυσαϊκή Ιστορία» στην οποία ιστορούνται οι αγώνες και τα αποφθέγματα των ασκητών «εάν είναι δυνατόν οι μοναχοί πρέπει να κοινωνούν κάθε μέρα των μυστηρίων. Γιατί αυτός που απομακρύνεται από αυτά, απομακρύνεται από τον Θεό. Αυτός που κοινωνεί συνεχώς τον Σωτήρα συνέχεια υποδέχεται».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Αθανάσιος Γερομιχαλός:«Ο Μοναχικός Βίος»

2. Χρήστος Γιανναράς:«Η ελευθερία του Ήθους»

3. Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Βογόμιλοι»

4.Νικόδημος Αγιορείτης: «Πηδάλιο»

5. Σχολικό εγχειρίδιο Θρησκευτικών της Γ΄Τάξης Γυμνασίου, έκδοση 2000 και 2007

Του Ευθύμιου Αχείλα

ΟΙουστίνος ο μάρτυρας και απολογητής υπήρξε από τους πρώτους φιλοσόφους που προσχώρησε στην αληθινή φιλοσοφία – όπως ο ίδιος έλεγε – τον Χριστιανισμό. Και ήταν εκείνος, ο οποίος έδωσε σ’ αυτόν τα περισσότερα όπλα να επεκταθεί την εποχή εκείνη στις τάξεις των διανοουμένων.

Γεννήθηκε στην Φλαβία Νεάπολη της Παλαιστίνης το 110 μ.Χ. και μαρτύρησε στην Ρώμη πιθανόν το 165 μ.Χ. επί αυτοκράτορος Μάρκου Αυρηλίου.

Ήταν από τους πρώτους Χριστιανούς που ανέλαβε να υπερασπίσει τους ομοπίστους του οι οποίοι εδιώκοντο από το Ρωμαϊκό Κράτος. Και το έκανε αυτό γράφοντας Απολογίες, στις οποίες εξέθετε την πίστη των Χριστιανών και αναιρούσε όλα τα μυθεύματα και τις συκοφαντίες των ειδωλολατρών, που ήταν αιτία να διώκονται οι Χριστιανοί.

Οι Απολογίες του αυτές όμως, εκτός των άλλων, είναι πραγματικά διαμάντια για μας σήμερα, διότι μας παρέχουν άφθονες πληροφορίες για την πίστη και την ζωή των πρώτων Χριστιανών καθώς και άλλες σημαντικές πληροφορίες για την εποχή που έζησε. Πρόθεσή μας είναι, σταχυολογώντας την Πρώτη Απολογία του να αναδείξουμε τα στοιχεία εκείνα που όχι μόνο θα στηρίξουν την πίστη μας σήμερα αλλά θα αποδείξουν πως υπάρχει οργανική συνέχεια στην πίστη αυτή, ήδη από τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες.

Την Πρώτη Απολογία του ο Ιουστίνος θεωρείται πως την έγραψε το 150 μ.Χ. Την απευθύνει στον αυτοκράτορα Αντωνίνο τον Ευσεβή (138 – 161 μ.Χ.), τους θετούς υιούς του Μάρκο Αυρήλιο και Λούκιο Αίλιο Βήρο, την Ρωμαϊκή Σύγκλητο και τον λαό της Ρώμης.

Αθεΐα:Κατά πρώτον προσπαθεί να αποσείσει την πρώτη κατηγορία που αποδίδονταν στους Χριστιανούς περί αθεΐας, λέγοντας πως κάθε άλλο παρά οι Χριστιανοί είναι άθεοι αφού πιστεύουν στον αληθινό Θεό που είναι ο Πατέρας της δικαιοσύνης. Αρνούνται όμως να πιστέψουν στους Θεούς των ειδωλολατρών οι οποίοι – και αξίζει να προσεχτεί ιδιαίτερα αυτό – δεν είναι τίποτα άλλο κατά τον Ιουστίνο, από τους πονηρούς δαίμονες οι οποίοι ανακήρυξαν τους εαυτούς τους Θεούς παρασύροντας τους ανθρώπους να τους πιστέψουν ως τέτοιους:

«Εις αυτόν (εννοεί τον Χριστό) λοιπόν αφού πεισθήκαμε εμείς, λέμε πως οι δαίμονες που τα έκαναν αυτά, όχι μόνο δεν είναι θεοί, αλλά είναι κακοί και ανόσιοι δαίμονες, οι οποίοι δεν έχουν καν τις ίδιες πράξεις με τους ανθρώπους που ποθούν την αρετή. Γι’ αυτό λοιπόν αποκαλούμεθα και άθεοι. Και ομολογούμε ως προς αυτούς που νομίζονται ως θεοί πως είμαστε άθεοι, αλλά δεν είμαστε ως προς τον αληθινό και πατέρα της δικαιοσύνης και σωφροσύνης και των άλλων αρετών και απαλλαγμένο από κάθε κακία Θεό» Α΄ Απολογία 5, 4 – 6,1.

Δημιουργία κόσμου: Πιο κάτω αναφερόμενος στην δημιουργία του κόσμου από το Θεό σημειώνει πως αυτή έγινε από την αγαθότητα του Θεού και για χάρη των ανθρώπων. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως στο σημείο αυτό, δηλαδή της δημιουργίας του κόσμου, ο Ιουστίνος διαφοροποιείται θεολογικά από τον Χριστιανισμό γιατί επηρεασμένος από την Πλατωνική φιλοσοφία την δημιουργία αυτή δεν την δέχεται εκ του μηδενός αλλά πως ο κόσμος γίνεται, ναι μεν από το Θεό, αλλά αφού χρησιμοποιεί αυτός την προϋπάρχουσα άμορφη ύλη:

«Και έχουμε διδαχτεί ότι λόγω της αγαθότητάς του δημιούργησε στην αρχή τα πάντα από άμορφη ύλη προς χάρη των ανθρώπων» Α΄ Απολογία 10, 2.

Βασιλεία Ουρανών και όχι γήινη:Σημαντική είναι και η αναφορά του Ιουστίνου για το τι είδους Βασιλεία επιζητούσαν οι Χριστιανοί, η οποία όχι μόνο αποσείει την κατηγορία των ειδωλολατρών πως συνωμοτούσαν κατά της κρατικής εξουσίας αλλά είναι και μία απάντηση σε όλους αυτούς σήμερα που πρεσβεύουν, πως ο Χριστιανισμός ήταν ένα επαναστατικό κοινωνικό κίνημα που επιθυμούσε την αλλαγή του υπάρχοντος συστήματος (λατινιστί statusquo) δια της βίας. Ο Ιουστίνος ξεκαθαρίζει μια και καλή πως οι Χριστιανοί επιθυμούσαν και επιθυμούν την Βασιλεία του Θεού. Αξίζει δε να προσεχθεί και κάτι άλλο που αναφέρει ο Ιουστίνος. Πως η ομολογία κάποιου πως είναι Χριστιανός επισύρει την ποινή του θανάτου και πως οι Χριστιανοί δεν φοβούνται τον θάνατο αυτό:

«Εσείς δε όταν ακούσατε πως αναμένουμε βασιλεία, υποθέσατε ακρίτως πως εννοούμε την ανθρώπινη, ενώ εμείς εννοούμε την μετά του Θεού, όπως φαίνεται και από το γεγονός ότι, εξεταζόμενοι από εσάς ομολογούμε πως είμαστε Χριστιανοί, αν και γνωρίζουμε ότι στον ομολογούντα επιβάλλεται η ποινή του θανάτου. Γιατί αν αναμέναμε ανθρώπινη βασιλεία, θα αρνιόμασταν τουλάχιστον, για να μην σκοτωθούμε, και θα φροντίζαμε να ζούμε κρυφά, για να πετύχουμε τις προσδοκίες μας. Επειδή όμως δεν θέτουμε στα παρόντα πράγματα τις ελπίδες μας, δεν ανησυχούμε που μας εκτελείτε, εφόσον μάλιστα οπωσδήποτε το χρέος μας είναι να πεθάνουμε» Α΄ Απολογία 11, 1 – 2.

Ενδοτριαδικές σχέσεις: Πιο κάτω γινόμαστε μάρτυρες της ρευστότητας και της πολυμορφίας που επικρατούσαν στους τότε θεολογικούς κύκλους για τις σχέσεις μεταξύ των θείων προσώπων, σχέσεις που ως γνωστόν ξεκαθάρισαν μετά από δύο αιώνες με την σύγκληση των δύο πρώτων Οικουμενικών Συνόδων οι οποίες και συνέταξαν το «Σύμβολο της Πίστης». Επηρεασμένος λοιπόν και ο Ιουστίνος από το κλίμα της εποχής του τοποθετεί του Υιό στην δεύτερη θέση μετά τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στην τρίτη. Πέραν όμως τούτων τα όσα λέει ο Ιουστίνος στην Απολογία του είναι μια πρώιμη μορφή συμβόλου Πίστης, η οποία πιθανώς χρησιμοποιούνταν στην Εκκλησιαστική κοινότητα της Ρώμης:

« Θα αποδείξουμε επίσης πως τιμούμε ελλόγως τον γενόμενον σε μας διδάσκαλο αυτών και για αυτό το λόγο γεννηθέντα Ιησού Χριστό, που σταυρώθηκε επί Ποντίου Πιλάτου, ο οποίος ήταν επίτροπος στην Ιουδαία κατά τους χρόνους του Τιβερίου Καίσαρος, και έχουμε διδαχτεί πως είναι ο Υιός αυτού του πραγματικού Θεού και τον τοποθετούμε στη δεύτερη θέση και το προφητικό Πνεύμα στη τρίτη τάξη» Α΄ Απολογία 13, 3.

Κοινοκτημοσύνη:Συνεχίζοντας την Απολογία του ο Ιουστίνος μας προσφέρει μία ακόμη απόδειξη της αγάπης που επικρατούσε στις τότε Χριστιανικές κοινότητες. Γιατί στις κοινότητες αυτές δεν υπήρχε «δικό μου» και «δικό σου», αλλά συνεχίζοντας την πρακτική της πρώτης Εκκλησίας των Ιεροσολύμων που ιδρύθηκε μετά την Πεντηκοστή τα είχαν όλα κοινά (Πράξεις των Αποστόλων κεφάλαιο 2, στίχοι 42 – 47 ). Και όλα αυτά συνέβαιναν μετά από 120 χρόνια περίπου! Στο ίδιο σημείο της Απολογίας του ο Ιουστίνος επισημαίνει και κάτι άλλο. Την αλλαγή του τρόπου ζωής και των ηθών που επέφερε ο Χριστιανισμός στους πρώην ειδωλολάτρες:

«Εμείς οι οποίοι άλλοτε διασκεδάζαμε με τις πορνείες τώρα ικανοποιούμεθα μόνο με την σωφροσύνη, χρησιμοποιούσαμε και μαγικά τεχνάσματα τώρα αναθέσαμε τους εαυτούς μας στον αγαθό και άκτιστο Θεό, αγαπούσαμε περισσότερον από κάθε τι άλλο τα μέσα αποκτήσεως χρημάτων και κτημάτων τώρα όσα έχουμε τα φέρνουμε σε κοινό ταμείο και τα μοιραζόμαστε με όλους όσους έχουν ανάγκη». Α΄ Απολογία 14, 2.

Νηπιοβαπτισμός:Ράπισμα (χαστούκι) δυνατό δέχονται οι πάσης φύσεως αιρετικοί οι οποίοι αρνούνται τον νηπιοβαπτισμό και ισχυρίζονται πως δεν τελούνταν στους πρώτες αιώνες της Εκκλησίας, αλλά επιβλήθηκε αντιγραφικά τους μετέπειτα αιώνες. Γιατί ο Ιουστίνος αποδεικνύει μέσα από την Απολογία του πως τελούνταν το βάπτισμα σε παιδική ηλικία παράλληλα με το βάπτισμα σε μεγάλη ηλικία. Εξηντάρηδες και εβδομηντάρες υπηρετούν τον Χριστό από παιδική ηλικία γράφει στην Απολογία του αποδεικνύοντας, του λόγου το αληθές:

«Πολλοί δε και πολλαί εξήντα και εβδομήντα ετών, οι οποίοι εμαθήτευσαν στον Χριστό από παιδικής ηλικίας παραμένουν άφθοροι» Α΄ Απολογία 15, 6.

Αθανασία της ψυχής:Στη ύπαρξη της ψυχής και της αθανασίας αυτής, καθώς και ότι οι ψυχές μετά θάνατον έχουν συνείδηση τιμωρούμενες οι των αδίκων και απολαμβάνοντας ευτυχία οι των δικαίων σημειώνει σε δύο σημεία της Απολογίας του:

«Διότι οι νεκρομαντείες, οι οράσεις αθώων παιδιών, οι επικλήσεις των ψυχών αποθανόντων ανθρώπων, οι λεγόμενοι από τους μάγους ονειροπομπές και φύλακες και τα γινόμενα από τους γνωρίζοντες αυτά, ας σας πείσουν, ότι και μετά θάνατο οι ψυχές έχουν συνείδηση» Α΄ Απολογία 18, 3.

Ομοίως:

«Με το να λέμε ότι οι ψυχές των αδίκων τιμωρούνται ευρισκόμενες σε αίσθηση και μετά θάνατο, ενώ οι των σπουδαίων θα ευτυχούν απαλλαγμένες από τιμωρίες, θα φανεί πως διδάσκουμε τα ίδια με τους ποιητές και τους φιλοσόφους» Α΄ Απολογία 20, 4.

Θεοποίηση Καίσαρα: Ράπισμα (χαστούκι) δυνατό είναι και για τους σημερινούς νεοπαγανιστές (νεοειδωλολάτρες) η πιο κάτω αποστροφή του Ιουστίνου που αναφέρεται στην θεοποίηση των αυτοκρατόρων της εποχής εκείνης. Αναφέρει συγκεκριμένα με ποιο τρόπο θεοποιήθηκε ο Καίσαρας. Εμφανίστηκε κάποιος που ορκίστηκε πως είδε τον κατακαέντα Καίσαρα να ανέρχεται στον ουρανό! Και μετά έχουν το θράσος να ειρωνεύονται τα όσα γράφει το Ευαγγέλιο για την Ανάσταση και την Ανάληψη του Κυρίου:

«Τι χρειάζεται να μνημονεύσουμε τους αποθνήσκοντας μεταξύ σας αυτοκράτορας, δια τους οποίους ισχυρίζεσθε ότι αποθανατίζονται και παρουσιάζουν κάποιον ο οποίος ορκίζεται ότι είδε τον κατακαέντα Καίσαρα να ανέρχεται στον ουρανό;» Α΄ Απολογία 21, 3 – 4.

Ανηθικότητα Ρωμαϊκής Κοινωνίας: Συνεχίζοντας την Απολογία του ο Ιουστίνος έρχεται να καταγγείλει την ανηθικότητα και την παράλυση της Ρωμαϊκής κοινωνίας όπως έκθεση βρεφών δηλαδή γεννούσαν παιδιά και επειδή δεν τα ήθελαν τα άφηναν στο δρόμο, ιδιαίτερα αν ήταν και κορίτσια, παράδοση στην πορνεία όχι μόνο των κοριτσιών αλλά και των αγοριών από τους ίδιους τους γονείς! από την οποία η πολιτεία εισέπραττε και φόρους, αιμομιξία και αποκοπή των γεννητικών οργάνων για θυσία στην Θεά Κυβέλη. Και η αποκορύφωση του παραλογισμού. Όλα τα παραπάνω που έκαναν οι ειδωλολάτρες στα φανερά ισχυρίζονταν πως τα έκαναν οι Χριστιανοί στα κρυφά, όταν δηλαδή μαζεύονταν για να κάνουν την Θεία Ευχαριστία!:

«Εμείς δε έχουμε διδαχτεί ότι είναι πονηρό και το να εκθέτουμε τα βρέφη, ώστε να μη διώκουμε κανένα και αν μην ασεβούμε, κυρίως διότι βλέπουμε ότι όλοι σχεδόν παραδίδουν στην πορνεία όχι μόνο τις κόρες αλλά και τα αγόρια, και καθώς λέγεται για τους παλιούς ότι έτρεφαν αγέλες από βόδια ή κατσίκια ή πρόβατα ή φοράδες αλόγων, έτσι τώρα τρέφουν παιδιά μόνο για αισχρή χρησιμοποίηση. Ομοίως πλήθη από γυναικών και κίναιδων και αισχρουργών από κάθε έθνος έχουν σταθεί σ’ αυτούς τους κακόφημους οίκους. Και από αυτούς παίρνετε μισθούς και εισφορές και τέλη, ενώ έπρεπε να τους αποκόψετε από την πολιτεία σας. Και αυτός που χρησιμοποιεί αυτούς, εκτός από την άθεο και ασεβή και ασφαλή μίξη, μπορεί να τύχει να έλθει σε μίξη με το παιδί του ή συγγενή του ή αδελφό του. Εάν δε προάγουν στην πορνεία και τα παιδιά τους και τις συζύγους τους, κόβουν τα όργανά τους για κιναιδισμό και τα φέρνουν ως αφιερώματα στη μητέρα των θεών. Άλλωστε πλησίον σε κάθε ένα από εσάς που νομίζετε ως θεός ζωγραφίζεται ένα φίδι σαν σύμβολο και μυστήριο. Και εκείνα που γίνονται και τιμώνται από εσάς φανερά αποδίδετε σε μας, αφού τάχα ανατρέπεται το φως και δεν υπάρχει πλέον» Α΄ Απολογία 27, 1 – 4.

Γάμος και εγκράτεια Χριστιανών:Αντίθετα με όλα τα παραπάνω ο Ιουστίνος δείχνει το καινούργιο ήθος των Χριστιανών που είναι η μη έκθεση των παιδιών και η αποφυγή της πορνείας με την σύναψη του γάμου ο οποίος έχει σκοπό την τεκνοποιΐα. Άξιον προσοχής είναι και αυτό που γράφει για όσους δεν επιθυμούν να παντρευτούν. Τηρούν τέλεια εγκράτεια. Βλέπουμε λοιπόν πως ήδη από τα πρώτα μόλις χρόνια του Χριστιανισμού υπήρχαν ασκητικές τάσεις σε αρκετούς πιστούς:

«Και δια να επανέλθουμε, δεν εκθέτουμε τα παιδιά μην τυχόν κάποτε από τα έκθετα πριν περιμαζευθεί πεθάνει και γίνουμε ανθρωποκτόνοι. Εξ’ άλλου καθόλου δεν συνάπτομε γάμο παρά μόνον χάρη τεκνοποιΐας ή παραμερίζοντες τον γάμο τηρούμε τέλεια εγκράτεια» Α΄ Απολογία 29, 1.

Βέβαια η Απολογία του Ιουστίνου δεν τελειώνει εδώ. Έχει πολλά και ενδιαφέροντα ακόμη με αποκορύφωμα την μαρτυρία του για την τέλεση των μυστηρίων και της Θείας Ευχαριστίας στην πρώιμη ακόμη Χριστιανοσύνη που πιθανόν θα αποτελέσουν την αφορμή για ένα ξεχωριστό άρθρο.

Του Γεωργίου Διαμαντίδη

Μάρτυρες του Ιεχωβά ασκούν το έργο του προσηλυτισμού. Πληρώνονται άραγε γι’ αυτό;

Πολλές φορές, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», κατηγορούν τους ιερείς σε Χριστιανούς, ότι πληρώνονται. Ενώ, αυτοί λένε ότι δεν πληρώνονται. Λένε «δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώτε».

Είναι λοιπόν αλήθεια ότι κανένας «Μάρτυρας του Ιεχωβά» δεν πληρώνεται;

Να παρουσιάσουμε μερικά ντοκουμέντα, ώστε να πληροφορηθούν οι Χριστιανοί μας, αν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» πληρώνονται ή όχι.

1)Σ’ ένα βιβλίο τους που λέγετε, «ΟΔΗΓΙΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ», Εκδοθείσαι υπό της ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΦΥΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΣΚΟΠΙΑ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ Ν.Υ., ισχύει από της 1 Οκτωβρίου 1945, στην σελίδα 21 και παράγραφος 41, γράφουν:

«Εκτός του ελαχίστου ορίου των 175 ωρών απαιτείτε παρά ειδικού σκαπανέως ευαγγελιζομένου να κάμη τουλάχιστον 50 επανειλημμένας επισκέψεις κάθε μήνα. Αυτός θα λαμβάνη τομέα παρά του Συλλόγου είτε εις πόλιν είτε εις περιοχήν η οποία δεν ωρίσθη δια καμμίαν ομάδα ή μέρος τομέως ομάδος. Δια να δυνηθή να σταθή ο ευαγγελιζόμενος αυτός εις το ειδικόν αυτό έργον ο Σύλλογος τον βοηθεί οικονομικώς…»!

2)Από το βιβλίο των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1955, στην σελ. 75 και παρ. 166, λένε:

«Οι υπηρέται περιοχής θα λαμβάνουν ένα μικρό επίδομααπό την Εταιρία κάθε μήνα…»!

3)Από το βιβλίο των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», «ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ», εξεδόθη εις την Ελληνικήν το 1956, στην σελ. 221, και παρ.16, έχουν γράψει:

«Επίσης, ολοχρόνιοι διάκονοι που εκτελούν ειδικό ιεραποστολικό έργο μπορούν να απευθύνονται στην Εταιρία κάθε μήνα για μια ονομαστική χορηγία εξόδων για να συντηρηθούν στο ειδικό έργο τους»!

4)Από το βιβλίο των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», ΚΗΡΥΤΤΟΝΤΑΣ

ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1961, στην σελ. 59-60 και παρ. 167, έγραψαν:

«Οι υπηρέται περιοχής θα λαμβάνουν ένα μικρό επίδομααπό την Εταιρία κάθε μήνα…!

5)Από την «Σκοπιά» 1971, στην σελ. 124, διαβάζουμε:

«Τι συνέβη κατόπιν; Έλαβα πρόσκλησι να εργασθώ ως ειδικός σκαπανεύς, και να διαθέτω 150 ώρες το μήνα στη διακονία λαμβάνοντας μια μετρία χρηματική συμπαράστασι από την Εταιρία»!

6)Από το βιβλίο τους, «ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΥΣΕΙ», εξεδόθη στην Ελληνική το 1973, στην σελ. 143-144, λένε:

«Οι ιεραπόστολοι διεξάγουν το έργο τους με το ίδιο τρόπο που το διεξάγουν οι ειδικοί σκαπανείς, διαθέτοντας ένα ελάχιστο όριο 150 ωρών το μήνα στη διακονία του αγρού.

Εν τούτοις, όσο αυτό είναι δυνατόν, η Εταιρία Σκοπιά προμηθεύει μια κατοικία, ένα ιεραποστολικό οίκο από τον οποίο ένας όμιλος απ’ αυτούς μπορούν να διεξάγουν το έργο τους και φροντίζουν ώστε να μπορούν έχουν την αναγκαία τροφή. Επιπλέον, σε κάθε ιεραπόστολο δίδεται κάποια οικονομική βοήθειαμια φορά το χρόνο για να προμηθεύεται ρουχισμό. Καθώς επίσης και μικρή μηναία χορηγία για προσωπικά είδη όταν αυτός ανταποκρίνεται στις μηνιαίες απαιτήσεις των 150 ωρών στην διακονία του αγρού»!

7)Από το βιβλίο των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», «ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΣΕ ΠΕΡΑΣ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΜΑΣ», εκδόθηκε στην Ελληνική το 1983, σελ. 114 - 115, έγραψαν:

«Η Εταιρία δίνει κάποια οικονομική βοήθεια στους ειδικούς σκαπανείς λόγω των υψηλών απαιτήσεων που ζητείτε από αυτούς σε ώρες»!

Βλέπετε, αγαπητοί μου Χριστιανοί;

Μόνο η Εταιρία τους έχει το δικαίωμα να δίνει κάποια οικονομική βοήθεια στους ειδικούς σκαπανείς!

Ενώ στους κληρικούς μας απαγορεύετε!

Κατά τ’ άλλα οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν πληρώνονται!

Δεν μας ενδιαφέρει αν ΟΛΟΙ δεν πληρώνονται. Σημασία έχει ότι ΚΑΠΟΙΟΙ από αυτούς πληρώνονται!

Όπως, η Εταιρία Σκοπιά, δίνει κάποια οικονομική βοήθεια στους ειδικούς σκαπανείς τα προς το ζην, έτσι κάνει και η πολιτεία προς το κλήρο!

ΟΙησούς Χριστός, δεν είπε ότι ο κάθε εργάτης δικαιούται την τροφή του; «Άξιος γαρ εστίν ο εργάτης της τροφής αυτού» (Ματθ. 10:10, Λουκ. 10:7). Ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Ου φιμώσεις βούν αλοώντα…». «Δι’ ημάς εγράφη…». «Ούτω και ο Κύριος διέταξε τοις το ευαγγέλιον καταγγέλουσιν εκ του ευαγγελίου ζην» (1 Κορινθίους 9:9,10,14), όπως και τα επόμενα εδάφια:

(1 Τιμ. 5:17-18, Ιακ. 5:4, Λευιτ. 19:13, Μαλαχ. 3:5), δείχνουν ότι οι εργάτες είναι άξιοι του μισθού τους.

Ποιοι είναι λοιπόν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» που θέλουν να βάλουν «φίμωτρο», στους ιερείς, να μην τρώνε από αυτό που εργάζονται; Δηλαδή επιτρέπεται ΜΟΝΟ σ’ αυτούς;!

ΟΚύριος δεν όρισε γι’ αυτούς, που κηρύττουν το ευαγγέλιο, να ζουν από το ευαγγέλιο; Έτσι δεν λέει η Αγία Γραφή;

Ακόμα και τον Ιησού Χριστό ως άνθρωπο τον διακονούσαν οι γυναίκες από τα υπάρχοντά τους (Λουκ. 8:3). Οι ιερείς μας ως άνθρωποι δεν πρέπει να συντηρηθούν;

Οάγιος Ιωάννης Χρυσόστομος μας διδάσκει:

«Πρέπει το ποίμνιο να δίδει απλόχερα στον ποιμένα υλικά αγαθά για να μην ασχολείται πια ο ποιμήν με τα βιοτικά, αλλά να αφοσιωθεί στην πνευματική του διακονία» (P.G. τ. 62, 581). Και προτρέπει: «Θρέψε τον διδάσκαλο, θρέψε τον διάκονο, θρέψε τον ιερέα» (P.G. τ. 60, 147).

Παλαιότερα, την περίοδο προ του 1945, επί χρόνια την μισθοδοσία των ιερέων είχαν αναλάβει οι πιστοί της κάθε ενορίας…

Το 1945 εκδόθηκε ο Α.Ν. 536/1945 «περί ρυθμίσεως των αποδοχών του Ορθοδόξου Εφημεριακού Κλήρου της Ελλάδος, του τρόπου πληρωμής αυτών και περί καλύψεως της σχετικής δαπάνης».

Από την 1 Οκτωβρίου 1945 οι ενοριακοί Ναοί απαλλάσσονται από την υποχρέωση της καταβολής της μισθοδοσίας των ιερέων γιατί αναλαμβάνει πλέον η πολιτεία την μισθοδοσία αυτών, κατόπιν συμφωνίας που επήλθε μεταξύ αυτής και της Εκκλησίας.

Όπως είναι γνωστό από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης που αναφέρονται στο Χριστό και τους 12 μαθητές και Αποστόλους, κανείς από αυτούς δεν ήταν αρχιερέας ή ιερέας ή έστω και απόγονος της ιερατικής φυλής του Λευί. Ανήκαν μεν στον παλαιό λαό του Θεού, τον Ισραήλ και έπαιρναν μέρος στις διάφορες θρησκευτικές τελετές που επισυνέβαιναν στον ναό των Ιεροσολύμων, αλλά ουδέποτε όμως ιεράτευσαν σ’ αυτόν.

Στα Ευαγγέλια και στις Πράξεις των Αποστόλων είναι φανερή η συμμετοχή τους αυτή, όπως λόγου χάρη τους βλέπουμε να προσεύχονται στο ναό και να λατρεύουν με τους υπόλοιπους Ισραηλίτες τον Θεό, να ανεβαίνουν κατά την περίοδο των εορτών και ιδιαίτερα του Πάσχα στα Ιεροσόλυμα και να προσφέρουν θυσίες και προσφορές σύμφωνα με τις τελετουργικές διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου: «Τότε ο Παύλος πήρε τους άνδρες και την επόμενη ημέρα έκανε το τυπικό του καθαρισμού μαζί τους και μπήκε στο ναό, για να δηλώσει πότε θα έχουν συμπληρωθεί οι ημέρες του καθαρισμού και να προσφερθεί θυσία για τον καθένα από αυτούς»Πράξεις 21:26.

Προϊόντος όμως του χρόνου, άρχισαν σιγά – σιγά οι Χριστιανοί να αποκόπτονται από την Ιουδαϊκή λατρεία. Αυτό βέβαια συνετελέσθη σταδιακά και λόγω της εχθρικής διαθέσεως των Ιουδαίων προς αυτούς που κορυφώθηκε με το λιθοβολισμό του Στεφάνου, αλλά και λόγω της απόφασης της Αποστολικής Συνόδου, με την οποία οι Χριστιανοί που προέρχονταν από τους Εθνικούς (ειδωλολάτρες), απαλλάσσονταν από την περιτομή και την υποχρέωση της τήρησης των νομικών διατάξεων, κατά συνέπεια και των τελετουργικών, εκτός από την υποχρέωση να μην πίνουν αίμα και να μην τρώνε πνικτό: «Ότι δηλαδή αποφασίστηκε από το Άγιο Πνεύμα και από εμάς να μην σας επιβληθεί κανένα επιπλέον βάρος παρά τα εξής ουσιώδη: να απέχετε από τα κρέατα που έχουν προσφερθεί στα είδωλα, από το αίμα, από ότι έχει στραγγαλισθεί και από τη πορνεία»Πράξεις 15:28 - 29. Έτσι ο Χριστιανισμός «άνοιγε τα φτερά του» να γίνει μια πανανθρώπινη θρησκεία και να μην παραμείνει μια Ιουδαϊκή αίρεση όπως τουλάχιστον φαινόταν αρχικά, και να αντικαταστήσει την λατρεία του παλιού Ισραήλ με την λατρεία του νέου Ισραήλ (Εκκλησία). Και η αποκοπή αυτή ολοκληρώνεται και για τους Χριστιανούς που προέρχονταν από τους Ιουδαίους, αφού μετά από λίγα χρόνια και συγκεκριμένα το 70 μ.Χ. καταστρέφεται η Ιερουσαλήμ και ο ναός της που θεωρούνταν το κέντρο για τους απανταχού Ιουδαίους του γνωστού τότε κόσμου και όσοι επιβιώνουν διασκορπίζονται στις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο Θάλασσα.

ΟΚύριος και οι απόστολοι, εκτός από την συμμετοχή τους στο ναό των Ιεροσολύμων, συμμετείχαν στην προσευχή που γίνονταν στις Ιουδαϊκές συναγωγές. Δεν ήταν ούτε αρχισυνάγωγοι, επικεφαλείς δηλαδή των συναγωγών, ούτε γραμματείς και εξ επαγγέλματος διδάσκαλοι του λαού. Όταν λοιπόν τους βλέπουμε να διαβάζουν στις συναγωγές τη Γραφή και να την ερμηνεύουν, δεν έκαναν τίποτα άλλο, παρά αυτό που θα έκανε ο οποιοσδήποτε λαϊκός «αδελφός» Ισραηλίτης, που είχε την δυνατότητα να κάνει αυτό το έργο. Τις συναγωγές χρησιμοποίησαν οι απόστολοι εντός και εκτός Παλαιστίνης σαν σημεία αφετηρίας για την διάδοση του Χριστιανισμού. Εκεί μπορούσαν να μιλήσουν για τον Μεσσία που περίμεναν τόσα χρόνια οι Ιουδαίοι και ο οποίος εμφανίστηκε πλέον στο πρόσωπο του Ιησού, αλλά και να «ρίξουν γέφυρες» στους Εθνικούς (ειδωλολάτρες), αφού στις συναγωγές υπήρχαν προσήλυτοι, Εθνικοί δηλαδή που είχαν ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό. Ο σύνδεσμος αυτός με τις συναγωγές έπαυε ευθύς αμέσως, όταν γινόταν αντιληπτό από τους Ιουδαίους, πως το κήρυγμα των αποστόλων είχε ως απώτερο σκοπό την σύμπηξη μιας νέας θρησκευτικής κοινότητας. Γι’ αυτό όχι μόνο διώχνονταν από αυτές αλλά πολλές φορές και κακοποιούνταν.

Όπως είπαμε και παραπάνω ο Κύριος δεν ήταν αρχιερέας με την νομική έννοια. Η αρχιεροσύνη δηλαδή του Κυρίου δεν ήταν όπως η νομική λευιτική ιεροσύνη, κατά την τάξη Ααρών, ως απόγονος δηλαδή του Ααρών στον οποίο είχε δοθεί κατά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο το δικαίωμα της ιεροσύνης από τον ίδιο το Θεό, αλλά μια νέα χαρισματική κατάσταση κατά την τάξη Μελχισεδέκ, η οποία καταργούσε την πρώτη. Δυνάμει αυτού του είδους της αρχιεροσύνης του Κυρίου άσκησαν οι απόστολοι και οι υπό αυτών χειροτονούμενοι ποιμένες το έργο της λειτουργικής διακονίας στην Εκκλησία. Η νέα λατρεία ήταν λατρεία «εν Αγίω Πνεύματι» δια του Ιησού Χριστού προς τον Πατέρα και όχι λατρεία γράμματος και σκιάς όπως η νομική λατρεία. Όλα τα παραπάνω, τη σχέση δηλαδή της νέας ιεροσύνης και λατρείας προς τη παλιά τα διαπραγματεύεται έξοχα ο απόστολος Παύλος στην «Προς Εβραίους» επιστολή του. Μια επιστολή που πιστεύουμε πως πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί από τον πιστό.

Από τη στιγμή που η Εκκλησία έπαψε να αποτελεί μια Ιουδαϊκή αίρεση, στις συνειδήσεις των πιστών διαμορφώθηκε η πίστη πως αποτελούσαν μια νέα θρησκευτική κοινότητα, ένα νέο Ισραήλ δηλαδή ένα νέο λαό που θα πραγμάτωνε τις υποσχέσεις του Θεού. Γι’ αυτό ευθύς αμέσως αναζητήθηκε ένας νέος λειτουργικός χώρος εκτός του Ισραηλιτικού Ναού και της συναγωγής, μέσα στον οποίο θα συνεπήγνυτο η Εκκλησία με την σύναξη αυτών που πίστευαν στον Χριστό, μέσω της αόρατης παρουσίας αυτού. Πρότυπο αποτέλεσε η συνάθροιση του Χριστού με τους μαθητές του, προ του Πάθους του κατά τη διάρκεια του λεγόμενου μυστικού δείπνου. Έτσι οι πιστοί συγκεντρώνονταν σε ιδιωτικούς χριστιανικούς οίκους, τους λεγόμενους «κατ’ οίκον εκκλησίες» ή «Κυριακά», επειδή ήταν αφιερωμένα στον Κύριο. Αποκλειστικός σκοπός της συνάθροισης αυτής ήταν η πραγμάτωση της εντολής του Κυρίου, σύμφωνα με όσα είχε τελέσει αυτός δια του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας η οποία καλείτο «κλάσις του άρτου» ή «Κυριακό δείπνο» και το οποίο αποτελούσε την έκφραση αλλά και το μέσο της ενότητας της Εκκλησίας αφού οι πιστοί λαμβάνοντας το σώμα και το αίμα του Κυρίου (το ψωμί και το κρασί), ενώνονταν μεταξύ τους και με τον Κύριο. Η συνάθροιση αυτή λάμβανε χώρα τις βραδινές ώρες σε συνδυασμό με τα κοινά δείπνα τις «αγάπες», όπως είχε συμβεί και στον μυστικό δείπνο. Μετά το τέλος του φαγητού, «μετά το δειπνήσαι», ευλογούνταν το ψωμί και το ποτήρι με το κρασί από τον επικεφαλής (προεστώτα) της συνάθροισης και κοινωνούσαν όλοι από τα ευχαριστιακά είδη δηλαδή από το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Πριν από την τέλεση της θείας ευχαριστίας πιθανώς να προηγείτο ο ασπασμός της αγάπης και της συμφιλίωσης, σύμφωνα με όσα είχε παραγγείλει ο Κύριος στην «επί του όρους ομιλία του», τους γνωστούς «Μακαρισμούς» που μας διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος: «Εάν, όταν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο, θυμηθείς πως ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, τότε άφησε το δώρο σου και πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου, και τότε έλα να προσφέρεις το δώρο σου»Ματθαίος 5:23. Οι συμμετέχοντες πιστοί, από την στιγμή που δεν έχει παγιωθεί ακόμη η σημερινή μορφή της λατρείας, πριν από την τέλεση της θείας ευχαριστίας, έψαλλαν ψαλμούς από την Παλαιά Διαθήκη ή χρησιμοποιούσαν αυτοσχέδιους ύμνους, διάβαζαν μεγαλοφώνως περικοπές (κομμάτια) από την Παλαιά Διαθήκη και από τις επιστολές των αποστόλων και τέλος γίνονταν ομιλία κατά το πρότυπο της λατρείας της συναγωγής. Με άλλα λόγια η χριστιανική συνάθροιση συνένωνε στοιχεία από την λατρείας των συναγωγών με τα Πασχάλια Ιουδαϊκά δείπνα.

Στις συναθροίσεις αυτές συμμετείχαν όλοι οι βαπτισμένοι πιστοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, χωρίς κοινωνικές διακρίσεις μεταξύ πλουσίων και φτωχών: «Εάν μπει στη συνάθροιση σας άνθρωπος με χρυσό δαχτυλίδι και ωραία ντυμένος και μπει επίσης ένας πτωχός με λερωμένα ρούχα …»Ιακώβου 2:2 – 3. Οι γυναίκες όφειλαν, κατά τον απόστολο Παύλο, να καλύπτουν την κεφαλή τους: «Και κάθε γυναίκα που προσεύχεται ή προφητεύει με ακάλυπτη την κεφαλή, ντροπιάζει την κεφαλή της. Αυτό είναι ένα και το αυτό πράγμα με μια ξυρισμένη» 1 Κορινθίους 11:5, να μη μιλάνε και να μην ρωτάνε στις συνάξεις: «Και εάν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ερωτούν τον άνδρα τους στο σπίτι, διότι είναι ντροπή για τις γυναίκες να μιλούν στην εκκλησία» 1 Κορινθίους 14:35. Οι άνδρες προσεύχονταν με ακάλυπτη την κεφαλή: «Κάθε άνδρας που προσεύχεται ή προφητεύει με σκεπασμένη τη κεφαλή του, ντροπιάζει την κεφαλή του» 1 Κορινθίους 11:5, και σηκώνοντας ψηλά τα χέρια: «Θέλω λοιπόν να προσεύχονται οι άνδρες σε κάθε τόπο, υψώνοντας χέρια άγια, χωρίς οργή και αμφιβολία» 1 Τιμόθεου 2:8. Ως στάση προσευχής προτιμούσαν την όρθια. Γονάτιζαν μόνο σε περίπτωση που κάποιος ήθελε να απευθύνει στον Θεό θερμότερη προσευχή: «Ο Πέτρος τους έβγαλε όλους έξω, γονάτισε και προσευχήθηκε»Πράξεις 9:40.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της λατρείας της αποστολικής εποχής ήταν η συμμετοχή σ’ αυτή πιστών που είχαν διάφορα χαρίσματα γι’ αυτό και αποκαλούνταν χαρισματούχοι. Όμως πολλές φορές κάποιοι από αυτούς με τις προσευχές, τις διδαχές, τους ύμνους και την ομιλία σε κατάσταση έκστασης διαφόρων «γλωσσών», γίνονταν αιτία να προκαλούνται αταξίες στις συνάξεις. Γι’ αυτό το λόγο ο απόστολος Παύλος, για να περιορίσει τις ακρότητες αυτές παραγγέλνει ώστε όλα να γίνονται με τάξη για να οικοδομείται ορθά το εκκλησίασμα. Όλο το 14^οκεφάλαιο από την Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του, ασχολείται ακριβώς με αυτές τις ακρότητες και ιδιαίτερα με την ομιλία σε κατάσταση έκστασης διαφόρων «γλωσσών». Μάλιστα σε κάποιο σημείο του κεφαλαίου αυτού καυτηριάζοντας την παραπάνω συμπεριφορά, λέει, πως αν μπει κάποιος που είναι άσχετος με τις χριστιανικές συνάξεις και τους δει να μιλάνε διάφορες γλώσσες λέγοντας ακατάληπτα πράγματα θα τους περάσει για τρελούς.

Οι ψαλμοί και οι ύμνοι ψάλλονταν όχι από μερικά άτομα επιφορτισμένα γι’ αυτό το σκοπό όπως γίνεται σήμερα, αλλά από όλους τους πιστούς με «ένα στόμα»: «Όλοι μαζί με μια ψυχή και με ένα στόμα να δοξάζετε τον Θεό τον και Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού»Ρωμαίους 15:6. Οι ευχές λέγονταν από τον επικεφαλής της σύναξης σε γλώσσα καταληπτή και οι πιστοί απαντούσαν με την εβραϊκή λέξη «Αμήν» που σημαίνει «γένοιτο, ας γίνει»: «Διότι εάν με το πνεύμα δοξολογείς τον Θεό, τότε πως εκείνος που κατέχει την θέση του απλοϊκού θα πει το Αμήν δια την ευχαριστία σου, αφού δεν ξέρει τι λέγεις;»1 Κορινθίους 14:16. Λειτουργικά βιβλία, εκτός από την Αγία Γραφή δεν υπήρχαν και οι ευχές λέγονταν από στήθους με βάση διάγραμμα γνωστό από την προφορική παράδοση: «Διότι εγώ παρέλαβα από τον Κύριο ότι και σας παρέδωσα. Ότι ο Κύριος κατά την νύχτα που θα παρεδίδετο, έλαβε τον άρτο και αφού ανέπεμψε ευχαριστίες, τον έκοψε και είπε: “Λάβετε φάγετε, τούτο είναι το σώμα μου, το οποίο τεμαχίζετε για σας. Αυτό να το κάνετε σε ανάμνησή μου.” Επίσης πήρε και το ποτήρι, μετά το δείπνο, και είπε: “Αυτό το ποτήρι είναι η νέα διαθήκη σφραγισμένη με το αίμα μου. Αυτό να κάνετε κάθε φορά που το πίνετε σε ανάμνησή μου ”» 1 Κορινθίους 11:23 – 26.

Στα βιβλία της Καινής Διαθήκης διασώθηκαν και κάποιες λειτουργικές ευλογίες ή αναφωνήσεις, όπως «Αμήν», «Αλληλούια» που σημαίνει «Αινείτε τον Κύριο», «Μαράν Αθά» που σημαίνει «Κύριε έρχου», «Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού» σε διαφορετικούς τύπους, «Τω Θεώ η Χάρις», «Ευλογητός ο Θεός …», «Χάρις υμίν και ειρήνη …» κ.λ.π. Όλες οι παραπάνω εκφράσεις προέρχονται πιθανότατα από την λατρεία της Εκκλησίας. Ομοίως και κάποιοι ύμνοι που βρίσκονται στα βιβλία της Καινής Διαθήκης πιθανόν να προέρχονται και αυτοί από την λειτουργική πράξη της Εκκλησίας. Ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς ύμνους είναι και αυτός που βρίσκεται στην προς Φιλιππησίους επιστολή του αποστόλου Παύλου. Τον παραθέτουμε ευθύς αμέσως και στο αρχαίο κείμενο αλλά και στην νεοελληνική μετάφρασή του:

«Τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ο και εν Χριστώ Ιησού, ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ'εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. διο και ο Θεός αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κυριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού πατρός.»Φιλιππησίους 2:5 – 11.

Νεοελληνική απόδοση:

«Ας επικρατεί μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα, το οποίον υπήρχε και εις τον Χριστόν Ιησού, ο οποίος, αν και είχε θεϊκή ύπαρξη, δεν θεώρησε το ότι ήταν ίσος προς τον Θεό σαν κάτι προς αρπαγμόν, αλλ’ εκένωσε τον εαυτόν του λαβών μορφή δούλου, γενόμενος όμοιος προς τους ανθρώπους, και, αφού κατά το σχήμα ευρέθηκε ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτόν του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου και μάλιστα θανάτου σταυρικού. Δια τούτο και ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα το ανώτερο από κάθε όνομα, ώστε, εις το όνομα του Ιησού, να κάμψη κάθε γόνυ των επουρανίων και των επιγείων και των καταχθονίων, και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξα του Θεού Πατρός.»Φιλιππησίους 2:5 – 11.

Εκτός από τον παραπάνω ύμνο, παρόμοιοι ύμνοι ανευρίσκονται και στις παρακάτω περικοπές της Καινής Διαθήκης: 1 Τιμόθεο 3:16, 1 Πέτρου 3:18 – 22, Αποκάλυψη 4:8 – 11, 5:8 – 14, 11:15 – 17.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Ιωάννης Φουντούλης: Λειτουργική
2. Βασίλης Στεφανίδης: Εκκλησιαστική Ιστορία
3. Αγία Γραφή, Ελληνική Βιβλική Εταιρία
4. Καινή Διαθήκη, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος

Του Γεωργίου Διαμαντίδη

Είπε ποτέ η Σκοπιά για το Ρώσσελ, όποιος τον εγκατέλειπε και τον αρνιόταν, εγκατέλειπε και αρνιόταν τον Κύριο και Διδάσκαλο;

Πριν μπούμε στο θέμα του άρθρου, θα ήθελα να πω το εξής:

Αυτό το άρθρο που θα διαβαστεί, σε κάποια θέματα θα φανεί για κάποιους άγνωστα ή γνωστά. Απευθυνόμαστε με πολύ αγάπη προς τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά», να δώσουν προσοχή αυτά που θα διαβάσουνε. Τα ντοκουμέντα που θα παρουσιάσουμε είναι όλα πέρα για πέρα αληθινά.

Έχει πει, η «Σκοπιά» για τον Ρώσσελ:

«Οι αφιερωμένοι εκείνοι Χριστιανοί οίτινες ανέγνωσαν και τελείως εξετίμησαν την Αλήθειαν, ως αύτη εμπεριέχεται εις τους προηγούμενους εξ Τόμους των Γραφικών Μελετών, ευκολότερο κατανοούσι και συμφωνούσιν ότι ο Κάρολος Τάζε Ρώσσελ, ήτο ο αγγελιαφόρος της Εκκλησίας της Λαοδικίας».

«Ο πιστός και φρόνιμος του Κυρίου – ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΤΑΖΕ ΡΩΣΣΕΛ».

«Και τω αγγέλω».– Ο ειδικός αγγελιαφόρος του τελευταίου αιώνος της εκκλησίας ήτο ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ.

«Και έκραξε φωνή μεγάλη». – Ο Πάστωρ Ρώσσελ ήτο η

χρησιμοποιηθείσα φωνή. – Αποκ. ζ’ 2.

«Και όσα ελάλησαν αι επτά βρονταί». – Ο Πάστωρ Ρώσσελ, ως αντιπρόσωπος της τάξεως του Ιωάννου.

«Και ο έβδομος άγγελος». – Ο Πάστωρ Ρώσσελ. Ίδε Αποκ. γ’ 14, ι’ 7.

«Και ήκουσα φωνής μεγάλης εκ του ναού». – Ο Πάστωρ Ρώσσελ ήτο η φωνή η ούτω χρησιμοποιηθείσα υπό του Κυρίου (Αποκ. ζ’ 2, ι’ 7).

«Το πνεύμα ανέστησε τον Πάστορα Ρώσσελ, ίνα εννοήση και εκτίμηση τα ουράνια» (Ματθ. γ’ 16).

«Ο Ρώσσελ… ελάμβανε τον λόγον κατ’ ευθείαν από το στόμα του Θεού, όστις ελαλήθη δια των αγίων ανθρώπων του Θεού, οίτινες εκινήθησαν υπό του Αγίου Πνεύματος» (Β’ Πέτρ. α’ 21).

«Ο Π. ΡΩΣΣΕΛ, ΚΑΙΤΟΙ ΕΙΝΕ ΝΕΚΡΟΣ, ΟΜΙΛΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ». (ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΤΟΜΟΣ Ζ’. ΤΟ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ, εκδ. 1^η 1917, επανέκδ. 1919, σελίδες 5, 6, 61, 201, 202, 216, 464, 467 και 590).

Τα αγιογραφικά χωρία για το Ρώσσελ, είναι της Σκοπιάς!

ΟΙωσήφ Ρόδερφοντ, στο βιβλίο του «Κιθάρα του Θεού» 1921, στις τελευταίες σελίδες του αναφέρει το «Τετελεσμένον Μυστήριον» και τι περιέχει μέσα σε αυτό. Γράφει λοιπόν, ότι ο Ρώσσελ είναι ο έβδομος άγγελος. Να το δούμε:

Από το βιβλίο «Κιθάρα του Θεού» 1921, του Ιωσήφ Ρόδερφοντ, αναφέρει στις τελευταίες σελίδες του το «Τετελεσμένον Μυστήριον» και τι περιέχει μέσα σε αυτό. Ο Ρώσσελ, ο έβδομος άγγελος!

«Εν συνόψει ότι λέγομεν κατά την γνώμην ημών ο αδελφός Ρώσσελ, ήτο ο εκλεκτός δούλος του Κυρίου…».

«Και ότι ο Θεός εξέλεξεν ένα νέον φρουρόν, εν νέον στόμα εν τω προσώπω του αδελφού Ρώσσελ» (Σκοπιά 1 Απρ. 1920, σελ. 184, και 1 Ιουν. σελ. 317).

Η ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΠΕΙΘΕΙΑ:

«Το να είναι τις πιστός σημαίνει να είναι ευπειθής.

Το να είναι τις ευπειθής εις το Κύριον σημαίνει να είναι υπήκοος εις τον Κύριον. Το να εγκαταλείψη τις ή να αρνηθή το όργανον το οποίον ο Κύριος εξέλεξε, σημαίνει εγκατάλειψιν ή άρνησιν αυτού του Κυρίου, συμφώνως προς την αρχήν καθ’ ην ο αρνούμενος τον δούλον τον οποίον απέστειλεν ο Διδάσκαλος, αρνείται αυτόν τον Διδάσκαλον». «Ουδείς υπάρχει εν τη παρούση αληθεία σήμερον, όστις δύναται ειλικρινώς να είπη, ότι έλαβε γνώσιν της αληθείας εξ οιασδήποτε άλλης πηγής, ει μη δια της διακονίας του αδελφού Ρώσσελ, είτε αμέσως είτε εμμέσως. Δια του προφήτου αυτού Ιεζεκιήλ, ο Ιεχωβά προεικόνισε την θέσιν ενός δούλου… Ο άνθρωπος ο οποίος δια της χάριτος του Κυρίου επλήρωσε την θέσιν εκείνην, ήτο ο αδελφός Ρώσσελ» (Σκοπιά 1 Μαΐου, 1922, σελ. 132).

Το δημοσιεύουμε το κείμενο:

Σκοπιά 1 Μαΐου 1922, σελ. 132:Όποιος εγκατέλειπε και αρνιόταν τον Ρώσσελ, αρνιόταν τον Κύριο και Διδάσκαλο!

«Εάν λοιπόν πιστεύομεν ότι ο Κύριος… εξέλεξεν τον αδελφόν Ρώσσελ ως «πιστόν και φρόνιμον αυτού δούλον» και ανέδειξεν αυτόν κύριον επί πάντων των υπαρχόντων αυτού» (Σκοπιά 1923, σελ. 72 και παράγραφος 48).

«Ο Κύριος διώρισεν ένα άνθρωπον ως τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον του» και μάλιστα, καίτοι αυτός παρήλθεν εκ της γης, εκτελεί ακόμη έργον Θεού» (Φώς, τόμος Β’ σελ. 51).

ΟΙΩΣΗΦ Φ. ΡΟΔΕΡΦΟΡΝΤ, ο οποίος διαδέχτηκε τον Κ.Τ. Ρώσσελ ως πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά το 1917, άρχισε ως εξής τα σχόλιά του στη διάρκεια της κηδείας του Ρώσσελ:

«Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ ήταν όσιος στον Θεό, όσιος στον Χριστό Ιησού, όσιος στην υπόθεση της Μεσσιανικής βασιλείας.

Ήταν πέρα για πέρα όσιος – ναι, όσιος μέχρι θανάτου».

Αληθινά, αυτό ήταν εξαίρετο εγκώμιο για έναν πιστό υπηρέτη του Ιεχωβά Θεού. Δεν θα μπορούσαμε να εγκωμιάσουμε περισσότερο κάποιον άνθρωπο από το να πούμε ότι αντιμετώπισε με επιτυχία την πρόκληση της οσιότητας, ότι ήταν όσιος – πέρα για πέρα όσιος» (Σκοπιά 15-3-1996, σελ. 10).

Να συνοψίσουμε, τα όσα είπε η «Σκοπιά», στο πρόσωπο του Ρώσσελ:

Είναι αγγελιαφόρος της Εκκλησίας της Λαοδικίας!

Είναι ο πιστός και φρόνιμος του Κυρίου!

Είναι ο ειδικός αγγελιαφόρος του τελευταίου αιώνος

της εκκλησίας!

Ήταν η χρησιμοποιηθείσα φωνή!

Ήταν ως αντιπρόσωπος της τάξεως του Ιωάννου!

Ήταν ο έβδομος άγγελος!

Ήταν η φωνή η ούτω χρησιμοποιηθείσα υπό του Κυρίου!

Ήταν αυτός που ελάμβανε τον λόγον κατ’ ευθείαν από το στόμα

του Θεού!

Καίτοι ήταν νεκρός, ομιλεί όμως και πάλιν!

Ήταν ο εκλεκτός δούλος του Κυρίου!

Ήταν το νέον στόμα του Θεού!

Ήταν το όργανο του Κυρίου. Και όποιος αρνιόταν το όργανο αυτό, αρνιόταν το ίδιο Κύριο!

Ήταν όσιος!

Και αν έφυγε από την γη, εκτελεί ακόμη έργον Θεού!

Πω! πω! Τι εγκώμια ήταν αυτά για το Ρώσσελ;!

Δεν είναι αυτό για έναν άνθρωπο ανθρωπολατρία;

Και μας κατηγορείτε εμάς ότι είμαστε ειδωλολάτρες!

Η διδασκαλία του Ρώσσελ:

(Γραφικές Μελέτες, τομ. Γ’ Ελθέτω η Βασιλεία σου, συνεγράφη το 1891, επανέκδ. 1923, σελ. 283).

«Όταν ο Μεσσίας έλθη δευτέραν φοράν, εν δόξη και δυνάμει, και οι οποίοι θέλουσιν ειπεί, «Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών περιεμείναμεν αυτόν, και θέλει σώσει ημάς. Ούτος είναι ο Κύριος περιεμείναμεν αυτόν θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία Αυτού» (Ησα. κε’ 9).

Ο Ρώσσελ, «το νέον στόμα του Θεού κατά την Σκοπιά», σ’ αυτό το εδάφιο, το δίνει στο πρόσωπο του Χριστού!

Σύμφωνα με το Ρώσσελ, ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ! Στα εβραϊκά ο Γιαχβέ!

Όμως η «ΜΝΚ», στο χωρίο αυτό, το δίνει στο Θεό Πατέρα!

Μήπως η «Σκοπιά» παλαιότερα πίστευε στην Θεότητα του Χριστού;

«Καθώς δε διαβεβαιούμεν την ανθρωπότητα του Ιησού, εξ ίσου υποστηρίζουμεν την Θεότητα του Χριστού». (ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΜΟΣ Ζ’ εκδ. 1^η 1917, επανέκδ. 1919, σελ. 65).

Να το δούμε και στο κείμενο:

Τετελεσμενον Μυστήριον Τομ. Ζ΄, εκδ. 1^η 1917, επανέκδ. 1919, σελ. 65: Οι Σπουδαστές της Γραφής υποστηρίζουν

την Θεότητα του Χριστού!

«Μόλις είδε ο Θωμάς τα σημεία των παθημάτων του Διδασκάλου αυτού πλήρης αφοσιώσεως και λατρείας προς αυτόν ανέκραξεν εν εξάλω ενθουσιασμώ, «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου!»

Αύτη είναι πρώτη μαρτυρία περί της Θεότητος του αναστάντος Κυρίου. Το χωρίο αυτό επομένως αποδεικνύει ότι είναι κατάλληλον όπως εφαρμόζωμεν εις τον Χριστόν Ιησούν το όνομα Κύριος και Θεός, καθώς έπραττεν η αργέγονος εκκλησία»!

«Κι ο Χριστός Κύριος πάντων και Θεός θα λατρευθή. Αμήν. (Σκοπιά 1922, σελ. 78 - 79 και 368).

Παρουσιάσουμε το κείμενο της «Σκοπιάς» 1922, σελ. 368:

Σκοπιά 1922, σελ. 368:Κι ο Χριστός πάντων και Θεός θα λατρευθή (είναι κάτω δεξιά)!

Θεότητα- Θεός το έχουν με (Θ) κεφαλαίο!

«Μέσω των στηλών της Σκοπιάς έρχεται αυξανόμενο φώς για βιβλική διδασκαλία… Η παρακολούθηση και η συμμετοχή στην Μελέτη Σκοπιάς μας βοηθάει πάντοτε να χαιρόμαστε…»(ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΣΕ ΠΕΡΑΣ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΜΑΣ 1983, σελ. 66).

Μπορείτε να μας πείτε «Μάρτυρες του Ιεχωβά», τον Χριστό τον λατρεύετε ως Θεό;!

Εσείς δεν είπατε, μέσω των στηλών της Σκοπιάς έρχεται αυξανόμενο φώς; Και ότι χαίρεστε στην Μελέτη αυτής;

Χαρείτε λοιπόν την «Σκοπιά» του 1922!

«Εν τούτοις δυνατόν να απαιτηθή παρ’ ημών, να εκτελέσωμεν την στρατιωτικήν ημών θητείαν, είτε ψηφίζομεν, είτε ουχί εάν δε ήθελεν απαιτηθή τούτο παρ’ ημών θα είμεθα υποχρεωμένοι να υπακούσωμεν εις τας υπαρχούσας εξουσίας, και να θεωρήσωμεν, ότι η πρόνοια του Κυρίου έχει επιτρέψει την στρατολογίαν, και αυτός είναι ικανός να μετατρέψη τούτο προς το καλόν ημών και των άλλων» (ΓΡΑΦΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ ΤΟΜ. ΣΤ΄, Η ΝΕΑ ΚΤΙΣΙΣ 1904, επανέκδ. 1923, σελ. 569).

Συμφωνείτε με τον Ρώσσελ, «Μάρτυρες του Ιεχωβά», ότι η πρόνοια του Κυρίου έχει επιτρέψει την στρατολογία;

Διαβάzουμε από το(ΒΙΒΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΠΑΣΤΟΡΟΣ ΡΩΣΣΕΛ, ΕΚΔΟΣΙΣ ‘ΛΟΓΟΥ’ NEAYOPKH, σελ. 464).

Ο τίτλος είναι, Η ΕΙΡΗΝΗ ΕΠΙΘΥΜΗΤΗ – ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ, WASHINGTON Μαΐου 25 – 1913:

«Ουδείς θα ηδύνατο να είναι περισσότερον εναντίον του Πολέμου από τον Εαυτό μου διότι είμαι των άκρων εις τα φρονήματά μου δια την Ειρήνην. Εν τούτοις δεν ημπορώ να κλείσω τους Οφθαλμούς μου εις τα γεγονότα της Ιστορίας διότι κάθε ευλογία έχει έλθει εις τον κόσμον μέσω πολέμου, και με τρομεράν δαπάνην αιματοχυσίας. Πού θα ήτο Αμερικήν σήμερον εάν δεν εγένετο ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας; Πού θα ήσαν τα έθνη της Ευρώπης σήμερον εάν ταύτα δεν επολεμούσαν δια να διατηρήσουν την εθνικήν των ελευθερίαν;»

Διαβάσατε αγαπητοί φίλοι, τι είπε ο Ρώσσελ;

Ότι κάθε ΕΥΛΟΓΙΑ έχει έλθει εις τον κόσμον μέσω ΠΟΛΕΜΟΥ!!!

Για να μην νομίζουνε, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», ότι τους

συκοφαντούμε το παρουσιάζουμε:

Βιβλίο Κηρυγμάτων του Ρώσσελ, σελ. 464:

Κάθε ευλογία έχει έλθει μέσου πολέμου!

Έγραψε ο Ρώσσελ,(από το ΒΙΒΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ, σελ. 41):

«Προς τούτοις, πρέπει να ενθυμώμεθα τι αι γραφαί ευκρινώς διακηρύττουν, ότι ο πολλαπλασιασμός του γένους είναι μόνον δια τον παρόντα καιρόν και ότι εκείνοι οίτινες θα φθάσουν το νέον αιώνα, εις την ανάστασιν, «ούτε νυμφεύουσιν ούτε νυμφεύονται».

Ο πολλαπλασιασμός του γένους είναι προς τον σκοπόν μόνον μέχρις ότου πληρωθή η γη»!

Ακούσατε «Μάρτυρες του Ιεχωβά», τι είπε ο «εκλεκτός δούλος του Κυρίου» για εσάς ο Ρώσσελ;

ΟΤΙ Ο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ ΚΑΙΡΟΝ!!!

ΚΑΙ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ!!!

Όμως εσείς αργότερα είπατε άλλα, (από το βιβλίο σας Αληθινή Ειρήνη και Ασφάλεια – από Ποια Πηγή; 1973 στην Ελληνική, σελ. 146). «Ο Λόγος του Θεού παρέχει μια ισορροπημένη άποψι του σέξ που θα προστατεύσει την ευτυχία μας και τώρα και στο μέλλον».

Με αυτά που είπατε πιστεύετε, ότι και στο ΜΕΛΛΟΝ θα υπάρχει το «σεξ» για «ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ»!

Βγάλατε, τον Ρώσσελ, ΨΕΥΤΗ!!!

Είπε ο Ρώσσελ,(από το ΒΙΒΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ, σελ. 781). «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ».

Εδώ να σχολιάσουμε για τον Τίμιο Σταυρό.

Παλιότερα στο εξώφυλλο η «Σκοπιά του Πύργου» είχε ένα Σταυρό με στέμμα, απολαύστε το:

Σκοπιά 1920: Σταυρός με στέμμα!

«Παραδείγματος χάρη, στη δεκαετία του 1920 πολλοί, Σπουδαστές της Γραφής, φορούσαν μια καρφίτσα που είχε έμβλημα με σταυρό και στέμμα» (Σκοπιά 1 Ιαν. 2000, σελ. 8 και παρ. 15).

Όχι μόνο φορούσαν καρφίτσα με Σταυρό, αλλά και εγκωμίαζαν τον Σταυρό! Να το δούμε:

Τετελεσμένον Μυστήριον Τομ. Ζ΄, εκδ. 1^η 1917, επανέκδ. 1919, Σελ. 200: Οι Σπουδαστές της Γραφής εγκωμιάζουνε

τον Σταυρό!

Και ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ, ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιάς στο βιβλίο του «Κιθάρα του Θεού» 1921, σελ. 124, έχει τον Εσταυρωμένο, κοιτάξτε το:

Κιθάρα του Θεού 1921, σελ. 124:Ο Εσταυρωμένος!

Ο ίδιος ο Ιωσήφ Ρόδερφοντ, έγραψε στο βιβλίο του «Κιθάρα του Θεού», σελ. 158: «Η απολυτρωτική τιμή επρομηθεύθη επί το σταυρού. Ο σταυρός του Χριστού είναι ο μέγας άξων της αληθείας, ο άξων της θείας των πραγμάτων διατάξεως, από του οποίου ακτινοβολούσιν οι ελπίδες των ανθρώπων».Ορίστε και το ντοκουμέντο:

Κιθάρα του Θεού 1921, σελ. 158: Ο σταυρός του Χριστού

είναι ο μέγας άξων της αληθείας!

Όμως στην «Σκοπιά», 15 -7- 1968, σελ. 439, γράψανε άλλα:

«Οι αληθινοί Χριστιανοί ουδέποτε εσεβάστησαν τον σταυρόν ή τον εθεώρησαν ως σύμβολον της αληθινής Χριστιανοσύνης».

Εδώ ψεύδεται η «Σκοπιά»! Μήπως δεν θυμάται αυτά που γράφει;! Δεν σέβεται ούτε καν την ιστορία της! Ο Κ. Τ. Ρώσσελ αυτός «ο πιστός και φρόνιμος δούλος του Θεού» (κατά την Σκοπιά), καθώς και οι λοιποί Σπουδαστές της Γραφής που σέβονταν τον Σταυρόν την εποχή εκείνη, υπήρξαν «μαϊμού» Χριστιανοί και ειδωλολάτρες;

Αν ναι, τότε πως είναι δυνατόν, ο Ρώσσελ, και οι υπόλοιποι να συμβασιλεύουν με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό;

Ο Ρώσσελ, πέθανε το 1916, πιστεύοντας στον Σταυρό και στον αμυντικό πόλεμο… Πως τότε ανήκει στους 144.000 και συμβασιλεύει μαζί με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό; Η «Αποκάλυψη» γράφει: «Και ουχ ευρέθη ψεύδος εν τω στόματι αυτών» 14:5. Δηλαδή, ο Χριστός συγκέντρωνε τους «ψεύτες» για να βασιλεύσουν μαζί του;! Απαντήστε μας!

Έγραψε ο Ρώσσελ: «Ο Απόστολος εφιστά την προσοχήν ημών εις το γεγονός, ότι ο Σατανάς ζητεί να προξενήση ζημίαν εις την νέαν κτίσην δια της παραστάσεως εαυτού ως αγγέλου, η αγγελιαφόρου φωτός… μεταμορφοί εαυτόν, και αντί να προσπαθή, όπως οδηγήση έτι μέλλον κατ’ ευθείαν προς τας δεισιδαιμονίας και το σκότος, υποκρίνεται ότι είναι οδηγός, οδηγών προς μεγαλύτερον φώς» (Γραφικαί Μελέται, Τομ. Στ΄, Η Νέα Κτίσις, 1904, επανέκδ. 1923, σελ. 626).

Δέχεστε, «Μάρτυρες του Ιεχωβά», «το νέον στόμα του Θεού» αυτά που είπε;!

Για την ερμηνεία που έδινε ως προς το «ζωηρότερο φώς», καθώς και ότι ο Σατανάς είναι αυτός που εμφανίζεται ως άγγελος φωτός και οδηγεί τους ανθρώπους εις μεγαλύτερο φως;

Δέχεστε ότι το «ζωηρότερο φως» δεν αντικαθιστά ή δεν καταργεί μία προγενέστερη διδασκαλία;

Η «Σκοπιά» έγραψε στις 1-10-1976, σελ. 592, παρ. 4:

«Η ‘τελειοποίησης των αγίων’ έχει προοδεύσει στο πέρασμα των ετών. Επειδή το φώς της κατανοήσεως λάμπει ολοένα περισσότερο, οι παλιές ιδέες έχουν αντικατασταθή. Τώρα, στη δεκαετία του 1970, μπορεί αληθινά να λεχθή ότι ‘η ημέρα έγινε τελεία’ μεταξύ του λαού του Ιεχωβά και ότι η εκκλησία είναι ‘τελεία’».

Μάλιστα, λέτε οι παλιές ιδέες έχουν αντικατασταθεί.

Τότε γιατί γράφεται σε κάθε έντυπο της «Σκοπιάς» ότι οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», εκδίδουν την «Σκοπιά» από το 1879 χωρίς διακοπή;

Είπατε και κάτι ακόμα. «Τώρα, στη δεκαετία του 1970, μπορεί αληθινά να λεχθή ότι ‘η ημέρα έγινε τελεία’ μεταξύ του λαού του Ιεχωβά και ότι η εκκλησία είναι ‘τελεία’».

Εφόσον η ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΕΣΑΣ ΕΓΙΝΕ ΤΕΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1970, τι χρειάζεστε πάλι το νέον φως;

Και πως είστε σίγουροι ότι το νέο φως που λαμβάνετε, είναι από τον Θεό;

Δεν ακούσατε, τον «όσιο» σας Ρώσσελ, που είπε ο Σατανάς υποκρίνεται ότι είναι οδηγός, οδηγών προς μεγαλύτερον φώς;!

Στο βιβλίο «Διαγγελείς» 1993, σελ. 42, διαβάζουμε:

«Η τωρινή τους κατανόηση των βιβλικών αληθειών και οι δραστηριότητές τους ανάγονται στη δεκαετία του 1870 και στο έργο του Κ.Τ. Ρώσσελ και των συντρόφων του».

Μας λέτε, «Μάρτυρες του Ιεχωβά», η κατανόηση των βιβλικών αληθειών σας ανάγονται στη δεκαετία του 1870 και στο έργο του Κ.Τ. Ρώσσελ και των συντρόφων του!

Μήπως αυτά που γράφεται δεν τα πιστεύετε; Αν ναι, τότε πως απορρίψατε κάποιες από τις διδασκαλίες του Ρώσσελ;!

Και όλα τα εγκώμια που απέδωσε η «Σκοπιά» στο πρόσωπο του Ρώσσελ, είναι όλα ΨΕΜΑΤΑ;!

Αν είναι όλα ΨΕΜΑΤΑ, ΤΟΤΕ Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΚΟΠΙΑ ΛΕΕΙ ΠΑΝΤΑ ΨΕΜΑΤΑ!!!

«Μια θρησκεία που διδάσκει ψέματα δεν μπορεί να είναι αληθινή» (Σκοπιά 1 Δεκ. 1991, σελ. 7).

«Οι υπηρέτες του Θεού πρέπει πάντοτε να λένε την αλήθεια. Οι ψεύτες δεν θα μπουν στη Βασιλεία του Θεού» (Τι Απαιτεί ο Θεός από Εμάς; 1996, σελ. 19).

«Όταν είμαστε γνωστοί ως φιλαλήθεις, οι άλλοι πιστεύουν αυτά που λέμε, μας εμπιστεύονται. Εντούτοις, αν μας πιάσουν να λέμε έστω και ένα ψέμα, μπορεί να αμφιβάλουν για το πόσο αληθινό είναι οτιδήποτε θα πούμε στο μέλλον» (Σκοπιά 1 Αυγ. 2003, σελ.16).

Ονοών νοείτω!

Αγαπητοί «Μάρτυρες του Ιεχωβά», ίσως σας προβληματίσαμε με αυτά που αναφέραμε. Δεν σας μισούμε, από αγάπη ειπώθηκαν!

Για να δείτε και εσείς οι ίδιοι, πόσες ΠΛΑΝΕΣ και ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η «ΣΚΟΠΙΑ» ΣΑΣ!

Αν θέλουν οι νέοι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», να μάθουν για τα έργα του Ρώσσελ, μπορούν να ανατρέξουν στο (Διαγγελείς 1993, κεφ. 5, σελ. 52, και στις Υποσημειώσεις σελ. 53-60, και στο Βιβλίο του Έτους, 1983, σελ. 94 - 95, εκεί αναφέρει και το «Τετελεσμένον Μυστήριον»).

Όσον αφορά για τον αρθογράφο δεν υπήρξε ποτέ στην οργάνωση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά».

Οι συνάξεις των πιστών δηλαδή οι «εκκλησίες» γίνονταν κάθε ημέρα: «Και κάθε μέρα προσήρχοντο όλοι με μια ψυχή στο ναό, έκοβαν τον άρτο στα σπίτια τους και έτρωγαν με αγαλλίαση και απλότητα καρδιάς δοξολογούντες τον Θεό και αγαπώμενοι από όλο το λαό»Πράξεις 2:46. Πολύ νωρίς όμως άρχιζαν να ξεχωρίζουν μία ημέρα της εβδομάδας ως ημέρα σύναξης, κατ’ όμοιο τρόπο που ξεχώριζαν οι Ιουδαίοι το Σάββατο, η «μία των Σαββάτων», την οποία ονόμασαν Κυριακή αφού ήταν αφιερωμένη στον Κύριο, ως ημέρα της ανάστασης και παρουσίας του Κυρίου, ανάμεσα στον λαό του: «Κατά την Κυριακή ημέρα …»Αποκάλυψη 1:10. Ημέρα η οποία έμελλε αργότερα να καθιερωθεί ως αργία, μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού από τον Μέγα Κωνσταντίνο...

Για το άγιο βάπτισμα έχουμε πολλές μαρτυρίες και περιγραφές αυτού. Προηγείται σύντομος κατήχηση, η οποία απολήγει σε ομολογία πίστης στον Χριστό: «Τότε εκείνοι που δέχτηκαν τον λόγο του με χαρά, βαπτίστηκαν»Πράξεις 2:41. Γίνονταν με πλήρη κατάδυση στο νερό, με επίκληση της αγίας Τριάδας: «Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε όλα τα έθνη μαθητές μου βαπτίζοντες αυτού στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»Ματθαίος 28:19. Το βάπτισμα δεν είχε μόνο την σημασία της άφεσης των αμαρτιών, αλλά και την συμμετοχή του πιστού στη ταφή και ανάσταση του Χριστού. Με την κατάδυση στο νερό είναι σαν να μπαίνει ο πιστός στον τάφο με τον παλιό εαυτό του τον αμαρτωλό και με την ανάδυση από αυτό είναι σαν να ανασταίνεται, αφού πλέον είναι καινούργιος άνθρωπος. Γι’ αυτό και οι φράσεις βάπτισμα «εις Χριστό», «εις το όνομα του Κυρίου» ή «εις τον θάνατο του Χριστού», δηλώνουν την θεολογική σημασία του βαπτίσματος μάλλον παρά τον τύπο της επίκλησης αυτού.

Το μυστήριο του χρίσματος που ακολουθεί το βάπτισμα και το οποίο δωρίζει το Άγιο Πνεύμα στον πιστό δίνονταν με επίθεση των χεριών στο κεφάλι των πιστών: «Όταν οι απόστολοι που ήταν στα Ιεροσόλυμα άκουσαν ότι η Σαμάρεια δέχτηκε το λόγο του Θεού, έστειλαν σ’ αυτούς τον Πέτρο και τον Ιωάννη, οι οποίοι κατέβησαν εκεί για να λάβουν Πνεύμα Άγιο, διότι δεν είχε έλθει ακόμα σε κανένα από αυτούς. Είχαν μόνο βαπτιστεί στο όνομα του Κυρίου Ιησού. Τότε έβαλαν τα χέρια επάνω τους και έπαιρναν Πνεύμα Άγιο»Πράξεις 8:14 – 17. Οι όροι «χρίσις» και «σφραγίς» έχουν πνευματική έννοια, μη αναφερόμενοι σε οποιαδήποτε υλική δια μύρου χρίση.

Ηανάδειξη των πιστών ως κληρικών ως προεστώτων δηλαδή της συνάξεως, που είχαν ως αποκλειστικό σκοπό την διακονία του Κυρίου, γίνονταν με επίθεση των χεριών στο κεφάλι των υποψηφίων από τους αποστόλους ή από το πρεσβυτέριο: «Αυτούς τους έφεραν ενώπιον των Αποστόλων οι οποίοι προσευχήθηκαν και έθεσαν τα επάνω τους τα χέρια»Πράξεις 6:6 και «Μη παραμελείς το χάρισμα που είναι μέσα σου, και σου δόθηκε δια προφητείας όταν το πρεσβυτέριο σου επέθεσε τα χέρια» 1 Τιμόθεου 4:14.

Τελετή για τον γάμο όπως γίνεται σήμερα δεν είχαμε εκείνη την εποχή. Εξαίρεται βέβαια η ιερότητα του γάμου από τον απόστολο Παύλο και γίνεται αναγωγή της σχέσης των συζύγων «στον Χριστό και την Εκκλησία»Εφεσίους 5:32. Ζητείται όπως γίνεται «εν Κυρίω»: «Η γυναίκα είναι δεμένη από το νόμο όσο χρόνο ζει ο άντρας της, αλλά εάν πεθάνει ο άντρας της είναι ελεύθερη να παντρευτεί όποιον θέλει, αρκεί να γίνει εν Κυρίω» 1 Κορινθίους 7:39. Πάντως μαρτυρία για κάποια ευλογία του γάμου δεν υπάρχει.

Για την θεραπεία των αρρώστων με την επάλειψη αυτών με λάδι έχομε μαρτυρίας στο Μάρκο 6:13 «…και άλειφαν πολλούς αρρώστους με λάδι και τους θεράπευαν», αλλά ιδιαίτερα στο Ιακώβου 5:14 «Ασθενεί κανείς μεταξύ σας; Ας προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας και ας προσευχηθούν πάνω του, αφού τον αλείψουν με λάδι στο όνομα του Κυρίου, και η προσευχή που έγινε με πίστη, θα θεραπεύσει τον ασθενή».Βλέπουμε δηλαδή εδώ να συνίσταται επί ασθενείας από τον άγιο Ιάκωβο η πρόσκληση «των πρεσβυτέρων της εκκλησίας», οι οποίοι θα προσευχηθούν επί του ασθενή και θα τον αλείψουν με λάδι στο «όνομα του Κυρίου».

Ηπροσευχή που γίνεται από τον πιστό λόγω της αγάπης που νοιώθει για τον Κύριο, σε συγκεκριμένα διαστήματα της ημέρας ήτοι το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ, κατά το πρότυπο των ευσεβών Ιουδαίων, απαντά και στη Καινή Διαθήκη, είτε ως συμμετοχή στη λατρεία του ναού των Ιεροσολύμων «Ο Πέτρος και ο Ιωάννης ανέβαιναν μαζί στο ναό την ώρα της προσευχής, την ενάτη»Πράξεις 3:1, είτε κατ’ ιδία ως ατομική προσευχή «Την επόμενη μέρα ενώ εκείνοι περπατούσαν ακόμη και πλησίαζαν στην πόλη, ανέβηκε ο Πέτρος στο ανώγι κατά την έκτη ώρα για να προσευχηθεί»Πράξεις 10:9. Η αδιάλειπτος προσευχή που γίνεται ιδιαίτερα από τους μοναχούς με τη γνωστή φράση «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», συνίσταται και από τον Λουκά «Προσευχόμενοι πάντοτε δια να καταξιωθείτε να αποφύγετε όλα αυτά που μέλλουν να γίνουν …»Λουκάς 21:36, αλλά και από τον απόστολο Παύλο «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε» 1 Θεσσαλονικείς 5:17.

Εορτές άλλες πλην της Κυριακής δεν μαρτυρούνται από την Καινή Διαθήκη. Όπου γίνεται μνεία κάποιων εορτών όπως του Πάσχα, της Πεντηκοστής, των Εγκαινίων κ.λ.π., πρόκειται για τις γιορτές των Ιουδαίων στις οποίες μετείχαν ο Κύριος και οι απόστολοι.

Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η θεία λατρεία κατά την αποστολική εποχή, όπως περιγράφεται στα κανονικά 27 τον αριθμό βιβλία της Καινής Διαθήκης. Από τον Κύριο και τους αποστόλους τέθηκε το θεμέλιο της χριστιανικής λατρείας και διεγράφησαν τα θεολογικά πλαίσια, στα οποία έπρεπε να κινείται αυτή. Έτσι σημειώθηκε η αφετηρία της λειτουργικής εξέλιξης η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, άλλοτε με ταχύ και άλλοτε με βραδύτερο ρυθμό σύμφωνα με τις εκάστοτε περιστάσεις.

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως η αποστολική λατρεία διακρίνονταν για την απλότητα και γνησιότητα των μορφών της. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι συνθετότερες και πλουσιότερες μορφές λατρείας, οι οποίες παρήχθησαν με το πέρασμα των αιώνων στερούνται της ανάλογης γνησιότητας. Αντιθέτως η λατρεία ήταν φυσικό επόμενο να ακολουθήσει την ανοδική εξελικτική της πορεία, προσαρμοζόμενη προς τους λαούς και την πολιτική στάθμη διαφόρων εποχών.Άλλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε πως ο κάθε πιστός και ο κάθε λαός πλησιάζει ελεύθερα και με τον δικό του τρόπο τον Θεό. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Ο Χριστιανισμός άλλωστε έδειξε μεγάλη προσαρμοστικότητα στα ήθη τα έθιμα την φιλοσοφία και οτιδήποτε άλλο ανθρώπινο των λαών. Τρανό παράδειγμα είναι η πρόσληψη του Ελληνισμού, που είχε ως αποτέλεσμα να προκύψει ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Συνεπώς δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η λατρεία αποτελεί έκφραση της προς τον Θεό αγάπης των πιστών και λαλεί προς Αυτόν από το πλήρωμα της καρδιάς των. Οι άνθρωποι δεν είναι ούτε πάντοτε ούτε παντού οι ίδιοι. Η αποστολική όμως λατρεία δίνει το μέτρο και το κριτήριο της γνησιότητας της μετέπειτα εξελίξεως, προς την οποία πρέπει να συμφωνεί αυτή, όχι βέβαια με ρομαντικό και ανεδαφικό τρόπο, αλλά συνεχίζοντας αυτή στο ίδιο πνεύμα. Με άλλα λόγια, στην αποστολική εποχή κατατέθηκε ο σπόρος από τον οποίο μετέπειτα αναπτύχτηκε το δέντρο ή τότε τέθηκε ο θεμέλιος λίθος και πάνω σ’ αυτόν οικοδομήθηκε δια μέσου των αιώνων το λαμπρό οικοδόμημα της χριστιανικής λατρείας.

ΟΚύριος και οι απόστολοι ούτε λειτουργίες συνέγραψαν, ούτε ευχές, ούτε τελετουργικές διατάξεις μυστηρίων και προσευχών. Αποτελεί ματαιοπονία η αναζήτηση της «αποστολικής» λεγόμενης λειτουργίας, είτε «Παυλείου» είτε «Πετρείου» μορφής, όπως επιχειρήθηκε από μερικούς χωρίς βέβαια επιτυχία. Όλες οι λειτουργίες της χριστιανικής οικουμένης και όλες οι λειτουργικές πράξεις των κατά τόπους εκκλησιών, από τη στιγμή που διατηρούν ανόθευτο το πνεύμα της Κυριακής και αποστολικής λατρείας είναι Κυριακές και αποστολικές. Οι απόστολοι «παρέλαβαν από τον Κύριο, ότι και παρέδωσαν»στις εκκλησίες 1 Κορινθίους 11:23, το ζωηφόρο δηλαδή σπέρμα, το οποίο βλάστησε στους εύφορους αγρούς των εκκλησιών και με την δύναμη του αγίου Πνεύματος καρποφόρησε τον λειτουργικό πλούτο της εκκλησίας. Η παράδοση του Κυρίου και των αποστόλων είναι η πηγή. Η ποικιλία και ο πλούτος των μορφών της λατρείας είναι ο ποταμός ο οποίος ποτίζει το πρόσωπο όλης της εκκλησίας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Ιωάννης Φουντούλης: Λειτουργική
2. Βασίλης Στεφανίδης: Εκκλησιαστική Ιστορία

3. Καινή Διαθήκη, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος

Του Γεωργίου Διαμαντίδη

Eμείς, πιστεύουμε βάσει της Αγίας Γραφής ότι οι Άγιοι επί της γης ή εν ουρανώ «πρεσβεύουν ή ικετεύουν» δια τους επί της γης ανθρώπους. Γι’ αυτό και η Εκκλησία καταφεύγει στην μεσιτεία των Αγίων.

Ιδού τι λέει η Αγία Γραφή:

ΟΑβραάμ, θα προσευχηθεί υπέρ του βασιλέως Αβιμέλεχ για να ζήσει:

«Τώρα λοιπόν δώσε πίσω την γυναίκα αυτού του ανθρώπου, γιατί είναι προφήτης θα προσευχηθεί για σένα και θα ζήσεις» (Γεν. 20:7).

Ο Μωυσής προσεύχεται στον Κύριο να γλυτώσει ο Φαραώ…

(Έξοδ. 8:8,26).

ΟΜωυσής, ικετεύει υπέρ του λαού αυτού στον Θεό:

«Συγχώρησε την ανομία του λαού αυτού με βάση τη μεγαλοσύνη της αγάπης σου, όπως τους ανέχθηκες από την Αίγυπτο ως εδώ» (Αριθ. 14:19).

Ο Θεός άκουσε την προσευχή του Εζεκία: «Ο Εζεκίας όμως προσευχήθηκε γι’ αυτούς μ’ αυτά τα λόγια. «Κύριε, Θεέ των προγόνων μας, συγχώρησε με την καλοσύνη σου καθέναν που σε λατρεύει απ’ την καρδιά του, έστω κι αν δεν έκανε για τον εαυτό του τον εξαγνισμό του απαιτείται από το ναό». Ο Κύριος άκουσε τον Εζεκία και δεν τιμώρησε το λαό» (2 Χρονικών (ή Παραλειπ.) 30:18-20).

ΟΘεός εισακούει την προσευχή του Σαμουήλ:

«Και είπαν στον Σαμουήλ: «Μη σταματήσεις να παρακαλείς για εμάς στον Κύριο, το Θεό μας, για να μας σώσει από τους Φιλισταίους». Ο Σαμουήλ πήρε ένα τρυφερό αρνί και το πρόσφερε ολοκαύτωμα στον Κύριο και τον παρακάλεσεγια τους Ισραηλίτες κι ο Κύριος τον άκουσε»(1 Χρον. (ή Βασ.) 7:8-9). Ο Νεεμίας προσεύχεται στον Θεό για όλους τους Ισραηλίτες:

«Κύριε, Θεέ του ουρανού, μεγάλε και φοβερέ, εσύ τηρείς τη διαθήκη σου και δείχνεις την αγάπη σου σ’ εκείνους που σε αγαπούν και εφαρμόζουν τις εντολές σου. Στρέψε, λοιπόν, το βλέμμα σου σ’ εμένα το δούλο σου κι άκουσε προσεχτικά την προσευχή που μέρα και νύχτα τώρα σου απευθύνω για εμάς τους Ισραηλίτες, τους δούλους σου, και σου ζητώ συγχώρηση για τις αμαρτίες που έχουμε διαπράξει» (Νεεμ. 1:5-6).

Ο Ιώβ, προσεύχεται: «…Να προσευχηθεί για εσάς ο δούλος μου Ιώβ κι εγώ θα δεχτώ με ευμένεια την προσευχή του… Και ο Κύριος δέχτηκε με ευμένεια την προσευχή του Ιώβ» ( Ιώβ, 42:8-9).

Άγγελος Κυρίου μεσιτεύει για την Ιερουσαλήμ: «Κύριε του σύμπαντος, είν’ εβδομήντα χρόνια που είσαι οργισμένος ενάντια στην Ιερουσαλήμ και στης Ιουδαίας τις πόλεις. Πότε πια θα δείξεις έλεος γι’ αυτές;

Ο Κύριος αποκρίθηκε στον άγγελο, που μιλούσε μαζί μου, με λόγους φιλικούς και παρηγορητικούς» (Ζαχ. 1:12-13).

Βλέπουμε στο εδάφιο αυτό, ότι ο άγγελος παρακάλεσε τον Κύριον υπέρ της Ιερουσαλήμ και των άλλων πόλεων του Ιούδα. Εφόσον δέονται τα αγγελικά πνεύματα υπέρ των ανθρώπων, διατί να μην δεχτούμε ότι δεν δέονται τα ανθρώπινα πνεύματα εν ουρανώ;

Ο Ιερεμίας θα προσευχηθεί: «Σε παρακαλούμε, προσευχήσου στον Κύριο, το Θεό σου, για όλους για εμάς… Προσευχήσου, λοιπόν, να μας φανερώσει ο Κύριος, ο Θεός σου, ποιο δρόμο πρέπει να πάρουμε και τι να κάνουμε. Ο Ιερεμίας του απάντησε: Σας άκουσα. Θα προσευχηθώ στον Κύριο, το Θεό μας, σύμφωνα με την επιθυμίας σας και ό,τι απαντήσει ο Κύριος για εσάς θα σας το αναγγείλω δε θα κρύψω τίποτα» (Ιερεμ. 42:2, 3-4).

(Τα αγιογραφικά χωρία της Π. Διαθήκης που παρουσιάσαμε είναι από την Ελληνική Βιβλική Εταιρία).

O Ιησούς Χριστός, συμβουλεύει τους μαθητές του να κάνουν «προσευχή δι’ εκείνους που τους κακομεταχειρίζονται» (Λουκ. 6:28).

Ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος προσεύχεται για τους εχθρούς του:

«Αφού δε εγονάτισε εφώναξε με φωνήν δυνατήν, ‘Κύριε, μη λογαριάσης εις αυτούς την αμαρτίαν αυτήν’» (Πράξ. 7:60).

Οι Απόστολοι είναι πρεσβευτές: «Είμεθα λοιπόν πρεσβευταί του Χριστού. Είναι σαν να σας προέτρεπε ο Θεός δια μέσου ημών σας παρακαλούμεν εις το όνομα του Χριστού, συμφιλιωθήτε με τον Θεόν» (2 Κορ. 5:20).

Ο Απ. Παύλος, εκτελεί «έργο πρεσβευτού» (Εφεσ. 6:20).

Ο Απ. Παύλος, προσεύχεται για τους πιστούς: «Ευχαριστώ τον Θεόν, όταν σας ενθυμούμαι, πάντοτε εις κάθε μου προσευχήν προσεύχομαι με χαράν δι’ όλους σας, δια την συμμετοχήν σας εις το έργον του ευαγγελίου από της πρώτης ημέρας μέχρι σήμερον» (Φιλιπ. 1:3-4).

Ο Απ. Παύλος, συμβουλεύει τον Τιμόθεο να κάνουν δεήσεις, προσευχάς, παρακλήσεις, για όλους τους ανθρώπους: «Παρακαλώ λοιπόν, πρώτα απ’ όλα, να κάνετε δεήσεις προσευχάς, παρακλήσεις, ευχαριστίας δι’όλους τους ανθρώπους, δια τους βασιλείς και όλους εκείνους που είναι εις υψηλάς θέσεις…» (1 Τιμ. 2:1-2).

Η δύναμις της προσευχής:«Η προσευχή του δικαίου έχει μεγάλην δύναμιν εις τα αποτελέσματά της. Ο Ηλίας ήτο άνθρωπος με αδυναμίες, όπως και εμείς, και όταν προσευχήθηκε να μην βρέξη, δεν έβρεξε εις την γην τρία χρόνια και έξη μήνες. Και πάλιν προσευχήθηκε και ουρανός έστειλε βροχήν και η γη εβλάστησε τον καρπόν της» (Ιακ. 5:16,17-18).

Αποκ. 5:8: «Και όταν επήρε το βιβλίον, τα τέσσερα ζωντανά όντα και είκοσι τέσσερις πρεσβύτεροι έπεσαν εμπρός εις το Αρνίον και ο καθένας είχε κιθάραν και φιάλες χρυσές γεμάτες θυμιάματα τα οποία είναι προσευχαί των αγίων».

Αποκ. 8:3-4: «Τότε ήλθε άλλος άγγελος και εστάθηκε εις στο θυσιαστήριον με ένα χρυσό θυμιατήριον και του έδωκαν πολύ θυμίαμα, δια να το προσφέρη με τας προσευχάς όλων των αγίων επάνω εις το χρυσό θυσιαστήριον που ήτο εμπρός εις τον θρόνον.

Και ανέβηκε ο καπνός του θυμιάματος με τας προσευχάς των αγίων από το χέρι του αγγέλου εμπρός εις τον Θεόν».

Στα δύο τελευταία χωρία που αναφέραμε, αν τα λάβουμε υπόψη μας όπου γίνεται λόγος δια τις προσευχές «των αγίων» και «των αγίων πάντων (όλων)», θα λέγαμε ότι είναι ένα καλό επιχείρημα υπέρ της πίστεως και στις μεσιτείες των αγίων γενικώς, των επί γης και εν ουρανοίς, των μαρτύρων και των λοιπών. Ολοκάθαρα φαίνεται στα αγιογραφικά χωρία αυτά που ειπώθηκαν, ποιο είναι το έργο των αγίων, τόσο της στρατευομένης Εκκλησίας όσο και της θριαμβεύουσας.

(Τα αγιογραφικά χωρία της Καινής Διαθήκης που παρουσιάσαμε σε ερμηνεία είναι της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος).

Όμως η Εταιρία «Σκοπιά», όλα αυτά τα αγιογραφικά χωρία που αναφέραμε τα παράβλεψε. Και κατηγορεί την Ορθοδοξία όσον αφορά τους Αγίους. Θα δούμε γιατί.

Στην «Σκοπιά» 1 Ιουνίου 2013, σελ. 12 αναφέρει: «Μερικοί ίσως έχουν την ίδια άποψη για την προσευχή. Αντί να πλησιάσουν τον Θεό – ο οποίος μπορεί να τους φαίνετε πολύ εξυψωμένος και να τους προξενεί δέος – νιώθουν πιο άνετα όταν απευθύνονται σε κάποιο άγιο. Σκέφτονται ότι άγιοι θα δείξουν περισσότεροι κατανόηση… Πως όμως, θα εξακριβώσουμε αν είναι σωστό να προσευχόμαστε σε αγίους σύμφωνα με την Αγία Γραφή;

Εφόσον οι προσευχές μας αποτελούν εκφράσεις προς τον Θεό, ασφαλώς είναι λογικό να αναρωτιόμαστε: Τις ακούει ο Θεός;

Και επιπλέον: Πως νιώθει για τις προσευχές σε αγίους»;

«Οι προσευχές προς τους αγίους βασίζονται στο δόγμα της μεσιτείας των αγίων, το οποίο διδάσκει τόσο η Καθολική όσο και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας αναφέρει: “Οι άγιοι δείχνουν το ενδιαφέρον τους για τους αδελφούς που ζουν στη γη πρεσβεύοντας για χάρη τους προς τον Κύριο”. Επομένως, όποιος προσεύχεται στους αγίους ελπίζει να λάβει ειδική εύνοια μέσω αυτών, χάρη στην ευλογημένη θέση τους ενώπιον του Θεού».

«Διδάσκει η Γραφή κάτι τέτοιο; Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι ο απόστολος Παύλος προμήθευσε στα συγγράμματά του τη βάση για τις προσευχές προς τους αγίους. Για παράδειγμα, έγραψε στους Χριστιανούς της Ρώμης: «Σας προτρέπω δε, αδελφοί, μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και μέσω της αγάπης του πνεύματος, να αγωνίζεστε μαζί μου στις προσευχές προς τον Θεό για εμένα». (Ρωμαίους 15:30) Μήπως ο Παύλος ζητούσε από τους συγχριστιανούς του να μεσιτεύουν για χάρη του ενώπιον του Θεού; Όχι βέβαια! Αν ήταν έτσι, εκείνοι θα έπρεπε να ζητούν από τον Παύλο, έναν απόστολο του Χριστού, να μεσιτεύει για χάρη τους».

Ας παρουσιάσουμε το ντοκουμέντο:

«Σκοπιά» 1 Ιουνίου 2013, σελ. 12. Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» είναι κατά των Αγίων μας!

Σοβαρά τα λένε αυτά οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», ότι ο Παύλος δεν ζητούσε από τους ανθρώπους του να μεσιτεύουν για χάρη του ενώπιον του Θεού;

Προς Εφεσ. 6:18-19: «δια πάσης προσευχής και δεήσεως, προσευχόμενοι εν παντί καιρώ εν Πνεύματι, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες εν πάση προσκαρτερήσει και δεήσει περί πάντων των αγίων, και υπέρ εμού, ίνα μοι δοθή λόγος …».

Βλέπουμε ο Απ. Παύλος δεν συμβουλεύει τους ανθρώπους μόνο να κάνουν προσευχή για όλους τους Χριστιανούς, αλλά και γι’ αυτόν!

Και τα επόμενα εδάφια, (Κολ. 4:3. 1 Θεσ. 5:25. 2 Θεσ. 3:1), μας δείχνουν ότι ο Απ. Παύλος, ζητεί από τους πιστούς να κάνουν προσευχή και για τους Αποστόλους!

Οι πιστοί της Εκκλησίας δεν κάνανε προσευχή για τον Απ. Πέτρο;

(Πράξ. 12:5)!

Μήπως Απ. Παύλος δεν προσευχόταν για τους ανθρώπους του;

Προς Φιλιπ. 1:4: «πάντοτε εν πάση δεήσει μου υπέρ πάντων υμών μετά χαράς την δέησιν ποιούμενος» (βλ. Εφεσ. 1:16. 1 Θεσ. 1:2. 3:10. 2 Θεσ. 1:11 και 2 Τιμ. 1:3).

Να δούμε τώρα αν τα ανθρώπινα «πνεύματα ζούνε με τα θάνατο». (Έχουμε αναφέρει προηγουμένως δύο χωρία της Αποκ. 5:8. 8:3-4). Θα συνεχίσουμε ακόμα περισσότερο:

Ο Θεός χάριν του Δαβίδ του δούλου του, ο οποίος δεν βρισκόταν στη ζωή σώζει την Ιερουσαλήμ: «θέλω υπερασπισθή την πόλιν ταύτην, ένεκεν εμού, και ένεκεν του δούλου μου Δαβίδ» (2 Βασ. 20:6). (Μετάφρασις Ν. Βάμβα).

Αν και ήταν νεκροί σωματικώς ο Μωϋσής και ο Σαμουήλ, ο Κύριος είπε: «Και είπε Κύριος προς εμέ, και αν ο Μωϋσής και ο Σαμουήλ ίσταντο ενώπιόν μου, η ψυχή μου δεν ήθελεν είσθαι υπέρ λαού τούτου» (Ιερεμ.15:1). (Μετάταφρασις Ν. Βάμβα).

Με λίγα λόγια βλέπουμε εδώ ότι ο Θεός είπε στον προφήτη Ιερεμία, εάν σταθούν ενώπιόν μου ο Μωυσής και ο Σαμουήλ, (εφόσον είχαν πεθάνει) η ψυχή μου δεν θα κλίνει προς αυτούς. Πράγμα που σημαίνει πως σε άλλες περιπτώσεις ο Θεός ανταποκρινόταν στις δεήσεις των αγίων ανδρών υπέρ του λαού!

«Αβραάμ ο πατήρ υμών ηγαλλιάσατο ίνα ίδη την ημέραν την εμήν, και είδε και εχάρη» (Ιωάν. 8:56).

Εφόσον ο Αβραάμ, είχε πεθάνει εκατοντάδες χρόνια πριν, πως είδε την ημέρα της ενανθρωπήσεως του Χριστού; Από που τον είδε;

Από τον τόπον της μακαριότητος, όπου ζει!

Ακόμα και στην μεταμόρφωση του Ιησού, εμφανίστηκε ο Μωυσής που έχει πεθάνει πολλά χρόνια πριν, (Ματθ. 17:3, Μάρκ. 9:4 και Λουκ. 9:30), όπως και τα επόμενα αγιογραφικά χωρία (Λουκ. 16:9 -23. Φιλιπ. 1:23. Εβρ. 11:13. Πέτρ. 3:19. 4:6. Αποκ. 6:9. 20:4.), μας δείχνουν ότι οι «ψυχές» ή «πνεύματα» ζούνε μετά θάνατο!

Ας πάμε τώρα και στον Ιεζεκιήλ, 32:31: «Αυτούς θα ίδη εις τον άδην ο βασιλεύς Φαραώ και θα έυρη κάποιαν παρηγορίαν από την απώλειαν της δυνάμεως εκείνων, λέγει Κύριος Κύριος» (Ο’ από την ερμηνεία, Ι.Θ. Κολιτσάρα).

Το ερώτημα είναι, ο Φαραώ, πως θα δει εις τον «άδη» τον λαό του που εξολοθρεύτηκε στη μάχη, ενώ είχε ήδη πεθάνει; (Βλ. στίχ. 32).

Η απάντηση είναι πολύ απλή, ως «ψυχή» θα τον ΔΕΙ! Έτσι βγαίνει το νόημα! Δεν το λέει ο αρθογράφος, αλλά ο Κύριος ο Θεός!

Για να καταλάβει κανείς ακόμα περισσότερο το νόημα σε αυτό το αγιογραφικό χωρίο, ας διαβάσει όλη την ενότητα, από 17 έως 32 στίχο.

Και οι «ΔΙΚΑΙΟΙ» ως «πνεύματα» ζούνε με τα θάνατο και οι «ΑΔΙΚΟΙ». «Ουκ έστιν ο Θεός Θεός νεκρών αλλά ζώντων» (Ματθ. 22: 32, Μάρκ. 12:27, Λουκ. 20:38).

Ο Ωριγένης (253/4) αναφέρει πως «αί ψυχαί των πεπελεκισμένων ένεκεν της μαρτυρίας του Ιησού, μη μάτην τω εν ουρανοίς θυσιαστηρίω παρεδρεύουσαι, διακονούσοι τοις ευχομένοις άφεσιν αμαρτημάτων» (Ωριγ. Είς μαρτ. προτρ. 30. Πρβλ. Αποκ. κ΄4). Γι’ αυτό λέμε ότι οι «Άγιοι» ως «ψυχές» εν ουρανοίς που ζούνε, προσεύχονται για εμάς!

Εμείς τους Αγίους τους αγαπάμε και τους ευλαβούμεθα. Όταν οι Άγιοι προσεύχονται για εμάς, αυτό ακριβώς ζητούν από τον Ιησού Χριστό, να μεσολαβήσει Αυτός για την σωτηρία μας. Αυτοί ζητούν από τον Χριστό την σωτηρία μας. Και μ’ αυτήν την έννοια λέγομε ότι μεσιτεύουν για εμάς. Ο μόνος που σώζει είναι ο Σωτήρα μας ο Χριστός. Ενώ οι Άγιοι ζητούν την σωτηρία μας με τις προσευχές των (2 Θεσ. 1:11).

Οι Άγιοι ανήκουν στο σώμα του Χριστού, (Εφεσ. 1:23, 4:16, 5:23, βλ. και Κολ. 1:18-24). Το μνημόσυνο των Αγίων είναι αιώνιο, (Ψαλμ. 111/112:9). Είναι φίλοι του Θεού, (Ψαλμ. 138:17, κατά τους Ο΄, βλ. Ιωάν. 15:14, και Ιάκ. 2:23). Και ως φίλοι του Θεού δόξασαν τον Θεό, και ο Θεός τους δόξασε, (1 Βασ. ή 1 Σαμ. 2:30, βλ. και Ρωμ. 2:10) και τους ενέδυσε με την δόξα του, (Ιωάν. 17:22).

Κατά την πίστη της Εκκλησίας μας οι Άγιοι αντικατοπτρίζουν τη δόξα του Κυρίου (2 Κορ. 3:18) και ακτινοβολούν το άκτιστο φως του Θεού (Ματθ. 5:18. Ιωάν. 8:22. Κολ. 1:12. Αποκ. 22:5). Οι Άγιοι πρεσβεύουν και μεσιτεύουν στον Ιησού Χριστό ώστε να μπορέσουν οι Χριστιανοί να γνωρίσουν την κρυμμένη (αλλά φανερωθείσα) αλήθεια των μυστηρίων του Θεού μέσω της οποίας θα σωθούν. Αυτό μας το λέει ο Απ. Παύλος: «…εν παρρησία γνωρίσαι το μυστήριον του Ευαγγελίου υπέρ ου πρεσβεύω…» (Εφεσ. 6:19-20).

Η ανωτέρω ομολογία του Απ. Παύλου σημαίνει ότι «για την αλήθεια των μυστηρίων του Ευαγγελίου είμαι πρεσβευτής και μεσίτης σταλμένος απ’ τον Θεό». Και μπροστά σ’ αυτήν την ομολογία – καταπέλτη του Απ. Παύλου ότι αυτός πρεσβεύει, οι αιρετικοί ή θα πρέπει να σιωπήσουν και να πιστέψουν στις πρεσβείες των Αγίων, ή θα πρέπει να ψάξουν για να βρουν κάποια… δικαιολογία για την πλάνη τους. Κι αυτοί προτιμάνε δυστυχώς το δεύτερο!

Οι Χριστιανοί νιώθουν την κοινωνία «μετά πάντων των Αγίων» και αισθάνονται ότι αποτελούν μαζί με αυτούς ένα σώμα, ότι είναι «πάντες εν Χριστώ» (Γαλ. 3:28).

Οι επί της γης ζώντες πιστοί είναι συνδεδεμένοι με τους «Αγίους» στο ένα σώμα του Χριστού και γι’ αυτό γίνονται «συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφεσ. 2:19-22, βλ. 3:18. 4:4).

Οι πρώτοι Χριστιανοί αγαπούσαν και τιμούσαν τους «Αγίους» ως μαθητές του Κυρίου. Αυτό φαίνεται στο μαρτύριο του Αγίου Πολυκάρπου το (+156). (Μαρτ. Πολυκ. 17-18. Βλ. και στο 3β 3θ).

Ίσως να μας πουν «οι ετερόδοξοι», γιατί να χρησιμοποιούμε τις προσευχές των Αγίων αφού μπορούμε να πάμε απ’ ευθείας στο Θεό; Ποιος μας λέει ότι δεν μπορούμε να πάμε απ’ ευθείας στο Θεό; Αλλά και ποιο γραφικό χωρίο μας απαγορεύει να μην επικαλούμαστε στις προσευχές μας τους Αγίους;

Κλείνοντας το άρθρο μας θα σχολιάσουμε από το Εκκλησιαστικό Κείμενο, «2 Κορ. 5:20» και από την «ΜΝΚ» (Μετάφραση Νέου Κόσμου) δηλαδή την μετάφραση της Καινής Διαθήκης από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

«Υπέρ Χριστού ουν πρεσβεύομεν ως του Θεού παρακαλούντος δι’ ημών. Δεόμεθα υπέρ Χριστού, καταλλάγητε τω Θεώ» (2 Κορ. 5:20). (Έτσι το δίνει και το κριτικό κείμενο της NESTLE- ALAND).

Για να ερμηνεύσουμε ορθά το στιχ. 20, αγαπητοί αναγνώστες, πρέπει να έχουμε υπόψη το νόημα των προηγούμενων στίχ. 18 και 19. Ο Παύλος λέγει στους Χριστιανούς της Κορίνθου ότι, «ο Θεός μας συμφιλίωσε με τον εαυτό του μέσω του Ιησού Χριστού και ανέθεσε σε μας να υπηρετήσουμε στη συμφιλίωση. Η συμφιλίωση επιτεύχθηκε με το Θεό, γιατί στο πρόσωπο του Χριστού ήταν ο Θεός ο οποίος συμφιλίωσε τον κόσμο με τον εαυτό του, μη καταλογίζοντας στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, και ανέθεσε σε εμάς το κήρυγμα της συμφιλιώσεως. Συνεπώς λέει ο Παύλος στο στίχ. 20, εκτελούμε έργο πρεσβευτών για χάρη του Χριστού, ως του Θεού, ο οποίος κηρύττει με το στόμα μας. Παρακαλούμε για χάρη του Χριστού, συμφιλιωθείτε με το Θεό.

Για να δούμε τώρα από τις ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ από την Μετάφραση Νέου Κόσμου των «Μαρτύρων του Ιεχωβά».

Η «Σκοπιά» μετέφρασε το 2 Κορ. 5:20, ως εξής: «Είμαστε, λοιπόν, πρεσβευτές που αναπληρώνουμε τον Χριστό, σαν να ικέτευε ο χρησιμοποιώντας εμάς. Ως αναπληρωτές του Χριστού παρακαλούμε: «Συμφιλιωθείτε με τον Θεό». Τι προσέχουμε αγαπητοί αναγνώστες στη «ΜΝΚ»; Η «Σκοπιά» πρόσθεσε αυθαίρετα αφού δεν έθεσε σε αγκύλες [ ], τις λέξεις «που αναπληρώνουμε» και «Ως αναπληρωτές». Με την αυθαίρετη αυτή συμπλήρωση έχουμε πλήρη αλλοίωση – διαστροφή του νοήματος του κειμένου!

Κατά το κείμενο το νόημα είναι, ότι οι Απόστολοι είναι πρεσβευτές του Ιησού Χριστού στο αποστολικό έργο που ο Ιησούς τους ανέθεσε.

Κατά την «ΜΝΚ», οι Απόστολοι δεν είναι απλώς πρεσβευτές του Ιησού, που τον εκπροσωπούν, το διακονούν, αλλά και τον ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΟΥΝ!!! Η μετάφραση – διδασκαλία της «Σκοπιάς» είναι πέρα για πέρα βλάσφημη!

Η «Σκοπιά» με την «ΜΝΚ» κλείνει τα μάτια (προς την αλήθεια) σε εκατοντάδες «Μάρτυρες του Ιεχωβά», εφόσον αυτοί δεν έχουν το αρχαίο κείμενο μπροστά τους.
Είναι όμως μέσα στο «πνεύμα» της «Σκοπιάς» για τους 144000,

το εδάφιο που αναφέραμε. Η «Σκοπιά» της 15 Αυγούστου 2008, σελ. 16, και παρ. 19 γράφει: «Οι χρισμένοι Χριστιανοί, οι οποίοι είναι “πρεσβευτές που αναπληρώνουν τον Χριστό”, εκδηλώνουν αξιοπρέπεια» (2 Κορ.5:20).

Σκεφτείτε, αγαπητοί αναγνώστες. Τι «Φόβος» καταλαμβάνει τα εκατομμύρια των οπαδών - θυμάτων της «Σκοπιάς», όταν διαβάζουν στη «ΜΝΚ» και στη «Σκοπιά» ότι οι «άγιοι» της «Σκοπιάς» είναι “πρεσβευτές που αναπληρώνουν τον Χριστό”!!!

Ξεπεράσανε και τη διακήρυξη του «Πάπα» της Ρώμης ότι είναι Τοποτηρητής, ο Βικάριος του Ιησού Χριστού στη γη (VICARIUS CHRISTI)!!!

Και μετά σου λένε, γιατί να ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΣΕ ΑΓΙΟΥΣ!

Παλιότερα ο Ρώσσελ, στο βιβλίο του, Γραφικές Μελέτες «Η Μεταξύ Θεού και Ανθρώπου Καταλλαγή» Ε’ Τόμ. 1899, επανέκδοση. 1923, σελ. 606, παρέθεσε το εδάφιο (2 Κορ. 5:20) ως εξής: «…Υπέρ Χριστού ουν [της επισήμου ημών κεφαλής ή Αρχιερέως και αντιπροσώπου του Πατρός] πρεσβεύομεν, ως του Θεού παρακαλούντος δι’ ημών. Δεόμεθα υπέρ Χριστού καταλλάγητε τω Θεώ».

Ορίστε και το ντοκουμέντο:

«ΓΜΤΕ΄», 1899, επαν. 1923, σελ. 606. Η «Σκοπιά» παρέθεσε διαφορετικά το εδάφιο από τον Ρώσσελ!

Περισσότερα σχόλια δεν χρειάζονται αγαπητοί αναγνώστες.

Ο νοών νοείτω!

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Στα μέσα του 3^ουμ. Χ. αιώνα εμφανίστηκε στην Εκκλησία μας μια νέα μορφή ζωής, ο μοναχισμός. Βεβαίως η έννοια του μονήρη βίου δεν ήταν άγνωστη στην αρχαία Εκκλησία. Οι περισσότεροι από τους αποστόλους ήταν και παρέμειναν άγαμοι, αφιερωμένοι στην ιεραποστολή της Εκκλησίας. Το ίδιο και ο απόστολος Παύλος, ο οποίος παροτρύνει τους πιστούς, όσοι επιθυμούν, να τον μιμηθούν, ώστε να αφιερωθούν απερίσπαστοι στην διακονία της Εκκλησίας (Α΄Κορ.7,7). Πολλοί πιστοί παρέμειναν «εν παρθενία» μέσα στον κόσμο, στις χριστιανικές κοινότητες. Ζούσαν βίο αυστηρό με εγκράτεια, νηστεία και προσευχή και υπηρετούσαν τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους τους. Ο απολογητής της αρχαίας Εκκλησίας Αθηναγόρας (2^οςαιών), έγραψε στην περίφημη απολογία του, πως «θα συναντήσεις στις χριστιανικές κοινότητες και άνδρες και γυναίκες οι οποίοι έχουν περάσει τη ζωή τους στην αγαμία, ελπίζοντας πως έτσι καλλίτερα θα ενωθούν με το Θεό». Πολλοί Πατέρες και διδάσκαλοι της αρχαίας Εκκλησίας ήταν επίσης άγαμοι, όπως ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, ο άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης, ο Ωριγένης, και άλλοι...

Οαναχωρητισμός εμφανίστηκε στις αρχές του 4^ουμ. Χ. αιώνα, σχεδόν με τη λήξη των φοβερών διωγμών κατά των χριστιανών. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον αναχωρητισμό ως μια μορφή διαφορετικού αγώνα με εκείνη των διωγμών. Οι αναχωρητές μοναχοί με την εθελούσια μόνωσή τους ανέλαβαν τον τιτάνιο αγώνα για την κάθαρση του κόσμου από την αμαρτία και το κακό. Ο αναχωρητής μοναχός αναλάμβανε προσωπική πάλη με τον «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν.12,31), τον διάβολο, και έκανε πράξη την προτροπή του Κυρίου για την εκβολή του από την δημιουργία του Θεού.

Ημονήρης ζωή των αναχωρητών έγινε αποδεκτή από την Εκκλησία και κατέστη τρόπος ζωής πολλών πιστών. Οι αναχωρητές μοναχοί δεν θεωρούσαν ότι αποκόπτονται από το εκκλησιαστικό σώμα, αλλά αντίθετα μέσα στην σωματική τους μόνωση βίωναν δια της προσευχής και της άσκησης το μυστήριο της κοινωνίας της Εκκλησίας. Δεν προσεύχονταν και δεν προσεύχονται τόσο για τον εαυτό τους, όσο για τη σωτηρία του κόσμου. Πολύ γρήγορα αυτή η σωματική μόνωση αντικαταστάθηκε από τη μοναχική κοινοβιακή ζωή, η οποία υπήρξε κανόνας για την Εκκλησία μας.

Ιδρυτής του κοινοβιακού μοναχισμού υπήρξε ο άγιος Παχώμιος (+384), ο οποίος συγκέντρωσε πολλούς ερημίτες μοναχούς σε κοινοβιακές μονές στην Αίγυπτο. Πραγματικός όμως θεμελιωτής του υπήρξε ο μέγας Βασίλειος (+379), ο οποίος οργάνωσε τα κοινόβια. Ο κοινοβιακός τρόπος μοναχικής ζωής είναι και ο πιο ενδεδειγμένος από ορθοδόξου απόψεως. Μέσα στα κοινόβια οι μοναχοί ζουν ως αδελφοί προσφέροντας σύμφωνα με τις δυνάμεις τους και απολαμβάνοντας σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Δεν υπάρχει ιδιοκτησία, εκτός από ελάχιστα πολύ προσωπικά αντικείμενα. Η προσευχή, το φαγητό και όλες οι εκδηλώσεις είναι κοινές. Το ορθόδοξο κοινοβιακό μοναχικό σύστημα είναι η επιβίωση της κοινοκτημοσύνης του αρχέγονου Χριστιανισμού, όπου τα πάντα ήταν κοινά (Πραξ.4,33).

Κοιτίδες και κέντρα μοναχικής ζωής στην αρχαία Εκκλησία υπήρξαν η Αίγυπτος, η Παλαιστίνη και η Συρία. Αργότερα ο θεσμός επεκτάθηκε στην Μικρά Ασία, στην Ελλάδα και στην Δύση. Σύντομα ο μοναχισμός επικράτησε σε ολόκληρη την Εκκλησία. Πλήθος πιστών προτιμούσαν την μοναχική ζωή. Ως πρώτος μοναχός αναφέρεται ο όσιος Παύλος ο Θηβαίος. Κορυφαία μοναχική μορφή υπήρξε ο μέγας Αντώνιος, επίσης ο όσιος Παχώμιος, ο αβάς Παμβώ, ο όσιος Σισώης, ο Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης, ο Σάββας ο Ηγιασμένος, ο άγιος Ευθύμιος, κ.α.

Κάποιοι σπουδαίοι μοναχοί καθόρισαν κανόνες της μοναχικής ζωής, όπως ο μέγας Αθανάσιος, ο άγιος Βενέδικτος, με εξέχοντα, όπως αναφέραμε, τον Μέγα Βασίλειο. Αυτός αξιοποιώντας την εμπειρία των ονομαστών μοναχικών κέντρων της Ανατολής συνέταξε κανόνες μοναχικής ζωής, τα «Ασκητικά». Σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες οι μοναχοί πρέπει να τηρούν ορισμένες βασικές αρχές. Αυτές είναι η δια βίου αγαμία, η ταπείνωση και η υπακοή και η ακτημοσύνη. Πρέπει να ζουν με εγκράτεια, νηστεία, προσευχή και αγαθοεργία.

Ηπροσφορά του μοναχισμού στην Εκκλησία μας, στην κοινωνία και τον πολιτισμό είναι πραγματικά ανεκτίμητη. Η πλειοψηφία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησία μας ήταν μοναχοί. Οι υπερασπιστές της ορθοδόξου πίστεως υπήρξαν κυρίως οι μοναχοί, οι οποίοι όταν κλυδωνίζονταν η Εκκλησία από τον σάλο των αιρέσεων, άφηναν την ησυχία των ερημητηρίων και των μονών τους και κατέβαιναν στον κόσμο να υπερασπισθούν την αλήθεια. Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα αναφέρουμε τους αγώνες του Μεγάλου Αθανασίου, του Ιωάννου του Δαμασκηνού, του Θεοδώρου Στουδίτου, Γρηγορίου Παλαμά και άλλων πολλών.

ΗΠενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος καθόρισε οι επίσκοποι της Εκκλησίας να αναδεικνύονται από τις τάξεις των μοναχών, ώστε απαλλαγμένοι από τις οικογενειακές υποχρεώσεις να επιτελούν με αυταπάρνηση την υψηλή τους διακονία.

Οι μονές είχαν γίνει στα βυζαντινά χρόνια και αργότερα κέντρα κοινωνικής εποποιίας. Όταν η κρατική κοινωνική μέριμνα ήταν ανύπαρκτη, τα μοναστήρια είχαν μεταβληθεί σε νοσοκομεία, πτωχοκομεία, ορφανοτροφεία, σανατόρια, κλπ. Τρανταχτό παράδειγμα η περίφημη «Βασιλειάδα» του Μεγάλου Βασιλείου στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Άλλο παράδειγμα η περίφημη μονή του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, η οποία λειτουργούσε από τον 12^οαιώνα σε κανονικό νοσοκομείο. Οι μοναχοί ήταν οι άοκνοι άμισθοι διάκονοι των αναξιοπαθούντων ανθρώπων!

Οι μεγαλύτεροι θεολόγοι της Εκκλησίας μας προήλθαν από τις τάξεις των μοναχών. Μέσα στην ησυχία της μονής τους, με την αδιάλειπτη προσευχή, φωτίσθηκαν από το Άγιο Πνεύμα και έφθασαν στην αληθινή θεωρία. Θυμίζω την περίπτωση του αγίου Μαξίμου του Ομολογητή, του Ιωάννου του Δαμασκηνού και του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Μέσα στις μονές συντελέσθηκε ανά τους αιώνες επίσης σπουδαίο πολιτισμικό έργο. Πριν την εφεύρεση της τυπογραφίας τα βιβλία αντέγραφαν καλλιγράφοι μοναχοί. Δεν γινόταν αντιγραφή μόνο θεολογικών και εκκλησιαστικών βιβλίων, αλλά και της λεγόμενης θήραθεν σοφίας. Αν σήμερα έχουμε στα χέρια μας τα αθάνατα έργα των σοφών αρχαίων Ελλήνων, αυτό οφείλεται στους ταπεινούς αντιγραφείς μοναχούς. Στα μοναστήρια επίσης λειτουργούσαν και λειτουργούν οι πιο σπάνιες και πλούσιες βιβλιοθήκες. Οι μοναχοί με θείο ζήλο και μεγάλες στερήσεις απέκτησαν πλήθος βιβλίων και με αυταπάρνηση τα διατήρησαν μέχρι σήμερα. Αναμφίβολα τα μοναστήρια μας είναι ανεξάντλητες πηγές της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας. Αναφέρουμε για παράδειγμα τις ανεκτίμητες βιβλιοθήκες της Μονής Σινά, των Μονών του Αγίου Όρους και της Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Πάτμου.

Μας έχει διασωθεί επίσης ένα τεράστιο εύρος ασκητικής γραμματείας. Πρόκειται για την καταγραμμένη εδώ και αιώνες σοφία και εμπειρία των αγίων γερόντων και γεροντισσών μοναχών μας, η οποία εκπλήσσει για τον πνευματικό της πλούτο. Η μελέτη της αποβαίνει για μας τους κοσμικούς πλούσια πηγή πνευματικού ανεφοδιασμού, διότι η εμπειρία και τα παραγγέλματα των αγιασμένων ασκητών είναι εφαρμόσιμα για κάθε πιστό. Οι πνευματικοί οδηγοί τους μπορούν να φανούν χρήσιμοι για τον προσωπικό αγώνα του καθενός μας. Αναφέρουμε για παράδειγμα την «Κλίμακα» του αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, την περίφημη συλλογή «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και τον «Ευεργεντινό», και το «Γεροντικόν» με θαυμαστές διηγήσεις αγίων γερόντων ασκητών της ερήμου.

Ο μοναχισμός έγινε πολλές φορές στόχος διαφόρων αιρετικών. Παλαιότερα οι αιρετικοί Παυλικιανοί, οι Καθαροί, οι Αλγβίνοι και άλλοι αιρετικοί, όπως και σήμερα οι Προτεστάντες με κορυφαίους τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, πολέμησαν και πολεμούν με λύσσα τον θεσμό της μοναχικής ζωής. Παρερμηνεύοντας κάποια χωρία της Καινής Διαθήκης επιχειρούν να αποδείξουν ότι δήθεν ο μοναχισμός αντιτίθεται στην βιβλική διδασκαλία. Δεν έχουμε εδώ τα περιθώρια να αναπτύξουμε την αντίρρησή μας στους αιρετικούς επικριτές του μοναχισμού. Επισημαίνουμε μονάχα πως η Εκκλησία του Χριστού δεν σφάλει στις επιλογές Της, διότι το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο υπάρχει σε Αυτή από την ημέρα της Πεντηκοστής Την οδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13). Κατά συνέπεια και ο θεσμός του μοναχισμού ορθώς υπάρχει στην Εκκλησία και είναι σύμφωνος με την βιβλική διδασκαλία.

Αλλά και στον παπισμό ο μοναχισμός αποτελεί σοβαρή εκτροπή. Ο σύγχρονος μοναχισμός της παπικής «εκκλησίας» δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον αρχέγονο μοναχισμό της αρχαίας αδιαίρετης Εκκλησίας και τον σύγχρονο ορθόδοξο μοναχισμό. Μετά το σχίσμα (1054 μ. Χ.) και την πλήρη μετάλλαξη του θεσμού του επισκόπου Ρώμης σε εγκόσμιο ηγέτη, με κοσμική εξουσία και δύναμη, ο μοναχισμός της Δύσης θεσμοθετήθηκε ως στρατός του υπερ – κράτους του Βατικανού. Οι μοναχοί οργανώθηκαν σε «τάγματα» για τον καλλίτερο έλεγχό τους από τον πάπα και την αποτελεσματικότερη υπηρεσία τους προς αυτόν. Δεν είναι τυχαίο πως τα μοναχικά παπικά «τάγματα» υλοποιούσαν κατά καιρούς τις παπικές θηριωδίες, όπως για παράδειγμα τις ανακρίσεις και εκτελέσεις της φρικτής «Ιερής Εξέτασης» των αιρετικών τις είχε αναλάβει το τάγμα των Ιησουιτών!

Το Ελληνικό Έθνος θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευγνώμον προς τον μοναχισμό για τις ανεκτίμητες υπηρεσίες του προς αυτό. Οι ιερές μονές μας, εκτός από κέντρα πνευματικού ανεφοδιασμού, πολιτισμικής ανάπτυξης και κοινωνικής εποποιίας, προσέφεραν μοναδικό εθνικό έργο. Σε χρόνους δύσκολους, όπως στα χρόνια της φραγκοκρατίας ή της τουρκικής δουλείας, έγιναν εστίες διατήρησης και ανάπτυξης του εθνικού φρονήματος (Κρυφά Σχολειά), καταφύγια των κατατρεγμένων ραγιάδων και ορμητήρια των ηρωικών επαναστατών. Σε πολλές περιπτώσεις μοναχοί έλαβαν και ενεργό μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις.

Είναι παρήγορο πως ο μοναχισμός σήμερα βρίσκεται σε άνθιση. Πάμπολλοι νέοι και νέες επιστήμονες εντάσσονται σε μοναχικές αδελφότητες και ανανεώνουν το δυναμικό των Μονών μας. Το Άγιον Όρος, τα Μετέωρα, η Πάτμος, και άλλα μοναχικά κέντρα έχουν γίνει πόλος έλξης πληθώρας νέων μοναχών. Δεν θα πρέπει επίσης να παραβλέψουμε το γεγονός, ότι οι νέοι μοναχοί δεν είναι μόνο έλληνες αλλά και αλλοδαποί. Πληροφορούμαστε πως και στο εξωτερικό, στην Ευρώπη, την Αμερική και τη μακρινή Αυστραλία ιδρύονται ορθόδοξα μοναστήρια ανδρών και γυναικών, όπου προσελκύονται μορφωμένοι νέοι με θέρμη προς την ορθόδοξη πνευματικότητα. Πληροφορούμαστε επίσης ότι ιδρύονται μοναστήρια και στις χώρες που γίνεται ιεραποστολή, όπως στην Αφρική και την Ασία. Ιδιαίτερη μαρτυρία δίνουν οι ορθόδοξες μονές στη Νότια Κορέα, όπου πλήθος νέων κορεατών ασπάζονται την Ορθοδοξία και γίνονται ένθερμοι μοναχοί!

Τα μοναστήρια μας τέλος έχουν γίνει τόποι προσέλκυσης πληθώρας προσκυνητών. Δεν είναι απλά μέρη τουριστικού ενδιαφέροντος, αλλά πραγματικές πνευματικές οάσεις μέσα στην πολυποίκιλη έρημο του συγχρόνου ταραγμένου κόσμου.

Στους σύγχρονους καιρούς της πνευματικής σύγχυσης και του πραγματικά αφύσικου τρόπου ζωής του ανθρώπου της εποχής μας, έρχεται ως παρήγορη ελπίδα η αναγέννηση του ορθοδόξου μοναχικού ιδεώδους. Το ορθόδοξο ασκητικό μοναχικό ιδεώδες είναι ο πλέον ενδεδειγμένος και δοκιμασμένος τρόπος να βγει η ανθρωπότητα από την πρωτοφανή οικονομική κρίση, η οποία μαστίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα και περισσότερο την πατρίδα μας. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας έχουν στραμμένο το βλέμμα τους και την προσοχή τους στους ταπεινούς μοναχούς και της μοναχές μας, αναμένοντες, χάρις στις αέναες προσευχές τους, την εξ’ ύψους βοήθειά τους. Επειδή, σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησιολογία μας δεν υπάρχει ουσιαστικός διαχωρισμός μεταξύ του μοναχισμού και του εγγάμου βίου, αλλά οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, πιστεύουμε ότι συναποτελούμε ομού το μυστικό σώμα του Χριστού. Γι’ αυτό και ο πιστός λαός μας τρέφει τα καλλίτερα αισθήματα για τους μοναχούς μας και εκείνοι ανταποκρίνονται ανάλογα γι’ μας. Δεν υπάρχει τίποτε το άτοπο στην Εκκλησία μας και άρα ο μοναχισμός αποτελεί αξία γι’ Αυτήν. Η προσπάθεια κάποιων εκκλησιομάχων να απαξιώσουν τον μοναχισμό, βαίνει σε αδιάκοπη αποτυχία, διότι το πνευματικό αισθητήριο του πιστού λαού μας δεν αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις. Οι ταπεινοί μοναχοί και οι καλοσυνάτες μοναχές μας είναι σάρκα από τη σάρκα μας, αδέλφια μας, παιδιά μας, δικοί μας άνθρωποι, οι οποίοι διάλεξαν ελεύθερα τη μία από τις δύο παράλληλες πορείες, την αγαμία, προς τον ουρανό. Δεν είναι απόκοσμοι, μακριά μας, όπως φαντάζονται μερικοί, αλλά δίπλα μας, μας συντροφεύουν οι προσευχές τους, μας δροσίζουν τα δάκρυά τους…

Στην αλγεινή χλεύη που ορθώνει ο σύγχρονος πτωτικός κόσμος εναντίον του μοναχισμού, εξ’ αιτίας της δαιμονικής ενέργειας που τον διακατέχει, αντιτάσσουμε τη δροσίζουσα πνευματική του άσκηση, η οποία έχει τη δύναμη να συνεφέρει τον ημιθανή κόσμο από τη νέκρα της αμαρτίας. Το κομποσκοίνι ενός άγρυπνου προσευχόμενου μοναχού έχει την ισχύ να ανεβάσει και να σώσει από το νοητό γκρεμό χιλιάδες ψυχές! Ας καταλάβουν επί τέλους, όσοι βλέπουν με καχυποψία τον ορθόδοξο μοναχισμό, ότι αποτελεί, μαζί με τους ευλαβείς εγγάμους, την ισχυρή συνισταμένη της αδιαίρετης Εκκλησίας μας!

Του Γεωργίου Διαμαντίδη

Το παρόν άρθρο, είναι αφιερωμένο στους αδελφούς μας που έχουν εμπλακεί στα δίχτυα της μαγείας. Σε όλους εκείνους που κατέφυγαν στις μαγικές δυνάμεις, αλλά και σε αυτούς που έπεσαν θύματα μαγικών επιρροών.

Kατανοούμε τη τραγική τους κατάσταση. Συμμεριζόμαστε τη δοκιμασία τους. Γνωρίζουμε, ότι υποφέρουν. Θέλουν να ελευθερωθούν, μα δεν μπορούν. Έχει αδυνατίσει η θέλησή τους. Έχει συσκοτισθεί η σκέψη τους με αποτέλεσμα τη σύγχυση του νου. Έχει «δεθεί» η προσωπικότητά τους. Μέσα τους υπάρχει κάποια δύναμη που δεν τους αφήνει να προχωρήσουν. Αναμφίβολα η δύναμη αυτή είναι του σατανά. Εκείνος, ο αρχέκακος εχθρός, έχει καταλάβει την προσωπικότητα τους και έχει κυριαρχήσει στο νου, στα συναισθήματα και στις επιθυμίες τους...

Eίναι πολύ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, να ελευθερωθεί κανείς από την τυραννία του διαβόλου. Χρειάζεται πίστη, δύναμη, υπομονή και επιμονή. Η Εκκλησία μας σ’ εκείνους που αγωνίζονται να απαλλαγούν από τις μαγικές επιρροές προσφέρει τους εξής τρόπους θεραπείας:

Βασική και πρωταρχική προϋπόθεση για την απόταξη των πονηρών και διαβολικών επιρροών είναι η μετάνοια.Με τα δάκρυα της μετανοίας, όπως με το αγιασμένο νερό του βαπτίσματος, καθαρίζεται η ψυχή και το σώμα από την αμαρτία, αποτάσσεται ο σατανάς και επανενώνεται ο αμαρτωλός άνθρωπος με τον Χριστό.

Χωρίς γνήσια εξομολόγησηοι ευχές και νυκτερινές Λειτουργίες μένουν ανενεργείς. Μόνο με την μετάνοια φεύγει ο σκοτεινός διάβολος και επανέρχεται ο ακοίμητος φρουρός και συνοδός μας ο άγγελος του Θεού.

Όσοι, λοιπόν, επηρεάζονται από το διάβολο, όσοι κατέφυγαν σε πνευματιστές και μάγους, όσοι έκαναν μάγια σε κάποιο συνάνθρωπο τους, όσοι χρησιμοποίησαν τα μαγικά ξόρκια, όσοι παρακολούθησαν μαγικές τελετές, όσοι έριχναν τα χαρτιά και τον καφέ, όσοι συμβουλεύονταν μάντεις… για να ελευθερωθούν από τα δεσμά του σατανά, θα πρέπει να γονατίσουν στο πετραχήλι ενός έμπειρου πνευματικού και με πλήρη συναίσθηση των αμαρτημάτων τους να μετανοήσουν και να ζητήσουν το έλεος του Θεού. Χωρίς τη γνήσια μετάνοια όλα τα άλλα που θα αναφέρουμε στη συνέχεια δεν βοηθούν και δεν θεραπεύουν (πρέπει να γίνονται όλα μαζί).

Η νηστεία και η προσευχή είναι όπλα πνευματικά, τα οποία ο ίδιος ο Κύριος συνιστά: «Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία» (Μαρκ.θ’29). Με τη νηστεία εξαγνίζεται το σώμα και βοηθείται η ψυχή στην εκρίζωση των παθών.

«Η νηστεία φάρμακόν εστίν παθών καθαρτήριον», γράφει ο άγιος Πατριάρχης Φώτιος. Και ο Μέγας Αθανάσιος στο λόγο του «περί παρθενίας» υπογραμμίζει»:

«Οράς τι ποιεί η νηστεία, και νόσους θεραπεύει και ρεύματα σωματικά ξηραίνει και δαίμονας εκβάλλει και λόγισμούς πονηρούς αποδιώκει και το νουν λαμπρότερον ποιεί και καρδίαν καθαράν και σώμα ηγιασμένον…Πας ουν υπό πνεύματος ακαθάρτου οχλούμενος, εάν νοήση και χρήσηται τω φαρμάκω τούτω, λέγω δε τη νηστεία, ευθύς το πνεύμα το πονηρόν στεναχωρούμενον αναχωρεί, φοβούμενον την νηστείαν.

Πάνυ γαρ τέρπονται οι δαίμονες τη κραιπάλη και τη μέθη και τη αναπαύσει του σώματος (Β.Ε.Π. τ.33, σελ. 62,32-35).

Να τηρεί, λοιπόν, εκείνος που θέλει να απαλλαγεί από τις μαγικές δυνάμεις, τις νηστείες της Εκκλησίας. Να προσεύχεται αδιάλειπτα για τη θεραπεία του. Να εφαρμόσει μια έκτατη τεσσαρακονθήμερη νηστεία, ειδικά αφιερωμένη στη συγκεκριμένη περίπτωσή του. Να είναι πρόθυμος να τηρήσει ό,τι ο πνευματικός του καθορίσει.

Μαζί με την νηστεία απαραίτητη είναι και η προσευχή. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δύναμη από τη γνήσια «πεπυρωμένη» προσευχή. Η προσευχή είναι «στήριγμα των ασθενιών και σκέπη εν τω καιρώ των πειρασμών» (Ισαάκ ο Σύρος). Με την προσευχή ενώνεται ο άνθρωπος με τον Θεό, φωτίζεται η διάνοια, ενισχύεται η θέληση, εκλογικεύονται οι επιθυμίες, μαστίζονται και φυγαδεύονται οι δαίμονες.

Η επίκληση του ονόματός του Ιησού Χριστού κατακαίει τους δαίμονες. Σε εκείνους που τον επικαλούνται δεν επιτρέπει ο Κύριος την εισβολή δαιμόνων, αλλά τους διατηρεί καθαρούς και άτρωτους.

Αποτελεσματική είναι και η βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Θεοτόκος το «φρικτόν άκουσμα και λάλημα», η «το σκότος λύσασα και τους ζοφώδεις δαίμονας ολοτελώς εκμειώσασα» (ψάλει η Εκκλησία μας) αποβαίνει για κάθε πιστό που παλεύει μέσα στο πέλαγος των θλίψεων και των παγίδων του εχθρού, λιμάνι και ορμητήριο. Με την επέμβασή της συντρίβονται τα πλήθη των εναερίων σατανικών πνευμάτων. Όσοι επικαλούνται με πίστη τη βοήθεια της, ελευθερώνονται από το δαιμονικό μαρτύριο.

Και οι άγιοι της Εκκλησίας μας με τις πρεσβείες τους συμπαρίστανται στους αγωνιζόμενους πιστούς. Ιδιαίτερα εκείνοι, οι οποίοι σε επιβράβευση των αγώνων τους έλαβαν από τον δωροδότη Θεό το κατά των δαιμόνων χάρισμα, όπως ο Μέγας Αντώνιος, ο άγιος Γεράσιμος της Κεφαλληνίας, ο άγιος Νεκτάριος και ο πρώην μάγος άγιος Κυπριανός, για τον οποίον η λαϊκή συνείδηση πιστεύει θεραπευτή εκείνων που υποφέρουν από τις επιδράσεις της μαγείας.

Να πούμε και αυτό, ότι κάποιοι από τους Χριστιανούς μας, αντί να καταφύγουν στην ιαματική χάρη των ευχών και Μυστηρίων της Εκκλησίας, καταφεύγουν σε «μάγους» ή σε καμία «εξορκίστρια», για να τους λύσουν τα μάγια. Αυτές όμως οι πράξεις τους καταδικάζονται από την Εκκλησία.

Η τοπική Σύνοδος της Αγκύρας, στον ΚΔ’ Κανόνα της, εκείνους που φέρνουν μάγους στα σπίτια τους για να ανακαλύψουν τα μάγια, κανονίζει με πέντε χρόνια στερήσεως της Θείας Κοινωνίας.

Η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος στον ΞΑ’ Κανόνα της, εκείνους που κατέφυγαν σε μάντεις για να πληροφορηθούν τα μέλλοντα ή να ανακαλύψουν τα απόκρυφα, κανονίζει με έξι χρόνια στερήσεως της Θείας Κοινωνίας. (Σήμερα ο πνευματικός κανονίζει πόσο καιρό ο άνθρωπος θα στερηθεί από την Θ. Κοινωνία).

Ακόμα και η Αγία Γραφή καταδικάζει την μαγεία (Λευΐτ. 20:27. 2 Χρον./ ή Παραλ. 33:6).

«Θεραπεύουσι το σώμα οι δαίμονες»; Ερωτά ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, και συνεχίζει: «Γέλως ταύτα και μύθοι. Επιβουλεύειν και καταβλάπτειν, ου θεραπεύειν ίσασιν οι δαίμονες» (P.G. 48, 854).

Πρόσκαιρα σταματούν το κακό, που εκείνοι μας προξένησαν, για να πιστεύσουμε σ’ αυτούς.

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σε μια ομιλία του με τίτλο, «Ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να μεταχειρίζονται κανένα είδος μαγείας. Λόγος θ’», γράφει τα παρακάτω: «Μη απατάσαι, λοιπόν, Χριστιανέ, αλλά πληροφορού ότι ούτε λύκος γίνεται γίνεται πρόβατον ποτέ, κατά την παροιμίαν, ούτε ο διάβολος γίνεται ποτέ ιατρός, και ότι ευκολώτερα ημπορεί να ψυχραίνη η φωτιά και να θερμαίνη το χιόνι, πάρεξ να ιατρεύση κατά αλήθειαν ο διάβολος, διότι αυτός αν και θελήση να σε ιατρεύση, αλλά δεν δύνατε, διότι είναι πάντη αδύνατος και αν υποθέσωμεν πως δύναται να σε ιατρεύση, όμως δεν θέλει. Διότι η υγεία του ανθρώπου είναι καλόν, ο διάβολος μισεί πάντα τα καλά και διά τούτο ονομάζεται μισόκαλος» (Χρηστοήθεια, σ. 207).

Γι αυτό λέμε είναι μεγάλος λάθος και αμαρτία, το να τρέχουν οι Χριστιανοί σε μάγους… για να τους λύσουν δήθεν τα μάγια.

Το ερώτημα είναι: Είναι, λοιπόν, δυνατόν ποτέ τον Χριστιανό που επικαλείται στην κατά δαιμόνων πάλη το όνομα του Χριστού, που ζει «εν μετανοία» μέσα στην Εκκλησία, που ταπεινά και συνειδητά συμμετέχει στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, που μελετά και εφαρμόζει το άγιο Ευαγγέλιο, να τον επηρεάζουν οι μαγικές δυνάμεις;

Μόνο, όταν ο Χριστιανός είναι αδύναμος στην πίστη και στην πνευματική ζωή, τότε επηρεάζεται από τις μαγικές δυνάμεις.

Αν λοιπόν κάποιος Χριστιανός υποφέρει από μάγια, να τηρήσει τα ανωτέρω που αναφέραμε. Και να μην απελπίζεται.

Διότι ο Μέγας Αντώνιος είπε: «Ας σκεπτώμαστε βαθειά με την ψυχή μας, ότι ο Κύριος είναι μαζί μας, Αυτός που τους κατετρόπωσε (τους δαίμονες) και τους κατήργησε. Και να βάζωμε στο μυαλό μας και να θυμόμαστε πάντοτε, ότι, εφ’ όσον ο Κύριος είναι μαζί μας, τίποτε δεν θα μας κάνουν οι εχθροί» (Βίος Και Πολιτεία του Μ. Αντωνίου).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αρχιμ. Νικόλαος Ι. Πρωτοπαπάς «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΙΑ, ΕΚΔΟΣΗ 6^η»,

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

(Ανασκευή μιας ακόμη αντιχριστιανικής τερατολογίας)

Άλλη μια «ρουκέτα» ρίχτηκε αυτές τις ημέρες από τους δαιμονικά μαινόμενους χριστιανομάχους. Όσο βλέπουν ότι τα βρώμικα χτυπήματά τους κατά της Εκκλησίας του Χριστού δεν φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, λυσσομανούν και προσπαθούν να εφεύρουν άλλα, πιο «αποτελεσματικά». Κάποιος, λοιπόν, Αμερικανός «επιστήμονας» ονόματι JosephAtwill, εξέδωσε αυτές τις ημέρες μια βαρύγδουπη ανακοίνωση, ότι δήθεν ανακάλυψε τη γένεση του Χριστιανισμού! Ότι δήθεν, οι διδασκαλίες της Εκκλησίας είναι «παραμύθια» και πως θα οδηγήσει τους ολιγόπιστους στην απιστία!...

Ας δούμε τι ισχυρίζεται και ας δώσουμε τις δέουσες απαντήσεις για την «συνταρακτική του ανακάλυψη». Αρχίζει ο «επιστήμων» με τον ισχυρισμό του, που δεν είναι βεβαίως δικός του, αλλά έχει υποστηριχθεί από χιλιάδες στόματα χριστιανομάχων, ότι ο Ιησούς Χριστός «δεν υπήρξε ποτέ»! Για να δικαιολογήσει όμως την αρχέγονη πίστη της Εκκλησίας σ’ Αυτόν, επινόησε τη «δημιουργία» του! Αυτό είχαν υποστηρίξει ανεπιτυχώς πολλοί αρνητές στο παρελθόν, όπως λ.χ. μαρξιστές ιστορικοί, οι οποίοι είχαν διατυπώσει τη θεωρία της «δημιουργίας» του Ιησού από το «προλεταριάτο» της εποχής εκείνης! Ο κ. JosephAtwillδε δέχεται τη θεωρία της «δημιουργίας» του Ιησού από το ρωμαϊκό «προλεταριάτο», αλλά από τις ρωμαϊκές αρχές! Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο Αμερικανός «επιστήμων» ισχυρίζεται πως οι Ρωμαίοι «δημιούργησαν» τον «μύθο» του Ιησού, με σκοπό να αποκοιμίσουν τους σκληροτράχηλους και δυσκολοκυβέρνητους Ιουδαίους, με το κήρυγμα της αγάπης και της ειρήνης, που επαγγέλλεται ο Ιησούς, ώστε να μην επαναστατούν κατά των κατακτητών τους! «Οι Ρωμαίοι εφεύρισκαν διάφορους τρόπους για αν διατηρήσουν την τάξη στην περιοχή, όταν δε μπορούσαν να έχουν το αποτέλεσμα που επιδίωκαν» δήλωσε ο Atwill. Δείτε και την «απόδειξη» της θεωρίας του: εκμεταλλεύτηκαν, λέει τις περί Μεσσία προσδοκίες των Ιουδαίων και τους τον «δημιούργησαν» για να τους ποδηγετήσουν!

Για να κάνει πιο αληθοφανή την αλλόκοτη θεωρία του, «επιστράτευσε» και το γνωστό Ιουδαίο ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο, στο έργο του οποίου, κατά τον συγγραφέα, «συναντάμε στοιχεία, που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη», χωρίς να έχει την ειλικρίνεια να αναφέρει ότι τα γεγονότα που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη, προηγούνται κατά σαράντα και πλέον χρόνια του έργου του Ιώσηπου! Και συνεχίζει ο «επιστήμων» με το εξής τραγελαφικό συμπέρασμα: «αυτό που διαφεύγει στους περισσότερους ερευνητές είναι ότι οι θέσεις του Ιησού έμοιαζαν αρκετά με αυτές που διατύπωσε ο αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος»!!!

Για να δώσει επίσης «κύρος» στη θεωρία του, την έντυσε με «επιστημονικό μανδύα», δηλώνοντας πως με τη θεωρία του υπηρετεί την επιστήμη! Ιδού τι δήλωσε: «Δεν θέλω να αναστατώσω τους Χριστιανούς, αλλά αυτή η έρευνα είναι αναγκαία για την επιστήμη. Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε την αλήθεια για το παρελθόν μας έτσι ώστε να μπορούμε να κατανοήσουμε πως και γιατί οι κυβερνήσεις δημιουργούν ψεύτικους θεούς και αλλοιώνουν την ιστορία». Εκών - άκων, αποκάλυψε τις εσώτατες προθέσεις του, να καταδείξει το Χριστό ως «κυβερνητικό δημιούργημα ψεύτικου θεού»! Να απαλλάξει τον κόσμο, και προπάντων τον εαυτό του, από τον «υπαρκτό» Ιησού! Το εσώτατο πάθος της ψυχής του είναι εμφανές!

Δε νομίζουμε ότι έχει την παραμικρή σοβαρότητα η αλλόκοτη θεωρία του Αμερικανού «επιστήμονα». Είναι τόσο επιστημονικά αστήρικτη, με τα αυθαίρετα υποκειμενικά συμπεράσματα, ώστε να αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας και της γελοιότητας. Όμως επειδή κάποιοι αδαείς διάβασαν την εξωφρενική αυτή είδηση, της δήθεν «μεγάλης αποκάλυψης», την οποία βεβαίως πρόβαλλαν δεόντως τα κατευθυνόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και προφανώς σκανδαλίστηκαν, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μια σύντομη ανασκευή της.

Οκ. JosephAtwill είτε αγνοεί, είτε, το χειρότερο, παραβλέπει την πολιτική και θρησκευτική κατάσταση του 1^ουμ. Χ. αιώνα. Αποσιωπά το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι θεωρούνταν από τους Ρωμαίους κατακτητές ο πλέον βάρβαρος, ατίθασος και δεισιδαίμων λαός. Ένα πραγματικό «μίασμα» στο μωσαϊκό των λαών της αυτοκρατορίας και ως εκ τούτου οι δυνάστες δεν έβλεπαν τίποτε το θετικό σ’ αυτούς. Ιδιαιτέρως αποστρέφονταν τη θρησκεία τους, η οποία, μόνη αυτή, μέσα στο απίστευτο εύρος των ειδωλολατρικών θρησκευμάτων, αρνούνταν να συγκεραστεί με αυτά και να ενταχθεί στα ανεκτά θρησκεύματα του κράτους. Η μόνη ανοχή τους για την ιουδαϊκή θρησκεία ήταν η καθημερινή θυσία στο ναό της Ιερουσαλήμ υπέρ του ρωμαίου αυτοκράτορα. Όταν αυτή έπαψε να τελείται, κατά την επανάσταση του 68 μ. Χ., αποτέλεσε την κύρια αιτία πολέμου με τους κατακτητές. Η Ιουδαία επίσης συγκαταλέγονταν στις πλέον ασήμαντες επαρχίες και ως εκ τούτου ελάχιστα ασχολούνταν η ρωμαϊκή εξουσία με αυτήν. Ασχολήθηκε μόνον όταν αναγκάστηκε να καταστείλει τις εξεγέρσεις των επαναστατημένων Ιουδαίων, οι οποίοι εμφορούνταν από μεσσιανικές ιδέες. Αυτές οι ιδέες ήταν μισητές από τους Ρωμαίους, διότι τους δημιουργούσαν προβλήματα. Αυτό σημαίνει ότι, όχι μόνο δεν ήταν δυνατόν να τις υιοθετήσουν, όπως αυθαίρετα υποστηρίζει ο Atwill, αλλά έκαναν ό, τι ήταν δυνατόν να τις πολεμήσουν και να τις εξαφανίσουν, διότι μπορούσαν να πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις στους κατακτημένους λαούς.

Με άλλα λόγια, αν οι Ρωμαίοι κατακτητές χρησιμοποιούσαν τον ιουδαϊκό μεσσιανισμό, θα άνοιγαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, τους ασκούς του Αιόλου για την εύθραυστη εσωτερική ειρήνη της αυτοκρατορίας! Θα ενεθάρρυναν τις απελευθερωτικές προσδοκίες, όχι μόνο των Ιουδαίων, αλλά και άλλων κατακτημένων λαών!

Κανένας όμως σοβαρός ιστορικός δεν αρνείται ότι ο Χριστιανισμός υπήρξε η κύρια αιτία της κατάρρευσης του ρωμαϊκού ιμπέριουμ. Οι Χριστιανοί, αρνούμενοι να λατρεύσουν το «θεό» αυτοκράτορα, το σύμβολο της ενότητας και της δύναμης της αυτοκρατορίας, έγιναν οι πιο επικίνδυνοι επαναστάτες και γι’ αυτό άλλωστε καταδιώχτηκαν άγρια, και όχι γι’ αυτή καθ’ εαυτή την πίστη τους, στο όντως ανεξίθρησκο ρωμαϊκό κράτος. Ύστερα από διακόσια πενήντα χρόνια κατόρθωσαν να γίνουν οι κύριοι της αυτοκρατορίας, παρ’ όλα τις φοβερές διώξεις και τα εκατομμύρια των μαρτυρικών θανάτων! Δηλαδή, αν δεχτούμε την αλλόκοτη θεωρία του Atwill, οι «ηλίθιοι» Ρωμαίοι δημιούργησαν τον Χριστιανισμό για να γκρεμίσει την αυτοκρατορία τους!

Ισχυρίζεται ο κ. Atwill ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας των Ιουδαίων πιστευόταν από αυτούς ότι θα έφερνε την αγάπη και την ειρήνη και έτσι θα «αποκοίμιζε» τους κατακτημένους Ιουδαίους. Αποσιωπά όμως ότι η ιουδαϊκή αντίληψη ήταν εντελώς διάφορη. Οι Ιουδαίοι δεν πρόσμεναν έναν πράο δάσκαλο, αλλά έναν ένδοξο και κραταιό βασιλιά, ο οποίος χωρίς οίκτο και έλεος θα κατάσφαζε τους εχθρούς τους και θα τους καθιστούσε κύριους και δυνάστες της οικουμένης! Απόδειξη ότι οι άρχοντες των Ιουδαίων και η πλειοψηφία του ιουδαϊκού λαού απέρριψε το Χριστό, διότι δεν εκπλήρωνε τις δικές τους αντιλήψεις, και τον θανάτωσαν, σε αντίθεση με τους διάφορους επαναστάτες της εποχής, οι οποίοι είχαν γίνει θρύλοι για τον ιουδαϊκό λαό (Θευδάς, Σίμων, Ελεάζαρος, Ιούδας, κλπ)!

Ισχυρίζεται τέλος ο κ. Atwillότι δήθεν οι θέσεις του Ιησού έμοιαζαν αρκετά με αυτές που διατύπωσε ο αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος! Ψεύδος ανενδοίαστο!

Συγκρίνει και ταυτίζει τον απόλυτα αγαθό και αναμάρτητο Χριστό με τους διεφθαρμένους ρωμαίους αυτοκράτορες, οι οποίοι, κατά γενική ομολογία, είχαν ξεπεράσει κάθε όριο ηθικής παρεκτροπής και θηριωδίας! Κανένας σοβαρός ιστορικός δεν τόλμησε να το κάνει ως τώρα! Επικαλείται τον Ιώσηπο, αλλά δεν αναφέρει τις ασύλληπτες βαρβαρότητες και ωμότητες που διέπραξαν οι ρωμαίοι στρατιώτες κατά των Ιουδαίων επαναστατών στην φοβερή άλωση της Ιερουσαλήμ του 70 μ. Χ. κατά διαταγή του στρατηγού Τίτου, τις οποίες έχει διασώσει ο αποστάτης Ιουδαίος ιστορικός! Αυτή είναι η «επιστημονικότατα» του κ. Atwill! Αυτός είναι ο «επιστήμων», ο οποίος «τόλμησε» να γκρεμίσει τον Χριστιανισμό και του οποίου την «επιστημονική» θεωρία προβάλλουν υπερβαλλόντως, όπως αναφέραμε, τα κατευθυνόμενα μέσα ενημέρωσης!

Κλείνοντας την αναφορά μας στο παραδοξολόγημα - τερατολόγημα του Αμερικανού «επιστήμονα», θεωρούμε ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ακόμα βέλος του αντιχριστιανικού οπλοστασίου κατά της Εκκλησίας μας. Μια ακόμη αναποτελεσματική ρουκέτα, η οποία δε μπορεί να πλήξει την πίστη μας, αλλά μόνο να προκαλέσει θόρυβο και σύγχυση. Μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια των χριστιανομάχων να καταφέρουν όσο το δυνατόν πιο δυνατό κτύπημα στην αήττητη Εκκλησία του Χριστού, παρ’ όλο ότι γνωρίζουν ότι τα όπλα τους είναι σαθρά και αναποτελεσματικά και δεν μπορούν να κατεδαφίσουν το θείο εκκλησιαστικό οικοδόμημα. Γι’ αυτό στοχεύουν στις «παράπλευρες απώλειες», ήτοι στη δημιουργία σύγχυσης στους αδαείς και στη σπορά αμφιβολιών στους πιστούς. Αυτό το σκοπό έχει και η ειρημένη σαθρή και αντιεπιστημονική θεωρία!

ΤΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΑΧΕΙΛΑ

Ως γνωστόν η εισδοχή κάποιου στην οικογένεια της Εκκλησίας γίνεται με το μυστήριο του Βαπτίσματος. Η Εκκλησία από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της – από το Χριστό και τους Αποστόλους – τελούσε το μυστήριο του Βαπτίσματος αδιακρίτου ηλικίας, άσχετα δηλαδή, το αν ο πιστός ήταν σε νηπιακή ή όχι ηλικία. Και αυτό συνέβαινε γιατί ακολουθούσε την Γραφή, στην οποία είναι γραμμένο, πως ο Χριστός δεν κάνει διακρίσεις και δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους ηλικιακά, αλλά τους αγαπάει όλους και τους καλεί αδιάκριτα κοντά του...

Βέβαια τους πρώτους αιώνες η πλειοψηφία των Χριστιανών βαπτίζονταν σε μεγάλη ηλικία και λογικό ήταν αυτό, αφού προέρχονταν από την Ιουδαϊκή και Εθνική (ειδωλολατρική) Θρησκεία. Αυτό βέβαια δεν απέκλειε το ενδεχόμενο εάν κάποια οικογένεια Χριστιανών ήθελε να βαπτίσει το παιδί της σε νηπιακή ηλικία.

ΗΓραφή βέβαια κάθε άλλο απαγορεύει τον νηπιοβαπτισμό. Γιατί ούτε ένα χωρίο της είναι εναντίον αυτού. Αντίθετα βρίθει χωρίων όπου διαφαίνεται ο νηπιοβαπτισμός αφού περιγράφει την βάπτιση ολόκληρων οικογενειών. Φυσικό ήταν οι οικογένειες αυτές να είχαν και μικρά παιδιά. Πουθενά δεν διαφαίνεται η απαγόρευση ή αποτροπή να πάρουν μέρος και αυτά στο μυστήριο του Βαπτίσματος:

1.«Βαπτίστηκε (η Λυδία) και όληη οικογένειά της».Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιο 16, στίχος 15.

2.«Βαπτίστηκεαυτός (ο δεσμοφύλακας των Φιλίππων) και όλοι όσοι ήταν μαζί του».Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιο 16, στίχος 33.

3.«Βάπτισα (εννοείται ο Παύλος), την οικογένειατου Στεφανά». 1^ηεπιστολή προς Κορινθίους, κεφάλαιο 1, στίχος 15.

Ομοίως, στο κεφάλαιο 10, από τις Πράξεις των Αποστόλων, περιγράφεται η βάπτιση του εκατόνταρχου Κορνηλίου και της οικογένειάςτου από τον Πέτρο, καθώς επίσης και τωνστενών συγγενών και φίλων του που είχε καλέσει για ν’ ακούσουν το κήρυγμα του Πέτρου.

Άλλωστε ο επίλογος του κατά Ματθαίου Ευαγγελίου προτρέπει παρά αποτρέπει προς τον νηπιοβαπτισμό, αφού ο ίδιος ο Χριστός παραγγέλνει στους μαθητές του να βαπτίζουν πρώτακαι μετά να διδάσκουν:

«Οι έντεκα μαθητές πήγαν στην Γαλιλαία, στο όρος που τους είχε ορίσει ο Ιησούς. Και όταν τον είδαν, τον προσκύνησαν, μερικοί όμως ήταν διστακτικοί. Και ο Ιησούς τους πλησίασε και τους είπε, Μου δόθηκε πλήρης εξουσία στον ουρανό και στη γη. Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε όλα τα έθνη μαθητές μουΒΑΠΤΙΖΟΝΤΕΣαυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΕΣαυτούς να τηρούν όλα όσα σας διέταξα. Και να εγώ είμαι μαζί σας όλες τις μέρες μέχρι της συντέλειας του κόσμου».Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 28,στίχοι 16 – 20.

Εκτός όμως της Γραφής υπάρχουν και μαρτυρίες από Εκκλησιαστικούς Πατέρες των πρώτων αιώνων οι οποίοι θεολογούν για την ανάγκη να βαπτίζονται οι πιστοί σε νηπιακή ηλικία. Όπως υπάρχουν και μαρτυρίες από αρχαία Εκκλησιαστικά Κείμενα όπου διαφαίνεται ο νηπιοβαπτισμός.

Πρώτο αναφέρουμε το «Μαρτύριο του Πολυκάρπου». Ο Πολύκαρπος ο οποίος εποίμανε την Εκκλησία της Σμύρνης για έξι δεκαετίες υπήρξε μαθητής των Αποστόλων και πιθανότατα μαθητής του Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Μαρτύρησετο 156 μ.Χ. επί αυτοκράτορα Αντωνίνου. Όταν καλέστηκε από τον ανθύπατο της Μ. Ασίας, Στάτιο Κοδράτο να απαρνηθεί το Χριστό και να τον βλασφημήσει απάντησε: «Ογδονταέξι χρόνια Τον υπηρετώκαι ποτέ δεν με αδίκησε. Πως μπορώ να βλασφημήσω τον Σωτήρα μου;».Ομολογεί δηλαδή εδώ ο Πολύκαρπος πως υπήρξε Χριστιανός από την παιδική του ηλικία, οπότε η βάπτισή του πρέπει να είχε λάβει χώρα σε νηπιακή ηλικία.

Ερχόμαστε τώρα στα κείμενα των αρχαίων Εκκλησιαστικών Πατέρων που μιλούν για τον νηπιοβαπτισμό:

«Διότι Αυτός (ο Χριστός), ήρθε στη γη για να μας σώσει όλους δι’ αυτού – όλους λέγω, που θα αναγεννηθούνδι’ Αυτού εν Θεώ – νήπια, παιδιά,εφήβους, νέους, και γέρους. Ήρθε λοιπόν για κάθε ηλικία, γενόμενος νήπιος για τα νήπια καθαγιάζοντάς τα. Παιδί για τα παιδιά καθαγιάζοντάς και αυτά, γενόμενος προς αυτά ταυτόχρονα παράδειγμα ευσέβειας, αρετής και ταπείνωσης.»Άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λυών, Κατά αιρέσεων, βιβλίο β΄, PG Migne 7, 783 C– 784 A.
ΟΆγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λυών (130 – 202 μ.Χ.) υπήρξε μαθητής του Πολύκαρπου Σμύρνης που όπως είπαμε πιθανόν υπήρξε μαθητής του Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Στο κείμενο του που αναφέραμε, χρησιμοποιεί την λέξη αναγέννηση για να δηλώσει το Βάπτισμα.

Επόμενος ο πολύς Ωριγένης (182 – 251 μ.Χ.): «Μπορεί άραγε κάποιο παιδί που μόλις γεννήθηκε να αμαρτήσει; Κι όμως, όπως φαίνεται από τους ψαλμούς 50, 5 – 7, και τον Ιώβ 14, 4 έχει αμαρτία, για την οποία πρέπει να προσφέρει κάποια θυσία. Για αυτό το λόγο η Εκκλησία έλαβε από τους Αποστόλους την παράδοση να βαπτίζονται και τα παιδιά. Γιατί οι άνθρωποι στους οποίους παραδόθηκαν τα ιερά μυστήρια, γνώριζαν ότι μέσα στον καθένα μας υπήρχε έμφυτη η μόλυνση της αμαρτίας, η οποία πρέπει να ξεπλυθεί διά ύδατος και Πνεύματος».Σχόλια στην προς Ρωμαίους Επιστολή (5,19) PG Migne 14, 1047 Β.

Όπως βλέπουμε ο Ωριγένης μιλάει για Αποστολική Παράδοση του νηπιοβαπτισμού.Πιθανόν να διέθετε κάποια κείμενα που δεν μπορούμε να διαθέτουμε εμείς σήμερα επειδή δεν διασώθηκαν από τη φθορά του χρόνου.

Τέλος ο Κυπριανός (200 – 258 μ.Χ.):
«Όλοι μάλλον συμφωνούμε ότι το έλεος και η χάρη του Θεού δεν πρέπει να στερείται από κανένα άνθρωπο. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να εμποδίζεται από τη λήψη της χάριτος μέσω αυτού του ήδη θεσπισμένου νόμου. Από αυτή την πνευματική περιτομή (βάπτισμα) δεν πρέπει να εμποδίζεται κανείς. Κανείς δεν πρέπει να κρατείται μακριά από το μυστήριο του Βαπτίσματος και από τη χάρη του αγαθού και ελεήμονος Θεού, ο οποίος αγαπάει τους πάντες. Το οποίο αφού τηρήθηκε και διατηρήθηκε χάριν όλων μας πιστεύουμε πως ακόμη περισσότερο πρέπει να τηρηθεί για τα βρέφη και τα νεογέννητα, τα οποία ένεκεν αυτής καθαυτής της θέσης τους χρήζουν περισσότερο της βοήθειά μας και του Θείου ελέους» Επιστολή LVIII.

Ο Κυπριανός επίσκοπος Καρχηδόνας υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες Εκκλησιαστικές μορφές. Στο παραπάνω κείμενό του βλέπουμε πως είναι υπέρ του νηπιοβαπτισμού για να μην στερείται η χάρη του Θεού από κανέναν ούτε ακόμα από την βρεφική ηλικία.

Ήταν δε τόσο μεγάλη εμβληματική μορφή ώστε να παρατηρηθεί στην Εκκλησία της Καρχηδόνας άνθηση του νηπιοβαπτισμού στα μέσα του Γ΄ αιώνα. Εξ’ αυτού έχει γίνει η παρεξήγηση που υποστηρίζουν πολλοί πως ο νηπιοβαπτισμός καθιερώνεται στα μέσα του Γ΄ αιώνα στην Εκκλησία. Αυτό όμως δεν είναι σωστό γιατί όπως είπαμε αυτό παρατηρείται μόνο στην Εκκλησία της Καρχηδόνας. Επειδή μετέπειτα συμβαίνει το εξής εκπληκτικό. Ενώ κανονικά θα έπρεπε να μεταδοθεί και στις υπόλοιπες Εκκλησίες τον Δ΄ αιώνα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Πολλοί από τους τότε Χριστιανούς όχι μόνο δεν βαπτίζονται σε νηπιακή, αλλά ούτε καν σε μεγάλη ηλικία. Βαπτίζονται λίγο πριν το θάνατό τους!!!! γιατί έτσι πίστευαν πως θα πάνε στην άλλη ζωή καθαροί από τις αμαρτίες τους (βλέπε Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια τόμος 9, σελίδα 443).

Βέβαια η πρακτική αυτή πολεμήθηκε από την Εκκλησία και σιγά – σιγά εξέλιπε, γιατί από μαρτυρίες που έχουμε πολλοί Χριστιανοί προχωρούσαν σ’ αυτή τους την πράξη εκ του πονηρού. Έκαναν δηλαδή άστατη και αμαρτωλή ζωή αφού όπως πίστευαν άμα βαπτιστούν θα συγχωρεθούν όλες τους οι αμαρτίες.

Εκτός βέβαια από τις μαρτυρίες των Πατέρων για την τέλεση του νηπιοβαπτισμού στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, συνηγορεί επ’ αυτού και η Χριστιανική τέχνη. Σε παράσταση στο κοιμητήριο «de Callixte» όπου το θέμα της παράστασης είναι τα άγια Θεοφάνεια δηλαδή η βάπτιση του Χριστού και χρονολογείται από τον 2^ο αιώνα μ.Χ. ο Χριστός εικονίζεται σε παιδική ηλικία, ενώ ο Ιωάννης τείνει το χέρι του επί της κεφαλής του, το δε άγιο Πνεύμα «εν είδει περιστεράς» κατευθύνεται προς τον Ιησού (Πηγή: GABROL – LE CLERGQ, DICTIONNAIRE D’ ARCHEOLOGIE CHRETIENNE ET DE LITURGIE, PARIS IV 1925, τόμος Β΄, σελίδα 353, εικόνα 1289).

Η βάπτιση του Χριστού, κοιμητήριο «de Callixte», 2^ος αιώνας μ.Χ.

Παρόμοιο θέμα, με το Χριστό δηλαδή σε παιδική ηλικία απαντάται και σε νωπογραφία του Κοιμητηρίου «de Pierre – et – Marcellin», που χρονολογείται από τον 4^ο αιώνα μ.Χ. και εικονίζει το Χριστό γυμνό να βρίσκεται στα νερά του Ιορδάνη ποταμού, ο δε Ιωάννης θέτει το χέρι του επί της κεφαλής του, το δε άγιο Πνεύμα «εν είδει περιστεράς» κατέρχεται εκ του ουρανού (Πηγή: GABROL – LE CLERGQ, DICTIONNAIRE D’ ARCHEOLOGIE CHRETIENNE ET DE LITURGIE, PARIS IV 1925, τόμος Β΄, σελίδα 353, εικόνα 1290).

Η βάπτιση του Χριστού, νωπογραφία στο κοιμητήριο «de Pierre – et – Marcellin», 4^ος αιώνας μ.Χ.

Σύγχυση υπάρχει και σε αρκετούς για τον αιώνα καθιέρωσης του νηπιοβαπτισμού. Πολλοί υποστηρίζουν πως έγινε από την Εκκλησία τον Ε΄ αιώνα. Αυτό όμως είναι λάθος γιατί καμία Σύνοδος δεν επισημοποιεί με κανένα Κανόνα της τον Νηπιοβαπτισμό αφού όπως είπαμε υπάρχει σαν έθος από τα Αποστολικά χρόνια. Η σύγχυση αυτή έχει την ερμηνεία της και δεν υπάρχει χωρίς λόγο. Γιατί πράγματι τον Ε΄ αιώνα ο νηπιοβαπτισμός επισημοποιείται όχι όμως σε επίπεδο Εκκλησιαστικό αλλά σε επίπεδο κρατικό! Ο Ιουστινιανός με την 116 Νεαρά του – Νεαρές ονομάζονταν τότε οι Νόμοι – κάνει τον νηπιοβαπτισμό νόμο του κράτους. (βλέπε Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια τόμος 9, σελίδα 443).

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Για τους μη γνωρίζοντες το PG Migne που γράφουμε, σημαίνει Patrologia Graeca (Πατρολογία Γκρέκα). To PL Migne σημαίνει Patrologia Latina (Πατρολογία Λατίνα). Ο Migne ήταν Γάλλος κληρικός, 1800; - 1875, που συγκέντρωσε ότι είχε γραφτεί και είχε διασωθεί από Έλληνες και Λατίνους Πατέρες από την αρχή του Χριστιανισμού Ορθοδόξων, αιρετικών, Γνωστικών κ.λ.π.

Του Γεωργίου Διαμαντίδη

Γελοιογραφία από το βιβλίο «Αποκάλυψη» σελ. 146, της Οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, με την οποία διακωμωδείται ο Χριστιανικός κλήρος

Το παρόν άρθρο μας, θα ξεσκεπάσει το μίσος που εκτρέφουν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», προς την Χριστιανοσύνη και τον Ιερό Κλήρο από παλιά. Ακούμε συχνά από μερικούς να λένε, ότι οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» είναι καλοί άνθρωποι δεν πειράζουν κανέναν, έχουν αγάπη για τον συνάνθρωπό τους… Είναι όμως έτσι όπως τα λένε;

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ:

«Επίσηςκατά το έτος 1918, οπόταν ο Θεός θα καταστρέψη τας εκκλησίας εν συνόλω, και τα μέλη των εκκλησιών κατά εκατομμύρια, θα συμβή ώστε ο διασωθείς θα καταφεύγη εις τα έργα του Πάστωρος Ρώσσελλ δια να εννοήση την σημασίαν της πτώσεως της Χριστιανωσύνης» (Τετελεσμένον Μυστήριον 1917, επανέκδ. 1919, σελ. 590).

Ορίστε και το ντοκουμέντο.

Οι Συγγραφείς του «Τετελεσμένου Μυστηρίου» είπαν ψέματα, ότι το 1918, θα γίνονταν πτώση της Χριστιανοσύνης!

«Ουδέποτε υπήρξε Διαβολική θρησκεία, ήτις να επιφέρη τοιαύτην σύγχυσιν, ως η ονομαζομένη εις τον κόσμον «ωργανωμένη Χριστιανοσύνη»ή «Χριστιανική θρησκεία». Υπάρχουν πολλαί και διάφοραι ούτω καλούμεναι «Χριστιανικαί οργανώσεις» αποτελούμεναι από Έλληνας Ορθοδόξους Ρωμαιο Καθολικούς...»

«Τούτο δε είναι πειστική απόδειξις, ότι η «ωργανωμένη Χριστιανοσύνη» είναι η θρησκεία του Διαβόλου» («ΦΩΣ», τόμος Β΄, 1930, σελ. 96).

«ΦΩΣ, τόμος Β΄, 1930, σελ. 96»:Ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιάς ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ κατηγορεί στο βιβλίο του, τους Έλληνας Ορθοδόξους και όλους γενικότερα τους «Χριστιανούς», ότι είναι η θρησκεία του Διαβόλου!

Ο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ» ΕΙΝΑΙ Η «ΒΑΒΥΛΩΝ».

Η «Βαβυλών» δεν είναι απλώς τα «ειδωλολατρικά έθνη» και η θρησκεία αυτών, αλλ’ επίσης το όνομα εφαρμόζεται εις τον «Χριστιανικόν κόσμον»... Ο ούτω καλούμενος «Χριστιανικός κόσμος», δια του δόλου και της απάτης, μεταχειρίζεται το όνομα του Χριστού δια τον προφανή σκοπόν όπως αποπλανήση και εξαπατήση τον λαόν αυτόν του Θεού.

Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι η υψίστη ανάπτυξις και η μάλλον απατηλή μορφή της ορατής οργανώσεως του Σατανά(Θρησκεία 1940, σελ. 22-23).

«Θρησκεία 1940, σελ. 22-23»:Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» είναι εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου»!

«Η ούτω καλουμένη «ωργανωμένη Χριστιανική θρησκεία» εξ ολοκλήρου θα καταστραφή, δια να μη αποκατατασταθή πλέον» (Θρησκεία 1940, σελ. 48).

«Θρησκεία 1940, σελ. 48»: Η Χριστιανική θρησκεία θα καταστραφεί!

«Ο πρωτουργός της θρησκείας, ο Σατανάς, και εκείνοι οι οποίοι ακολουθούν και ασκούν θρησκείαν και οι οποίοι ως εκ τούτου είναι οι ορατοί πράκτορες του Σατανά» (Θρησκεία 1940, σελ. 352).

«Θρησκεία 1940, σελ. 352»:Όσοι ασκούν θρησκείαν, είναι πράκτορες του Σατανά!

«Η πορεία που πρέπει ν’ ακολουθή τώρα είναι, φύγετε γρήγορα από τον καταδικασμένο «Χριστιανισμό»εκεί όπου ο Ιησούς Χριστός κατευθύνει»

(Νέοι ουρανοί και Νέα Γη 1953-57, σελ. 290).

«Νέοι ουρανοί και Νέα Γη 1953-57, σελ. 290»:Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» είναι κατά του Χριστιανισμού!

«Αυτό θα σημάνη πένθιμη ήττα και καταστροφή για τον «Χριστιανισμό» Και τον υπόλοιπο δαιμονολατρικό κόσμο» (Νέοι ουρανοί και Νέα Γη 1953-57, σελ. 299).

«Νέοι ουρανοί και Νέα Γη 1953-57, σελ. 299»:Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» λένε, ότι θα καταστραφεί ο Χριστιανικός κόσμος!

«Ο φανταστικός θρησκευτικός φωτισμός του «Χριστιανικού κόσμου» στην πραγματικότητα είναι θρησκευτικό σκότος και μεγάλη αυταπάτη».

«Ο «Χριστιανικός κόσμος» απέδειξε ότι φέρει ψευδώς το όνομα του.

Το ότι δεν έχει την αλήθεια της Γραφήςείναι απόδειξης ότι δεν έχει το φώς της ευνοίας και της ευλογίας του Θεού. Το φώς του Θεού απεκόπη γι’ αυτόν ημέρα και νύχτα» (Σκοπιά 1970, σελ. 142).

Και στην «Σκοπιά 1974, σελ. 7 και παράγραφος 17», κατηγορούν τον Χριστιανικό κόσμο!

Δεν φτάνει μόνο αυτό ότι μας κατηγορούν, αλλά παρουσιάζονται «ως σμήνος «ακρίδων» και είναι έτοιμοι για να μας προσβάλλουν (Θρησκεία 1940, σελ. 185).

«Θρησκεία 1940, σελ. 185»:Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» ως («ακρίδες») είναι έτοιμοι για να μας προσβάλλουν!

Το ότι περιγράφονται οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» «ως ακρίδες», το λέει ο ίδιος ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, στο βιβλίο του «Θρησκεία», 1940, στις σελίδες, 121, 162,180, 186, 188, και 195).

Και όχι μόνο θέλουν να μας προσβάλλουν, αλλά και θέλουν να μας «τρομάζουν» (Θρησκεία 1940, σελ. 197).

«Θρησκεία 1940, σελ. 197»: Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» ως («ακρίδες») τρομάζουν τους θρησκευόμενους!

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ:

«Ότι άπιστοι ιερείς εσχημάτισαν μεγάλα εκκλησιαστικά συστήματα, αποτελούμενα εκ συνόδων, πρεσβυτερίων, συλλόγων κλπ., και ανέβαλον τίτλους και αξιώματα, ως…πατριάρχαι…, επίσκοποι, αρχιεπίσκοποι, διδάκτορες της θεολογίας, αρχιμαντρίται, αιδεσιμώτατοι, σεβασμιώτατοι, κλπ.» «Καταγγέλλομεν και κατηγορούμε τον κλήρονως υποχωρήσαντα προ των πειρασμών τους οποίους παρουσίασεν αυτώ ο Σατανάς...»

(ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ 1926, σελ. 219).

«ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ 1926, σελ. 219»:Οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», κατηγορούν τους Κληρικούς μας!

«Οι πολιτικοί και οικονομολόγοι ζητούν την συμβουλήν των κληρικών, οι οποίοι όντες οι ίδιοι υπό την επιρροήν των δαιμόνων, δίδουν κακήν συμβουλήν» (Θρησκεία 1940, σελ. 65).

«Θρησκεία 1940 σελ. 65»:Είναι κατά των Κληρικών!

«Δια μέσου της μεγίστης ραδιοσυνδέσεως εις την ιστορίαν ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορδ χθές διεβίβασε την πρόκλησίν του εις τον ορθόδοξον κλήρον, τους μεγάλους πολιτικούς, και τους γίγαντας οικονομολόγους καταγγείλας αυτούς ως πράκτορες του Σατανά» (Θρησκεία 1940, σελ. 71).

«Θρησκεία 1940, σελ. 71»:Οι Κληρικοί μας είναι πράκτορες του Σατανά!

«Στην πραγματικότητα, οι κληρικοί του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου υπήρξαν τα πιο εξέχοντα μέλη του σπέρματος του Σατανά (Αποκάλυψη Το Μεγαλειώδες Αποκορύφωμά της Πλησιάζει! 1988, σελ. 30).

«Αποκάλυψη Το Μεγαλειώδες Αποκορύφωμά της Πλησιάζει! 1988, σελ. 30:Βρίζουν τον Κλήρο!

Είναι παρά πολλά ακόμα τα ντοκουμέντα που έχουμε, όσον αφορά τις «κατηγορίες» και τις «βρισιές», που εκτοξεύουν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά»προς τον «Χριστιανισμό» και τον «Ιερό Κλήρο».

Αυτά είναι αρκετά που αναφέραμε για να καταλάβουμε πόσο μίσος έχουν απέναντί μας. Και ας έρχονται στο σπίτι μας με ένδυμα προβάτου, ειρηνικοί, χαμογελαστοί και καλοσυνάτοι.

Οι ίδιοι, έγραψαν στα βιβλία τους, ότι δεν είναι «ΕΙΡΗΝΙΣΤΑΙ», αλλά ούτε «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ» («Έστω ο Θεός Αληθής», το 1946-56, σελ. 231. Και «Γενηθήτω ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ επί της γης», το 1958-64, σελ. 231)!

Πρέπει ο Ορθόδοξος Χριστιανός να γνωρίζει με ποιους έχει να κάνει.

Εμείς δεν πρέπει να τους μισούμε, αλλά να προσευχόμαστε στο Θεό να τους αποκαλύψει που βρίσκεται η αλήθεια.

Ο χιλιασμός όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι μεγάλη οργάνωση και έχει χρήμα. Δεν φοβάται τίποτα, εκτός από τη συστηματική διαφώτιση των Χριστιανών και την δυναμική αντιμετώπισή τους μεθοδευμένα και με συγκεκριμένα στοιχεία, αντίθετα από τα δικά τους.

Όπως γνωρίζουμε από τις μελέτες μας, οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», σήμερα κρατούν περισσότερο την διδαχή του δευτέρου προέδρου του Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ.

Κλείνοντας το άρθρο μας, θα θέλαμε από τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά» να μας απαντήσουν σε κάποια ερωτήματα.

Γιατί «Μάρτυρες του Ιεχωβά», είστε εναντίον του «Χριστιανισμού» και του «Ιερού Κλήρου»; Μήπως γιατί σας εμποδίζουν δήθεν στο έργο σας;

Εσείς δεν γράψατε: «Ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά αγαπούν όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως προς τον Θεόν, αδιακρίτως φυλής, πίστεως χρώματοςή εθνικότητος»; («Έστω ο Θεός Αληθής», 1946-56, σελ. 223).

Τα πιστεύετε αυτά πού γράφετε; Αν ναι, τότε απαντήστε μας!

του

Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου

Διδάκτορος Θεολογίας

Η προέλευση της ονομασίας

Νέοι ασκοί –Νέα Αποστολική Μεταρρύθμιση (The New Apostolic Reformation) είναι ένα κίνημα που προέρχεται από τον προτεσταντικό κόσμο, το οποίο σε μεγάλο βαθμό συνδέεται με την Εκκλησία της Πεντηκοστής και την Χαρισματική Κίνηση. Θεμελιώδης θέση της αποτελεί το γεγονός ότι ο Θεός αποκαθιστά στις ημέρες μας την απολυμένη ιεροσύνη, δηλαδή το θεσμό του προφήτηκαι του Αποστόλου.

ΗΝέα Αποστολική μεταρρύθμισημε τον συνταξιούχο Καθηγητή PeterWagner[1]επινόησε την νέα ονομασία για να περιγράψει μια τάση που λαμβάνει χώρα μεταξύ ορισμένων ανεξάρτητων Εκκλησιών, την Κίνηση της Κατ’ οίκον Εκκλησίας της Κίνας, καθώς και μερικές Εκκλησίες της Πεντηκοστής στην Λατινική Αμερική. Βασικό θεολογικό επιχείρημα είναι οι «νέοι ασκοί». Όπως ο Χριστός, ισχυρίζεται ο P. Wagnerγια να οικοδομήσει την Εκκλησία, έδωσε νέους ασκούς, αφήνοντας τους παλιούς, έτσι και τώρα οι νέοι ασκοί θα αποκαταστήσουν την Εκκλησία του Χριστού. O Donald Miller ένας συνάδελφος του Wagner αποκαλεί αυτό το κίνημα «Το Νέο Παράδειγμα των Εκκλησιών»[2].

ΗΟνομασία «Νέα Μεταρρύθμιση»παρουσιάζεται ως κάτι νέο. Ο Wagnerπεριγράφοντας την ονομασία αυτή δίνει τα εξής στοιχεία: «νέο όνομα», «νέα

ανάπλαση», «νέα δομή», «νέου τύπου λατρεία», «νέα προσευχή» κ. τ λ. Το 1994 καθιερώνοντας τον όρο Νέα Αποστολική Μεταρρύθμιση ήθελε για να ξεχωρίζει από τις άλλες προτεσταντικές ομολογίες. Στη συνέχεια αναλύουμε τη σημασία των τριών λέξεων, «Μεταρρύθμιση»σημαίνει επειδή η κίνηση προέρχεται από την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση. «Αποστολική»επειδή πραγματοποιεί όλες τις αλλαγές, ριζοσπαστικές μάλιστα στην αποστολική εξουσία. «Νέα»επειδή πολλές άλλες εκκλησίες έχουν τον τίτλο «Αποστολική». Βέβαια η κίνηση έχει και άλλες ονομασίες όπως: «νεοπεντηκοστή’’, «νεοχαρισματική», «μη ομολογιακή» … κ.λ.π.

Η Πίστη και οι ριζικές αλλαγές

Δέχεται το Αποστολικό Σύμβολο και όλες τις κλασσικές δηλώσεις του χριστιανικού δόγματος στο πλαίσιο του Προτεσταντισμού.Η αποδοχή της σωτηρίας, τα θαύματα, το χάρισμα των γλωσσών, κύρια γνωρίσματα των προτεσταντικών χαρισματικών κινήσεων, δημιούργησε μια διαμάχη μεταξύ των προτεσταντών που πίστευαν ότι τα δώρα αυτά σταμάτησαν μετά τον θάνατο τον Αποστόλων[3]. Σύμφωνα με τον PeterWagnerη δεύτερη αποστολική εποχή άρχισε το έτος 2001, όταν η απώλεια του υπουργήματος του Προφήτη και του αποστόλου αποκαταστάθηκαν[4].

Με βάση την προέλευση της ως πεντηκοστιανή και χαρισματική παραφυάδα με τις γνωστές θέσεις, κυριότερο ως το «σωσμένο σώμα»των πιστών, κύρια

διδασκαλία των Ευαγγελικών Προτεσταντών, διαφέρει εντούτοις σε ένα βασικό σημείο. Κατά την άποψη της Νέας Αποστολικής Μεταρρύθμισης η φύση του υπουργήματος (ιεροσύνης) διέρχεται μέσα από πέντε βασικά σημεία έχοντας ως βάση το χωρίο της Εφεσ. 4,11 «καὶαὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲπροφήτας, τοὺς δὲεὐαγγελιστάς, τοὺς δὲποιμένας καὶδιδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦσώματος τοῦΧριστοῦ». Το επίκεντρο αυτής της νέας αποστολικής αναμόρφωσης είναι η ανάδειξη νέων αποστόλων και προφητών, όπως υποστηρίζουν. Η αποκατάσταση στην σύγχρονη κοινωνία των Αποστόλων και των προφητών εξηγείται στο βιβλίο «Το δώρο του Αποστόλου» από τον DavidCannistraci.

Έτσι οι ριζικές τους αλλαγές περιλαμβάνουν:

Την Αποστολική Εξουσία.Κάποια από τα μέλη της ΝΠΜ αποτελούν τους Αποστόλους με την ίδια έννοια που είχαν οι Απόστολοι του Χριστού.Όπωςαναφέραμε και πριν, αυτή είναι ίσως ηπιοριζική αλλαγή. Παίρνουνκυριολεκτικάτα λόγιατου Αποστόλου Παύλου,ότι ο Ιησούς, στηνανάληψή Τουστον ουρανό είχε πει, «Καὶοὓς μὲν ἔθετο ὁΘεὸς ἐν τῇἐκκλησίᾳπρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Α´ Κορθ.12, 28.). Αυτή λοιπόν την έλλειψη των Απόστολων και των Προφητών από την Χριστιανισμό προσπαθεί να καλύψει η αιρετική αυτή Κίνηση.

Προφήτης.Πολλά μέλη της ΝΠΜεκπροσωπούν τους σημερινούς προφήτες.Προφήτες τόσο στην Παλαιά Διαθήκη όσο και στην Καινή Διαθήκη είναι οι βλέποντες. Όπως είδαμε στο χωρίο που αναφέραμε, πρώτοι είναι οι Απόστολοι και δεύτεροι οι προφήτες. Κάθε Απόστολος χρειάζεται την βοήθεια του Προφήτου και κάθε Προφήτης χρειάζεται την βοήθεια του Αποστόλου. Ένας από τους λόγους για τους οποίους και οι δύο κατηγορίες θα πρέπει να είναι ενεργή στις εκκλησίες σήμερα είναι η χρήση των χωρίων:«διότι οὐμὴποιήσῃΚύριος ὁΘεὸς πρᾶγμα, ἐὰν μὴἀποικαλύψῃπαιδείαν αὐτοῦπρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦτοὺς προφήτας» (Αμώς 3, 7). Βέβαια χρησιμοποιεί τα χωρία αυτά η αιρετική αυτή κίνηση για να στηρίξει τις λάθος θέσεις της.

Dominionism.Η επί γης παρουσία του Ιησού, έφερε την Βασιλεία του Θεού, μας λένε. Οι πιστοί λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα απώθησης της βασιλείας του Σατανά. Το αίτημα στην Κυριακή Προσευχή «ελθέτω η Βασιλεία σου» αποτελεί το κίνητρο. Όπως δηλαδή στον ουρανό δεν υπάρχει αδικία, ασθένεια κ.λ.π. το ίδιο να γίνει και στην γη. Αυτό ερμηνεύεται ως κυριαρχία που προέρχεται από την κατανόηση του χωρίου της Γένεσης (1,28): «καὶεὐλόγησεν αὐτοὺς ὁΘεός, λέγων· αὐξάνεσθε καὶπληθύνεσθε καὶπληρώσατε τὴν γῆν καὶκατακυριεύσατε αὐτῆς καὶἄρχετε τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης καὶτῶν πετεινῶν τοῦοὐρανοῦκαὶπάντων τῶν κτηνῶν καὶπάσης τῆς γῆς καὶπάντων τῶν ἑρπετῶν τῶν ἑρπόντων ἐπὶτῆς γῆς». Ο άνθρωπος, ο Αδάμ και η Εύα είχαν εντολή να αναλάβουν την κυριαρχία πάνω στην δημιουργία. Ο Σατανάς όμως κατάφερε και σφετερίστηκε την εξουσία του Αδάμ για αυτό και ο Χριστός τον αποκαλεί «Άρχοντα του κόσμου» (Ιωάν. 14, 30). Αυτήν την προσπάθεια επίτευξης του επί γης έργου, δηλαδή να έλθει η εξουσία της βασιλείας, την ονομάζουν ως Dominionism.

Θεοκρατία.Ο τρόπος για να επιτευχθεί η εξουσία της Βασιλείας οφείλεται στην ύπαρξη ατόμων σε κάθε ένα από τα επτά βουνά: την Θρησκεία, την οικογένεια, την Κυβέρνηση, τα Μέσα Ενημέρωσης, διάφορες δουλείες, πράξεις. Η σύνηθες έννοια της θεοκρατίας, ότι ένα έθνος διοικείται από εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους της Εκκλησίας αφορά την κίνηση αυτή. Είναι απαραίτητα να αναφέρουμε ότι η έννοια της θεοκρατίας στην αίρεση αυτή αναφέρεται όχι σε πράξεις βίας ή συγκροτήσεις ομάδων, αλλά στην ύπαρξη των εξουσιοδοτημένων ανθρώπων σε κάθε τομέα της κοινωνίας, για να μπορούν να χρησιμοποιούν την επιρροή τους, και να τους οδηγούν όπου αυτοί θέλουν.

Μια νέα βιβλική αποκάλυψη.Υπάρχει σημερινή αποκάλυψη. Με βασικό κριτήριο ότι κάθε νέα αποκάλυψη δεν πρέπει να έρχεται σε αντίθεση με ότι έχει γραφτεί στη Βίβλο. Ο νέος αυτός βιβλικός τρόπος είναι η απευθείας επικοινωνία του θεού με τους ανθρώπους. Μπορούμε να ακούσουμετη φωνή του Θεού. Με ποιο τρόπο θα επιτευχθεί αυτή η επικοινωνία των ανθρώπων με τον Θεό δεν μας το λέγουν. Πιστεύουν πως ο Θεός αποκαλύπτει, νέα πράγματα στουςπροφήτες της Κίνησης αυτής.

Δύο βασικά προβλήματα

Ηδιδασκαλία με τους νέους ασκούςτης Νέας Αποστολικής Μεταρρύθμισηςμπορεί να αναφέρεται στις δυτικές κοινωνίες και του Δυτικού Χριστιανισμού, αλλά δεν μπορεί να περιλαμβάνει και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Στην εκκλησιαστική ιστορία των ομολογιών όντως οι παλαιοί και οι νέοι ασκοί υπήρξαν. Η αλλαγή δηλαδή διδασκάλων και διδασκαλιών και η δημιουργία ομολογιών. Η Ορθόδοξη Εκκλησίαόμως διατήρησε πιστά την Αποστολική πίστη και παράδοση. Διατηρεί την Αποστολική διαδοχή και όπως είναι φυσικό δεν μπορεί να αποδεχθεί νέους Αποστόλους και νέους Προφήτες. Ο κατάλογος με τους Επισκόπους σε κάθε Μητρόπολη αποδεικνύει την ιστορική και πνευματική συνέχεια της πίστεως και της διδασκαλία των Αποστόλων του Χριστού.

Το άλλο ζήτημα είναι η πνευματική μέθητων πιστών της Κίνησης αυτής. Πολλοί οπαδοί της Νέας Αποστολικής Μεταρρύθμισης έχουν πολλές λανθασμένες πνευματικές εμπειρίες και τύπους λατρείας. Οι εμπειρίες αυτές διαποτίζονται υπό την επήρεια των δαιμόνων. Με όλα αυτά βγαίνει το συμπέρασμα. Εάν κάποιος δεν έχει αυτήν την εμπειρία, τι γίνεται τότε; Απλά δεν μπορεί να είναι μέλος. Η απουσία τη πνευματικής ανόρθωσης, της θεραπείας των παθών και εν γένει η εν Χριστώ ζωή δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Αυτές οι εμπειρίες είναι επικίνδυνες πνευματικά και είναι απορριπτέες. Η ορθόδοξη πνευματική ζωή είναι μια μέθη που προκαλεί νηφαλιότητα, διαύγεια ηρεμία και γαλήνη στην ψυχή του ανθρώπου. Αντίθετα, η Νέα Αποστολική Μεταρρύθμισηέχει νόθες διδασκαλίες και αλλοιώνει την αποστολική παρακαταθήκη και όχι μόνο.

[1]Wilder, Forrest, "As Texas Gov. Rick Perry Enters GOP Race, New Exposé Reveals His Close Ties to Radical Evangelicals" August 12, 2011.|accessdate=|url=

[2]Donald E. Miller, New ParadigmChurches in the Twentieth Century(PasadenaCA: Ministry Advantage, Vol. 6, No. 4, July/Aug 1996.

[3]C Peter Wagner, The New Apostolic Churches (Ventura CA; Regal, 1998), p. 18

[4]Wagner, Peter (24 Aug 2011). "The New Apostolic Reformation Is Not a Cult". Charisma News. Retrieved 2013-02-20.

Του Παναγιώτη Μακρή

Τα περί της εξελικτικής δημιουργίας θέματα με είχαν απασχολήσει αρκετά για κάποιο χρονικό διάστημα, ποτέ δεν είδα με καλό μάτι την Exeldim, αν και παλαιότερα όταν ήμουν μικρότερος είχα διαβάσει ένα εξελικτικό άρθρο σχετικά με τους προαδαμιαίους ανθρώπους και για του λόγου το αληθές μου είχαν φανεί κάπως ικανοποιητικές οι απαντήσεις του στα θέματα ανθρωπολογίας. Μετά από καιρό όταν άρχισα να ασχολούμαι με θεολογικά θέματα ποιο συστηματικά, έπεσα πάνω σε κάποια άρθρα σχετικά με το τι πίστευε ο Γέροντας Παΐσιος για την θεωρία της εξελίξεως και ύστερα μελέτησα και κάποια άρθρα του αντιαιρετικού σχετικά με την Exeldim[1]και τότε κατάλαβα περί τίνος πρόκειται αυτή η αίρεση. Ποτέ στην ζωή μου δεν τόλμησα να αμφισβητήσω τους Πατέρες της Εκκλησίας μας είτε παλαιότερους είτε νεότερους, αντίθετα έβλεπα τους οπαδούς της αιρέσεως αυτής να αμφισβητούν τις αλήθειες που δίδαξαν οι πατέρες και αυτό επειδή όπως έμαθα, θεωρούν ότι έκαναν λάθος, επειδή δεν είχαν τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής μας. Καθώς λοιπόν κάποια στιγμή σκεφτόμουν για την αίρεση αυτή, δεν θυμάμαι πως αλλά έτυχε κάποια στιγμή να φέρω στο νου μου την Θεολογία περί άκτιστων ενεργειών του Θεού, συνδέοντάς την λοιπόν με την εξελικτική θεωρία που προβάλει η Exeldim(και θεωρεί πως είναι και η σωστή Ορθόδοξη θέση) θεώρησα ότι κάτι δεν είναι σωστό, κάπου υπάρχει κάποιο πρόβλημα και αυτό που αποδείχτηκε αγαπητοί μου είναι ότι η Exeldimείναι μια καθαρή αίρεση, η οποία πάει κόντρα στην Θεολογία των πατέρων περί άκτιστων ενεργειών του Θεού. Αυτό θα σας αναπτύξω στο παρακάτω άρθρο.

Υ.Σ.Δεν πρόκειται περί θεολογούμενου ζητήματος όπως εσφαλμένα μπορεί να πιστεύουν κάποιοι στους οποίους ανήκα και εγώ παλαιότερα και θα σας το αποδείξω στις επόμενες γραμμές.

Μικρή περίληψη των όσων ακολουθήσουν

Σύμφωνα με την δική μας Ορθόδοξη πίστη, ο Θεός φανερώνεται στον κόσμο μέσω των άκτιστων ενεργειών του, σε αντίθεση με τους δυτικούς οι οποίοι αναφέρουν ότι ο Θεός φανερώνεται μέσω κτιστών ενεργειών (δηλαδή μέσω κτισμάτων). Σκέφτηκα λοιπόν ότι η εξελικτική θεωρία είναι ασυμβίβαστη με την δική μας Ορθόδοξη πίστη, σε αντίθεση με την παπική την οποία επιβεβαιώνει για τον εξής λόγο: Στον παπισμό ο Θεός φανερώνεται στον κόσμο μέσω κτιστών ενεργειών, μια τέτοια ενέργεια θα μπορούσε να είναι η εξέλιξη του ανθρώπου, σε αντίθεση με την δική μας Ορθόδοξη Θεολογία ο Θεός δεν χρειάζεται κτίσματα για να φανερωθεί, γι’ αυτό άλλωστε και ο μακαριστός γέρων Παΐσιος είχε πει κάποια στιγμή για το εν λόγω θέμα «Δεν είχε ανάγκη ο Θεός από ανταλλακτικά!».Πράγματι, εφόσον ο Θεός στον παπισμό φανερώνεται μέσω κτιστών ενεργειών, άρα η εξελικτική θεωρία επιβεβαιώνει την παπική σχολαστικολογία, εν αντιθέσει με την Ορθόδοξη Θεολογία όπου ο Θεός δεν έχει ανάγκη από κτίσματα για να φανερωθεί. Άρα το να δεχθούμε την θεωρία της εξελίξεως του ανθρώπου είναι σαν να δεχόμαστε εμμέσως την παπική κακοδοξία περί κτιστών ενεργειών (η οποία καταπολεμήθηκε από τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά), ενώ αρνούμαστε την Ορθόδοξη Θεολογία μας πάνω στο θέμα αυτό.

Υ.Σ.Για αυτό το λόγο έκανε δεκτή την θεωρία αυτή ο παπισμός και θεώρησε ότι δεν έρχεται σε αντίθεση με τα δόγματά του, εν αντιθέσει με εμάς που πρέπει να την αρνηθούμε.

Η διαφορά κτιστού με άκτιστου

Αν και είναι λίγο δύσκολο να γράψει κανείς περί κτιστού και άκτιστου (ιδιαίτερα αν υπάρχει έλλειψη Θεολογικών γνώσεων όπως στην δική μου περίπτωση), ωστόσο θα κάνω μια προσπάθεια να παραθέσω τα όσα έχω γράψει μέχρι τώρα με περισσότερη σαφήνεια.

Πρέπει πρώτα απ'όλα να καταλάβουμε την διαφορά μεταξύ κτιστού και ακτίστου. Κτιστό είναι αυτό το οποίο είναι δημιουργημένο είναι δηλαδή δημιούργημα, άκτιστο είναι το αδημιούργητο, άκτιστο είναι κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το κτιστό και για αυτό άμα δεν συμμετέχεις σε αυτό δεν μπορείς να το εξηγήσεις, να το ερμηνεύσεις. Επειδή είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω με λόγια ας δώσω μερικά παραδείγματα.

Το Θαβώρειο φως

Στην Καινή Διαθήκη γίνεται αναφορά στην Μεταμόρφωση του Κύριου ημών Ιησού Χριστού, κατά την οποία φως περιέλουσε τον Σωτήρα. Σύμφωνα με την θεωρία των κτιστών ενεργειών (που ακολουθεί ο παπισμός) το Θαβώριο φως που αναφέρετε, θεωρείτε ένα απλό φως όπως αυτό του ήλιου και των λοιπών αστέρων, σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Θεολογία περί άκτιστων ενεργειών, όπου το Θαβώριο φως αναφέρεται στην δόξα του Θεού, η οποία είχε περιλούσει τον Ιησού Χριστό.

Η νεφέλη της Αναλήψεως

Παρομοίως η νεφέλη της Αναλήψεως στην βάση της θεωρίας των κτιστών ενεργειών θα πρέπει να θεωρείτε απλό σύννεφο, για εμάς τους Ορθοδόξους όμως που πιστεύουμε ότι ο Θεός φανερώνεται μέσω άκτιστων ενεργειών δεν ήταν απλά σύννεφα τα οποία εκάλυψαν τον Ιησού αλλά η άκτιστη δόξα του ουρανίου Πατρός.

Αναφέρονται μεν σαν νεφέλες όπως και το Θαβώρειο Φως σαν φως, αλλά αυτό είναι μόνο η προσπάθεια των Αποστόλων να εξηγήσουν σε εμάς αυτά που έζησαν, καθότι είναι αδύνατον να τα κατανοήσουμε πλήρως, άμα δεν συμμετέχουμε εμπειρικά σε αυτά (αυτό συμβαίνει καθότι δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ κτιστού και άκτιστου ώστε να μπορούμε να το περιγράψουμε άρα για να το κατανοήσουμε πρέπει να το ζήσουμε), κάτι το οποίο έχει συμβεί με τους Αγίους της Εκκλησίας μας οι οποίοι είχαν εμπειρία των άκτιστων ενεργειών του Θεού.

Η νεφέλη που καθοδηγούσε τους Ισραηλίτες

Ηνεφέλη η οποία καθοδηγούσε τους Ισραηλίτες όπως και η νεφέλη που σκέπασε τον Κύριο μας κατά την Ανάληψη δεν ήταν μια απλή νεφέλη αλλά η άκτιστη δόξα του Θεού.

Η διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας

Κάποιοι εξηγούν για την Ερυθρά θάλασσα την οποία διάνοιξε ο Μωϋσής ότι: «Υπήρχε συγκεκριμένη χρονική στιγμή κατά την οποία δυνατοί άνεμοι φυσούσαν και έσχιζαν την θάλασσα στα δύο έτσι κατάφεραν ο Μωϋσής και οι Ισραηλίτες να περάσουν απέναντι και όταν έφτασαν οι Αιγύπτιοι, οι άνεμοι έπαψαν να φυσούνε και καταποντίστηκαν». Κάτι τέτοιο είναι καθαρά γελοίο, καθότι άμα απλά σκεφτούμε ότι ομιλούμε περί ενός πληθυσμού 1 εκατομμυρίου κόσμου σχεδόν, φανταστείτε πόση ώρα θα έπρεπε να φυσούνε οι άνεμοι ώστε να μείνει διηρημένη η Ερυθρά θάλασσα. Για εμάς τους Ορθοδόξους όμως, τέτοιες θεωρίες είναι παρερμηνείες, εμείς δεχόμαστε αυτό σαν ένα μεγάλο θαύμα που προτυπώνει την δύναμη του Σταυρού (μιας και ο Μωϋσής διάνοιξε την Ερυθρά σχηματίζοντας τον Σταυρό) αυτό το οποίο συνέβη ήταν ένα ανεξήγητο φαινόμενο, ο Θεός διάνοιξε την Ερυθρά για χάρη του Μωϋσέως και του λαού του Ισραήλ με θαυματουργικό τρόπο σαν άρχοντας του παντός και έχοντας εξουσία πάνω στα πάντα. Απλά θέλησε και χώρισε στα δύο την Ερυθρά θάλασσα, δεν χρειαζόταν ούτε ανέμους ούτε τίποτε άλλο, απλά το έκανε επειδή το ήθελε.

Οι 10 πληγές της Αιγύπτου

Επίσης παρομοίως και για τις 10 πληγές που χτύπησαν την Αίγυπτο

επί προφήτη Μωϋσή.

Κάποιοι παρερμηνευτές κάνουν λόγο και περί του θαύματος όπου το νερό έγινε αίμα, ύστερα από θαυματουργική ενέργεια, και παρερμηνεύουν λέγοντας, ότι υψηλές θερμοκρασίες βοήθησαν στην διάδοση ενός βακτηρίου επονομαζόμενο BurgundyBloodalgaeή Oscillatoriaτο οποίο πεθαίνοντας κάνει το νερό κόκκινο.

Ομοίως και περί του θανάτου των πρωτότοκων στην Αίγυπτο, λέγουν ότι λόγω των συνθηκών είχαν αναπτυχθεί ορισμένοι μύκητες πάνω στην επιφάνεια των τροφίμων των Αιγυπτίων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, επειδή οι Αιγύπτιοι ετάιζαν πρώτα τα πρωτότοκα τους, αυτά να τρώνε τις πρώτες μερίδες που περιείχαν τους θανατηφόρους μύκητες, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια έτρωγε ύστερα από εκεί όπου δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμα οι μύκητες.

Γελοίες θεωρίες τις οποίες ακόμα και ορισμένοι παπικοί αδυνατούν να δεχθούν στο σύνολο τους (χωρίς να καταλαβαίνουν ότι τέτοιες θεωρίες υποστηρίζουν την κακοδοξία περί κτιστών ενεργειών).

Αντιθέτως για εμάς τους Ορθοδόξους τέτοιες θεωρίες είναι απαράδεκτες και ασυμβίβαστες με την πίστη μας, καθότι για εμάς, ο Θεός δεν φανερώνετε μέσω κτιστών ενεργειών αλλά μέσω άκτιστων ενεργειών στις οποίες αν δεν συμμετέχεις δεν μπορείς να κατανοήσεις.

Φρονώ πως αυτά είναι αρκετά για να ξεκαθαρίσουμε την διαφορά περί κτιστών και άκτιστων ενεργειών.

Πριν προχωρήσω να σημειώσω εδώ ότι η θεωρία περί κτιστών ενεργειών του Θεού στην ουσία εκμηδενίζει την ουσία του θαύματος, εφόσον θαύμα είναι κάτι το οποίο δεν εξηγείται επιστημονικά, ενώ η θεωρία των κτιστών ενεργειών επιβάλει επιστημονική εξήγηση.

Η εξελικτική δημιουργία

Τώρα λοιπόν ας περάσουμε στο κυρίως θέμα της εξελικτικής θεωρίας και στο κατά πόσο είναι συμβατή με την Ορθόδοξη πίστη μας.

Οι εξελικτικοί ισχυρίζονται, ότι ο Θεός θέλησε μέσω της εξελικτικής δημιουργίας να δημιουργήσει τον άνθρωπο, δηλαδή ισχυρίζονται (αν και Ορθόδοξοι) ότι ο Θεός θέλησε μέσω μιας φυσικής κατάστασης (αυτής της εξέλιξης των ειδών) να δημιουργήσει τον άνθρωπο, δηλαδή μέσω μιας κτιστής ενέργειας, μιας κτιστής καταστάσεως, μέσω άλλων κτιστών ειδών. Κάτι τέτοιο όμως έρχεται σε σύγκρουση με την Ορθόδοξη Θεολογία περί άκτιστων ενεργειών του Θεού. Ο Θεός δεν χρειάζεται κτίσματα για να φανερωθεί στον κόσμο, δεν χρειαζόταν την εξελικτική δημιουργία για να δημιουργήσει τον άνθρωπο για αυτό και ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος είχε πει για το εν λόγω θέμα: «Δεν είχε ανάγκη ο Θεός από ανταλλακτικά!»επειδή πράγματι ο Θεός δεν έχει ανάγκη από κτίσματα για να κάνει κάτι όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις που προανέφερα.

Σε αντίθεση οι αντιεπιστημονικοί δημιουργιστές (όπως τους αναφέρουν οι εξελικτικοί), θεωρούν ότι ο Θεός δημιούργησε εξ αρχής των άνθρωπο με τελείως θαυματουργικό τρόπο αμέσως από το χώμα, κάτι το οποίο όμως επιβεβαιώνει την Ορθόδοξη Θεολογία περί Άκτιστων Ενεργειών του Θεού καθότι ο Θεός δεν χρειάζεται κτίσματα (ανταλλακτικά κατά τον Γέροντα Παΐσιο) για να κάνει κάτι, το κάνει απλά επειδή το θέλει.

Αυτή είναι και η ουσία του θαύματος, να καταρρίπτει τις επιστημονικές εξηγήσεις. Τι είδους θαύμα θα ήταν άλλωστε, άμα μπορούσε να ερμηνευθεί επιστημονικά;

Από τα παραπάνω συνεπάγεται ότι η εξελικτική θεωρία είναι απλά άλλο ένα αντίχριστο «φρούτο» το οποίο έχει σκοπό να βλάψει την Ορθόδοξη πίστη μας.

Αν λοιπόν οι εξελικτικοί δέχονται την γελοία αλλά κατά τα άλλα επιστημονική θεωρία της εξελίξεως των ειδών, ας δεχθούν και την γελοία αλλά κατά τα άλλα επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη ότι οι Εβραίοι διέσχισαν την Ερυθρά θάλασσα επειδή φύσηξε αέρας, ή ότι ο ποταμός Νείλος ποτέ δεν έγινε αίμα αλλά ήταν το βακτήριο Oscillatoria, το οποίο επειδή πέθαινε έκανε τον ποταμό κόκκινο και τις τόσες άλλες κουταμάρες αλλά κατά τα άλλα επιστημονικές εξηγήσεις περί των θαυμάτων που έλαβαν και συνεχίζουν να λαμβάνουν και τώρα χώρα στον κόσμο μας.

Ο κίνδυνος της θεωρίας των κτιστών ενεργειών

Εδώ αγαπητοί μου θα σας εξηγήσω που θα οδηγηθούμε αν δεχθούμε τις θεωρίες της Exeldim. Όπως και προηγουμένως ανέφερα, το θέμα που μας απασχολεί είναι η εξελικτική δημιουργία, δηλαδή πως προσπαθούν κάποιοι όπως και παλαιότερα από τα προηγούμενα παραδείγματα που σας έδειξα, να ερμηνεύσουν με φυσικό –επιστημονικό τρόπο τα φαινόμενα στην Βίβλο. Εδώ δηλαδή ερμηνεύουν την δημιουργία του ανθρώπου από χώμα κατ'εικόνα και ομοίωση του Θεού ως ένα φυσικό φαινόμενο κάτι απαράδεκτο όμως για την δική μας Θεολογία. Για να σας συνδέσω την θεωρία περί κτιστών ενεργειών ξανά με τον τρόπο επιστημονικής εξήγησης φανταστείτε απλά, ότι ο ιερός Αυγουστίνος (πατέρας της θεωρίας των κτιστών ενεργειών) όπως αναφέρει ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως Ιερεμίας Φούντας στο έργο του «Σύγκρουση Ορθοδόξου Πατερικής Θεολογίας και Αυγουστινείου Φραγκολατινικής Παραδόσεως», προσπαθούσε να εξηγήσει με επιστημονικό τρόπο την φλόγα της κολάσεως προσπαθώντας να ερμηνεύσει πως δεν θα λιώνουν τα σώματα από την φλόγα αυτή. Έτσι άρχιζε να πειραματίζεται αποδεικνύοντας μέσω των πειραμάτων του σε νεκρά παγώνια, ότι όπως τα σώματα τους δεν καίγονται με κανένα τρόπο, έτσι και τα σώματα των ασεβών δεν θα καίγονται με κανένα τρόπο. Η θεωρία περί κτιστών ενεργειών, μας υποχρεώνει να ερμηνεύουμε τα πάντα με φυσικό τρόπο, όπως και την δημιουργία του ανθρώπου. Εμείς όμως σαν Ορθόδοξοι δεν δυνάμεθα να κάνουμε κάτι τέτοιο, καθότι είναι αντίθετο με την Θεολογία μας, το ίδιο βέβαια ισχύει και για την θεωρία της εξελίξεως. Ερμηνεύοντας όμως τα πάντα με επιστημονικό τρόπο αγαπητοί μου, καταλήγουμε ουσιαστικά στην αθεΐα. Και αυτό επειδή φανταστείτε τι θα γινόταν άμα για τις 10 πληγές και την διάβαση της Ερυθράς θάλασσας δεχόμασταν τις επιστημονικές ερμηνείες. Παύει να υφίσταται η ουσία του θαύματος, σταματάνε τα θαύματα να έχουν νόημα, εφόσον μπορούνε να ερμηνευθούν επιστημονικά. Άρα δεχόμαστε ότι δεν ήταν ο Θεός αυτός που εξήγαγε τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο, αλλά τα φυσικά φαινόμενα. Δεν ήταν ο Θεός που διάνοιξε την Ερυθρά θάλασσα αλλά ο άνεμος που φυσούσε για αυτό τώρα θα καταλάβετε όλοι σας γιατί είχε πει ο Γέροντας Παΐσιος το εξής για την εξελικτική δημιουργία: «Τώρα στην αρχή, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις, λένε: “Δεν αρνούμαστε τον Θεό, ούτε την Αγία Γραφή. Απλά, για να μην φαίνεται ότι πάμε αντίθετα σε όσα λένε μεγάλοι επιστήμονες, παίρνουμε συμβολικά τον 'χουν'και λέμε ότι ο Θεός πήρε πίθηκο για σώμα και του ‘ενεφύσησε’ την ψυχή. Να δήτε όμως, στη συνέχεια, όταν το δεχθούνε αυτό πολλοί χριστιανοί, που τα ερμηνεύουνε με το μυαλό, μετά θα μας πούνε: "Ε, καλά τώρα... Ενεφύσησε ψυχή... Για ένα 'φου', για αέρα, θα συζητάμε; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Αφού ο πίθηκος ήταν ζωντανός! Είχε ‘πνοή’ ζωής. Αυτή είναι η ψυχή. Η ζωή” (!!!)

Και μετά μερικά χρόνια, αφού το δεχθούνε κι αυτό [= οι 'χριστιανοί'], θα μας πούνε: "Ποιός Θεός του Αδάμ και της Εύας;... Εντάξει· δεν λέμε ότι γίνανε όλα από μόνα τους. Υπάρχει μία ανωτέρα Δύναμις. Η Φύσις" (!!!) Δηλαδή τελικά εκεί πέρα θα το πάνε: "Ούτε ψυχή, ούτε Θεός”!!!»

Δηλαδή όπως αναφέρει ο Γέροντας ακολουθούμε την εξής πορεία: στην αρχή αρνούμαστε την Θεολογία περί άκτιστων ενεργειών του Θεού και δεχόμαστε την κακοδοξία περί κτιστών ενεργειών. Εν συνεχεία επειδή δεχόμαστε αυτή την θεωρία αρχίζουμε να ερμηνεύουμε επιστημονικά τις κτιστές αυτές ενέργειες, στην συνέχεια μιας και τους έχουμε δώσει επιστημονική εξήγηση έχουν χάσει το νόημα τους πλέον και δεν χρειάζονται την ύπαρξη Θεού για να υφίστανται και έτσι σιγά – σιγά οδηγούμαστε στην αθεΐα.

Δεν αρνούμαστε την αυθεντία της επιστήμης,δεχόμαστε τις επιστήμες έως του σημείου όμως, που δεν μπαίνουν στο χώρο της Θεολογίας. Η κάθε επιστήμη έχει το δικό της χώρο έτσι και η Θεολογία έχει το δικό της χώρο σαν η επιστήμη των επιστημών. Σαφώς και αν μια επιστήμη αντί να παραμείνει στα όρια που έχουν ορισθεί για αυτήν και προσπαθήσει να ερμηνεύσει αυτά τα οποία δεν ανήκουν σε αυτή θα σφάλλει, έτσι και η ανθρωπολογία μπαίνοντας στον χώρο της Θεολογίας έκανε λάθος περί τη εξελίξεως του ανθρώπου από τα ζώα. Αυτό συνέβη επειδή η δημιουργία του ανθρώπου ανήκει στον χώρο της επιστήμης των επιστημών δηλαδή τη Θεολογία.

Τελικές σκέψεις

Επειδή αρνούμαστε την εξελικτική δημιουργία του ανθρώπου δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε την εξέλιξη των ειδών, αυτό επειδή θα μπορούσε να ισχύει για τα ζώα (να έχουν κοινούς προγόνους) αλλά όχι για τον άνθρωπο εφόσον ο Γέροντας Παϊσιος αναφέρει ότι: «Άλλωστε ο τρόπος δημιουργίας του ανθρώπου – «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ'εικόνα ημετέραν...» (Γένεσις 1:26) και «έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον» (Γένεσις 2:7) – διαφέρει κατά πολύ από τον τρόπον δημιουργίας των ζώων – «Και είπεν ο Θεός· εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά... εξαγαγέτω η γη... τετράποδα...» (Γένεσις 1:20 – 25) – και η διαφορά αυτή δείχνει την ιδιαίτερη μέριμνα του Θεού για το

πλάσμα Του (τον άνθρωπον).»

Προσέξτε εδώ το χωρίο που αναφέρει ο Γέροντας (Γένεσις 1:24-25): « Και είπεν ο Θεός· εξαγαγέτω η γή ψυχήν ζώσαν κατά γένος, τετράποδα και ερπετά και θηρία της γης κατά γένος. Και εγένετο ούτως.»Ενώ δηλαδή για τα ζώα ο Θεός προστάζει την γη να δημιουργήσει ψυχήν ζώσαν κατά γένος (δηλαδή ας υποθέσουμε μέσω της εξελικτικής δημιουργίας), για τον άνθρωπο ο Θεός το κάνει ο ίδιος (Γένεσις 1:26 – 28): «και είπεν ο Θεός· ποιήσωμεν άνθρωπον κατεικόνα ημετέραν και καθ’ομοίωσιν, και αρχέτωσαν των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης. Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς.»

Δηλαδή εφόσον ο Θεός ο ίδιος αποφασίζει να δημιουργήσει τον άνθρωπο, πρέπει να κάνουμε λόγο, περί άκτιστων ενεργειών. Συνεπώς είναι αδύνατο ο Θεός να χρησιμοποίησε κτίσματα για την δημιουργία του ανθρώπου, σε αντίθεση με τα ζώα που ο Θεός προστάζει την γη να κάνει κάτι, να εξαγάγει ψυχήν ζώσαν. Άρα, αφού δεν το έκανε ο ίδιος ο Θεός, δεν χρειάζεται να κάνουμε λόγο περί άκτιστων ενεργειών, αλλά κτιστών, εφόσον αυτή η ενέργεια που αναφέρετε στην Αγία Γραφή έγινε από ένα κτίσμα, την Γη.

Συνεπώς ο άνθρωπος δημιουργήθηκε εξ αρχής από τον Θεό μέσω των άκτιστων ενεργειών του, εν αντιθέσει με τα ζώα τα οποία προήλθαν από την γη (μέσω της εξελικτικής δημιουργίας). Δεν δεχόμαστε τις αναφορές της ανθρωπολογίας σχετικά με την δημιουργία του ανθρώπου εφόσον αυτό δεν είναι του αντικειμένου της. Όσες επιστημονικές θεωρίες,και ενδείξεις (αποδείξεις ποτέ δεν θα βρεθούν μιας και αυτό ποτέ δεν συνέβη) και να εμφανιστούν, σχετικά με την καταγωγή του ανθρώπου από τα ζώα, εμείς δεν πρέπει να τις δεχθούμε, εφόσον η δημιουργία του ανθρώπου ανήκει στον τομέα της Θεολογίας σαν άκτιστη ενέργεια του Θεού, για την οποία δεν μπορεί να υπάρξει καμία επιστημονική εξήγηση. Το παραπάνω άρθρο είναι ελάχιστη προσφορά προς τους αδελφούς που έχουν πέσει θύματα της κακοδοξίας περί κτιστής δημιουργίας του ανθρώπου της Exeldim, και ελπίζω μέσω αυτού να μπορέσουν να ωφεληθούν αρκετές ψυχές, ώστε να μην πέσουν στα δίκτυα του προβατόσχημου λύκου αυτού, όπως και οι υποστηρικτές της να μπορέσουν να έρθουν σε μετάνοια προς δόξα του Τριαδικού Θεού.

Τέλος και τω Θεώ Δόξα!!

[1] Ο αρθογράφος δεν εννοεί το παρόν ιστολόγιο, αλλά το http://antiairetikos-vs-exeldim.blogspot.gr/

Του Γεωργίου Διαμαντίδη

Ο υλιστικός χιλιαστικός Παράδεισος, όπως τον πιστεύουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά

Σε αυτό το άρθρο, αγαπητοί, θα κάνουμε κάποιες αποκαλύψεις με ντοκουμέντα, όσο αφορά τις ημερομηνίες της Δευτέρας παρουσίας του Χριστού και την χιλιετή Βασιλεία που είπαν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά» κατά καιρούς. Τα ντοκουμέντα αυτά είναι παρμένα μέσα από τα έντυπα της ίδιας της Οργάνωσής τους.

Ξεκινάμε με το βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Τετελεσμένον Μυστήριον» έκδοσης 1917, επανέκδοση 1919, σελ. 70, από το οποίο παρουσιάζουμε ένα πίνακα με διάφορες χρονολογίες. Στον πίνακα λοιπόν αυτό, αναφέρεται, πως η Δευτέρα παρουσία του Κυρίου έγινε το 1874:

«Τετελεσμένον Μυστήριον» σελ. 70:Ο πρώτος πρόεδρος της Οργάνωσης των ΜτΙ, Κάρολος Ρώσσελ είπε, πως η Δευτέρα παρουσία του Κυρίου έγινε το Φθινόπωρο του 1874!

Ομοίως στο ίδιο έντυπο και στη σελίδα 80,οι Μάρτυρες του Ιεχωβάυποστηρίζουν: «Παραθέτομεν Γραφικά τινά χωρία, τα οποία, όταν εννοηθώσιν εν τη προς άλληλα σχέση αυτών και εννοία. Αποδεικνύουσιν ότι η Δευτέρα έλευσις του Κυρίου, έλαβε χώραν κατά το φθινόπωρον του 1874 Μ.Χ.»

«Τετελεσμένον Μυστήριον» σελ. 80:Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είπαν, ότι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού έγινε το 1874!

Αλλά και στο δεύτερο τόμο του εντύπου «Ο Καιρός εστίν εγγύς», του 1889, επανέκδοση 1923, σελ. 242,δεν αφήνεται καμία αμφιβολία πως η Δευτέρα παρουσία του Χριστού έχει λάβει χώρα το 1874: «Απεδείξαμεν ήδη ότι η δευτέρα του Κυρίου υμών παρουσία, και η αρχή των καιρών της αποκαταστάσεως, χρονολογείται από του 1874 Μ.Χ.»

«Ο Καιρός εστίν εγγύς» σελ. 242:Ο Ρώσσελ είπε, ότι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου έγινε το 1874!

Περί της Δευτέρας παρουσίας του Κυρίου το 1874 κάνει λόγο και ένα ακόμα έντυπο των Μαρτύρων του Ιεχωβά, από τα πιο σπουδαία στην εποχή τους, με συγγραφέα αυτή τη φορά τον δεύτερο πρόεδρο της Οργάνωσης τον Ιωσήφ Ρόδερφορντ, «Η Κιθάρα του Θεού» 1921, σελ. 260:«…καταλήγουσιν εις το 1874, κατά τον οποίον χρόνον, συμφώνως προς την χρονονολογίαν των Γραφών, η δευτέρα του Κυρίου ημών προσδοκάται». Και τοαστείο της υπόθεσης. Λίγο καιρό αργότερα ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ, θα έστελνε τις «ορδές» των «Σπουδαστών της Γραφής», όπως αυτοαποκαλούνταν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, να «ξεποδαριαστούν», για να αναγγείλουν στον κόσμο την καινούργια πλέον χρονολογία της Δευτέρας παρουσίας του Κυρίου που είχε οριστεί πλέον από το Ρόδερφορντ, το 1925! Μίαακόμα απάτη από την Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά:

Η Κιθάρα του Θεού σελ. 260:Ο δεύτερος πρώην πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιάς ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ είπε, ότι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου προσδοκάται το 1874!

Βέβαια για τις αλλεπάλληλες χρονολογίες που όρισαν κατά καιρούς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, για την Δευτέρα παρουσία του Κυρίου, δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχο, το επίσημο έντυπο της Οργάνωσης η «Σκοπιά», που τότε ονομάζονταν η«Σκοπιά του Πύργου» 1923, σελ. 139, παράγραφος 12:«Η πρώτη φάσις ήρξατο με την επάνοδον του Κυρίου ημών τω 1874, αι δε αξιοσημείωτοι περίοδοι αυτής είναι το 1878, 1881, 1914, 1918,και 1925».

Η «Σκοπιά του Πύργου» 1923, σελ. 139, παράγραφος 12:

Οι συγγραφείς της Σκοπιάς έγραψαν, γιατί την επάνοδον του Κυρίου το 1874, ανέφεραν επίσης με χαρά και τις άλλες ημερομηνίες 1878, 1881, 1914, 1918, 1925!

Την ίδια ημερομηνία του 1874, βρίσκουμε στο ίδιο έντυπο στη σελίδα 294, παράγραφος 46:«Η δευτέρα του Κυρίου υμών Παρουσία έλαβε χώραν τω 1874». «Ο προφήτης σαφώς υπεδείκνυεν ημίν ότι η «ημέρα της προετοιμασίας» θα ήτο μία περίοδός αρχομένη από της αρχής της δευτέρας του Κυρίου ημών παρουσίας και καταλήγουσα μετά του τέλους των Καιρών των Εθνών ήτοι από του 1874 μέχρι του 1914»:

Η «Σκοπιά του Πύργου» 1923, σελ. 294, παράγραφος 46:Η Σκοπιά έγραψε, ότι η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου έλαβε χώρα το 1874! Και από το 1874 μέχρι του 1914, το τέλος των Καιρών των εθνών!

Παρόμοια πράγματα γράφονται και στο έντυπο Απελευθέρωσις 1926, σελ. 243: «Πάντα ταύτα μαρτυρούσιν ότι ο αιών ήγγισεν εις το τέρμα του και ήρξατο παρερχόμενος από του 1914 και ότι τότε, κατά τον χρόνον της παρουσίας του Κυρίουέλαβε χώραν η γέννησις του έθνους».

Απελευθέρωσις 1926, σελ. 243:Ο Ιωσήφ Ρόδερφοντ είπε, ότι το 1914 κατά τον χρόνον της παρουσίας του Κυρίου έλαβε χώραν η γέννησις του έθνους!

Στο έντυπο «Αύτη εστίν η αιώνιος Ζωή» 1950-53, σελ. 221, παράγραφος 11, όχι μόνο λησμονείται πλέον το 1874 ως έτος της Δευτέρας παρουσίας του Κυρίου, αλλά ορίζεται το 1914 τώρα, ως έτος της Δευτέρας παρουσίας του. Μάλιστα γράφουν πως το έτος αυτό υπάρχουν και αποδείξεις! για την παρουσία του αυτή, οι οποίες έγιναν αντιληπτές από πολλούς ανθρώπους στον κόσμο! Εδώ πάει «γάντι» το περίφημο ρητό: «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι»! Ορίστε και τα «κωμικοτραγικά» της Οργάνωσης: «’Από το 1914 ο παρών Χριστός έκαμε φανερές τις αποδείξεις της δευτέρας παρουσίας του και κατανοητές σε πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο»:

«Αύτη εστίν η αιώνιος Ζωή», σελ. 221, παράγραφος 11: Ο

Χριστός το 1914, έκαμε φανερές τις αποδείξεις της Δευτέρας Παρουσίας του, σε πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο!!!

Σας ερωτούμε, «Μάρτυρες του Ιεχωβά»: Έγινε η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και πότε; Το 1874 ή το 1914; Σας περιμένουμε με αγάπη να μας απαντήσετε!

Για την χιλιετή Βασιλεία:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Διάβολος επίστευεν ότι η χιλιετής βασιλεία θα εγκαθίστατο είς το 1915… Όπως και αν έχει το ζήτημα, υπάρχει απόδειξις ότι η εγκατάστασις της βασιλείας εν Παλαιστίνη πιθανόν να γίνη κατά το 1925, ήτοι δέκα έτη από την χρονολογίαν την οποίαν ποτέ επιστεύομεν». «Τετελεσμένον Μυστήριον» 1917, επανέκδοση 1919, σελ. 153.

«Τετελεσμένον Μυστήριον», σελ. 153:Οι Σπουδαστές της Γραφής είπαν, ότι ο Διάβολος πίστευε ότι χιλιετής βασιλεία θα εγκαθίστατο το 1915! Και ότι η εγκατάστασις της βασιλείας θα γίνει στην Παλαιστίνη το 1925!

Εδώ μας κάνει τρομερή εντύπωση, από που κατάλαβαν οι «Σπουδαστές της Γραφής» ότι ο «Διάβολος» πίστεψε ότι η χιλιετής βασιλεία θα εγκατασταθεί το 1915;Δηλαδή, μπήκαν στην σκέψη του «Διαβόλου» για να δουν πως σκέφτεται; Ας μας πουν γι’ αυτό οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Στο δεύτερο τόμο του εντύπου «Ο Καιρός εστίν εγγύς» Τομ. Β’ 1889, επαν. 1923, σελ. 85, ο Ρώσσελ, υποστηρίζει πως η χιλιετής Βασιλεία του Κυρίου θα εγκατασταθεί το 1914: «...ότι το πλήρες το τέλος των Καιρών των Εθνών, τουτέστιν η πλήρης διορία της εις αυτά εκχωρηθείσης κυριαρχίας, εκπνέει εις το έτος 1914 Μ.Χ., και ότι η ρηθείσα χρονολογία θέλει είσθαι το απώτατον όριον της παρ ατελών ανθρώπων κυβερνήσεως του κόσμου… Πρώτον, ότι η Βασιλεία του Θεού, δια την οποίαν ο Κύριος υμών εδίδαξεν ημάς να προσευχώμεθα, λέγοντες, «Ελθέτω η Βασιλεία Σου», θα αρχίση προσκτώσα πλήρη παγκόσμιον επικράτησιν, κατά την χρονικήν εκείνην περίοδον, (1914) και ότι τότε θα «ανιδρυθή» ήτοι εγκατασταθή μονίμως επί της γής».

«Ο Καιρός εστίν εγγύς», σελ. 85: Ο Ρώσσελ είπε, Ότι η Βασιλεία του Θεού θα εγκατασταθεί μονίμως το 1914 επί της γης!!!

Στο ίδιο έντυπο και στη σελίδα 112, διαβάζουμε μετ’ εκπλήξεως πως η Βασιλεία του Θεού, δεν θα εγκατασταθεί το 1914, όπως άλλωστε γράφεται στη σελίδα 85, αλλά μετά το τέλος του 1914! «…και η πλήρης εγκαθίδρυσις της Βασιλείας του Θεού, θέλει επιτελεσθή μετά το τέλος του 1914 Μ.Χ.».

«Ο Καιρός εστίν εγγύς», σελ. 112: Η πλήρης εγκαθίδρυσις της Βασιλείας του Θεού θα επιτελεσθεί μετά το τέλος του 1914!!!

Καινούργια έκπληξη, μας περιμένει στη σελίδα 277, του ίδιου εντύπου. Η χιλιετής Βασιλεία του Θεού είχε αρχίσει το 1872! Δηλαδή μέσα στο ίδιο έντυπο η Οργάνωση έχει περιπέσει σε αντιφάσεις τρεις φορές! Στη σελίδα 85 έχει πει πως η Βασιλεία του Θεού θα εγκατασταθεί το 1914, στη σελίδα 112 μετά το 1914 και στη σελίδα 277 το 1872!: «…αναμφιβόλως ο Αυτός Πάνσοφος Διδάσκαλος, όστις εδίδαξεν ημάς δια της χρονολογίας ότι εξ χιλιάδες έτη από της δημιουργίας του Αδάμ έληξαν με το 1872 Μ. Χ., και ότι η εβδόμη χιλιάς, ο αιών της χιλιετούς Βασιλείας, ήρχισεν εκεί».

«Ο Καιρός εστίν εγγύς», σελ. 277: Ο αιών της χιλιετούς Βασιλείας άρχισε το 1872!!!

Στη «Σκοπιά του Πύργου» σελίδα 180, μας έρχεται ένα καινούργιο «φρούτο» ημερομηνίας έναρξης της χιλιετούς Βασιλείας του Κυρίου. Η χιλιετής Βασιλεία αρχίζει τώρα το 1925! «Η χιλιετηρίς αρχίζει το 1925, τα δεινά της ανθρωπότητας θα αρχίσωσι τότε να εξαφανίζονται, ασθένειαι δε και πόνοι και θάνατος ακόμη ουκ έσται έτι, ήτο το άγγελμα το οποίον εκηρύχθη υπό του τέως δικαστού, του δικηγορικού σώματος της πόλεως Νέας Υόρκης, κ. Ιωσ. Φ Ρόδερφορδ».

Η «Σκοπιά του Πύργου» σελίδα 180: Ο Ιωσήφ Ρόδερφορδ είπε, ότι η χιλιετής (Βασιλεία του Θεού) θα αρχίζει το 1925!!!

Μπορούν τελικά να μας απαντήσουν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά»: Πότε άρχισε η χιλιετής Βασιλεία του Θεού, το 1914, το 1872 ή το 1925;

Και τώρα θα παρουσιάσουμε και το τελευταίο σπάνιο ντοκουμέντο που θα είναι «βόμβα» για τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Για να δούμε τι είπαν παλιότερα οι «Σπουδαστές της Γραφής» όσο αφορά για την Βασιλεία του Κυρίου:

«Ήτο γνωστόν εις τον λαόν εκείνον ότι ημείς είμεθα Χριστιανοί, και ότι είχομεν μεταβή εκεί όπως εξετάσωμεν την Μ. Πυραμίδα τους είπομεν δε όσον απλούστερον ηδυνάμεθα κάτι τι περί της σημασίας αυτής, και ότι η Βασιλεία του Κυρίου ήν η Πυραμίς σιωπηρώς εμαρτύρει ήτο εγγύς. Ήκουον μετά προσοχής». Η ΣΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ 1920, σελίδα 524.

Η «Σκοπιά του Πύργου»1920, σελίδα 524: Οι «Σπουδαστές της Γραφής» (οι χρισμένοι κατά του μάρτυρες του Ιεχωβά) είπαν, πως η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου μαρτυρούσε σιωπηρώς τη Βασιλεία του Κυρίου!!!

Μήπως και εδώ μπορούν να μας εξηγήσουν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», τι ακριβώς συμβαίνει; Πως είναι δυνατόν μια πυραμίδα να είναι σιωπηρός μάρτυρας της Βασιλείας του Θεού;

Αν διαβαστεί αυτό το άρθρο μας από τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά», θα θέλαμε να τους πούμε κάποια πράγματα.

Πολλοί από σας βρεθήκατε στην οργάνωση «των Μαρτύρων Ιεχωβά» ίσως από άγνοια ή από αγνή διάθεση. Νομίζετε ότι αυτή η οργάνωση είναι μοναδική στον κόσμο που κατέχει την αλήθεια. Όμως τα πράγματα μέχρι τώρα απέδειξαν το αντίθετο. Η αδυναμία, τα ψέματα, οι αλλαγές της διδασκαλίας της «Σκοπιάς» πρέπει να σας προβληματίσουν.

Η δικαιολογία της «Σκοπιάς» είναι το «νέον φώς» που λαμβάνει δήθεν συνεχώς. Και έτσι αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι τις διδασκαλίες της.

Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα. Αυτό που λέει στις Παροιμ. 4:18, δεν γράφει για αλήθειες που αποκαλύπτονται λίγες – λίγες, αλλά για την ζωή των δικαίων, που όσο προοδεύουν, τόσο και πιο φωτεινή γίνεται.

Ακόμα και ο ιδρυτής σας ο Ρώσσελ έγραψε: «Ο Απόστολος εφιστά την προσοχήν ημών εις το γεγονός, ότι ο Σατανάς ζητεί να προξενήση ζημίαν εις την νέαν κτίσην δια της παραστάσεως εαυτού ως αγγέλου, η αγγελιαφόρου φωτός… μεταμορφοί εαυτόν, και αντί να προσπαθή, όπως οδηγήση έτι μέλλον κατ’ ευθείαν προς τας δεισιδαιμονίας και το σκότος, υποκρίνεται ότι είναι οδηγός, οδηγών προς μεγαλύτερον φώς» (Γραφικαί Μελέται, Τομ. Στ΄, Η Νέα Κτίσις, 1904, επανέκδ. 1923, σελ. 626).

Μήπως ο οδηγός της «Σκοπιάς» είναι ο Σατανάς; Και την οδηγεί σε μεγαλύτερο ψεύτικο φως; Σας αφήνουμε μόνοι σας να βγάλετε το συμπέρασμα. Πάντως ο Θεός δεν εμπαίζεται.

Μπορεί ο φανατισμός σας να σταθεί εμπόδιο και να μην θέλετε να μας ακούσετε, αυτό βέβαια είναι δικαίωμά σας. Εμείς από την πλευρά μας είχαμε την αγάπη και το ζήλο να σας βοηθήσουμε, να σας δείξουμε την αληθινή πραγματικότητα.

Ο αρθογράφος δηλώνει κατηγορηματικά, ότι δεν υπήρξε ποτέ στην οργάνωση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά». Και σας το δηλώνει αυτό, για να μην νομίζετε ότι είναι ένα αποστάτης για να τον αποφεύγετε κλπ.

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Ημεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, την οποία η Εκκλησία μας εορτάζει και πανηγυρίζει λαμπρά, φέρνει στη σκέψη όλων ημών των πιστών το τρίτο Πρόσωπο της Τριαδικής Θεότητας, το Πνεύμα το Άγιο, τον Παράκλητο κι’ αυτό διότι, το Θείο Αυτό Πρόσωπο είναι ο πρωτοστάτης αυτής της εορτής. Η κάθοδός Του στον κόσμο την ευλογημένη εκείνη ημέρα της Πεντηκοστής, στο υπερώο της Ιερουσαλήμ (Πράξ.2:1) σήμανε μια νέα εποχή για την πορεία του κόσμου και την ιστορία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους...

Για τον πολύ κόσμο και δυστυχώς και για πολλούς πιστούς ο Κύριος και Θεός μας Άγιον Πνεύμα είναι o«μεγάλος άγνωστος» και λίαν δυσχερής η κατανόησή Του. Δεν είναι άμοιρη ευθυνών, βεβαίως, η δυτικής εμπνεύσεως εικονογραφία της Αγίας Τριάδος, η οποία παρουσιάζει τον Θεό Παράκλητο με τη απαράδεκτη πτηνομορφική παράσταση, με συνέπεια να μην εκλαμβάνεται Αυτός, από τους μη έχοντας θεολογική παιδεία και εκκλησιαστική συνείδηση, ως θείον Πρόσωπο, αλλά ως μια απλή συμβολική παράσταση κάποιας αφηρημένης δυνάμεως του Θεού. Επί τη ευκαιρία είναι ανάγκη, η εν λόγω εικονική παράσταση της Αγίας Τριάδος να αποσυρθεί από την ορθόδοξο λατρεία και να αντικατασταθεί από την συμβολική παράσταση των τριών αγγελικών μορφών, της Φιλοξενίας του Αβραάμ. Αυτή είναι η γνήσια ορθόδοξη εικονογράφηση του Τριαδικού Θεού.

Το Άγιον Πνεύμα δεν είναι κάποια απρόσωπη δύναμη του Θεού, όπως βλάσφημα δίδασκαν και διδάσκουν οι ανά τους αιώνες πνευματομάχοι αιρετικοί. Είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Θεός αληθινός, διότι μετέχει της θείας ουσίας ισότιμα με τον Πατέρα και τον Υιό. Είναι επίσης πρόσωπο αληθινό, προσωπικότητα ενσυνείδητη, έχοντας τη δική Του υποστατική ιδιότητα, η οποία Τον καθιστά ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα, χωρίς να συγχέεται με τα άλλα πρόσωπα της Θεότητος. Σύμφωνα με την βιβλική διδασκαλία, η οποία κατανοήθηκε ορθώς μόνο μέσα στην Εκκλησία, το προσωπικό υποστατικό ιδίωμα του Κυρίου Παρακλήτου, τον Οποίο τον καθιστά μοναδικό, είναι η αΐδια εκπόρευσή Του από τον Πατέρα.

Ηαιρετική προσθήκη από την παπική ετεροδοξία της βλάσφημης διδασκαλίας της εκ και του Υιού εκπορεύσεώς Του (Filioque), αποτελεί σοβαρή εκτροπή από την βιβλική και αγιοπατερική διδασκαλία της αρχέγονης Εκκλησίας και ανατροπή της χριστιανικής πίστεως περί υποστατικών ιδιωμάτων των Θείων Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Η φράγκικη αυτή σοβαρή κακοδοξία, η οποία ενσωματώθηκε αυθαίρετα στο Σύμβολο της Πίστεως το 1019, από την παπική εκκλησία και έγινε πίστη της, αποτελεί την κυριότερη αιτία του σχίσματος του 1054 και το σοβαρότερο σημείο τριβής των σχέσεων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και του παπισμού. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως οι Δυτικοί εμάς τους ορθοδόξους μας θεωρούν αιρετικούς, διότι απορρίπτουμε την διδασκαλία του Filioque!

Οι μετά το σχίσμα Πατέρες, Ομολογητές και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, με προεξάρχοντες τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τον Άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό, τον Γεώργιο Σχολάριο και άλλους πολλούς, έδωσαν τιτάνιους αγώνες κατά αυτής της αιρετικής διδασκαλίας, διότι θεωρήθηκε ως μια ακόμα σοβαρή τριαδολογική κακοδοξία, η οποία βεβηλώνει (το σχετικώς αποκεκαλυμμένο) μυστήριο της υπάρξεως του Τριαδικού Θεού. Επιγραμματικά αναφέρουμε ότι η αιρετική πίστη του Filioqueκαταργεί την μοναρχία της Θεότητος και δημιουργεί δύο αρχές στην Αγία Τριάδα. Συγχέει το προσωπικό υποστατικό ιδίωμα του Πατρός, περί της εκπορεύσεως του Πνεύματος, με αυτό του Υιού και υποβιβάζει τη θέση του Αγίου Πνεύματος, ως προς την ισότιμη ύπαρξή Του στη Θεότητα, ως δήθεν πρόσωπο υπηρετούντος την θέληση του Πατρός και του Υιού! Αυτό σημαίνει ότι η κακοδοξία αυτή, η οποία δυστυχώς συντηρείται επιδεικτικά από τους παπικούς, έχει τεράστιες σωτηριολογικές επιπτώσεις στο ανθρώπινο γένος και αποτελεί το σημαντικότερο εμπόδιο επαναπροσέγγισης Ορθοδοξίας και δυτικών ετεροδόξων.

Το Άγιον Πνεύμα ήταν πάντοτε παρόν, μαζί με τα άλλα δύο Θεία Πρόσωπα της Τριάδος, στην διαδικασία της δημιουργίας του κόσμου και την επεργασία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. «Πνεύμα Κυρίου πεπλήρωκε την οικουμένην» (Σοφ.Σολ.1:7). Είναι το Πνεύμα του Θεού (Ματθ.12:28), το Οποίο επισκιάζει, διαπερνά και ζωογονεί τα πάντα. Τακτοποιεί και ωραιοποιεί την δημιουργία του Θεού. «Εξαποστελείς το πνεύμα σου, και κτισθήσονται, και ανακαινιείς το πρόσωπον της γης» αναφωνεί ο ψαλμωδός (Ψαλμ.103:30). Το «Πνεύμα του Κυρίου» (Πράξ.5:9) μεταμορφώνει ανθρώπινες προσωπικότητες της προχριστιανικής αρχαιότητος ώστε να γίνουν όργανα της θείας βουλήσεως για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, όπως οι προφήτες, οι οποίοι έγιναν οι διαμηνυτές του θελήματος του Θεού στον κόσμο (Πράξ.28:25,Εβρ.1:1).

Ηενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού έγινε τη συνεργεία του Αγίου Πνεύματος. «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι»(Λουκ.1:35) ανήγγειλε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στην Θεοτόκο τη στιγμή του Ευαγγελισμού Της και «Το γαρ εν αυτή (τη Παρθένω) γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου» (Ματθ.1:20) διαβεβαίωσε ο άγγελος Κυρίου στον Ιωσήφ. Το Άγιον Πνεύμα αναπαύεται στο Χριστό (Ησ.61:1), παρίσταται στην Βάπτισή Του για την επιβεβαίωση της μεσσιανικής Του ιδιότητος (Ματθ.3:15). Τον στηρίζει ως άνθρωπο στο έργο της σωτηρίας του κόσμου (Ματθ.4:1). Μέσω του Πνεύματος του Κυρίου ευαγγελίζεται τους πτωχούς, ιατρεύει τους ασθενείς, κηρύσσει την ελευθερία στους αιχμαλώτους και δίνει την ανάβλεψη των τυφλών (Λουκ.4:18). «Εν Πνεύματι Θεού»διώχνει τα δαιμόνια (Ματθ.12:28). Το Άγιο Πνεύμα είναι ο σύνδεσμός Του με τον Πατέρα (Λουκ.10:21).

ΟΠαράκλητος, «το Πνεύμα της αληθείας», θα γίνει ο συνεχιστής του απολυτρωτικού έργου του Χριστού «εις τον αιώνα»(Ιωάν.14:15). Αυτός θα πάρει τη θέση Του στο έργο της σωτηρίας, «εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν (τον Παράκλητον) προς ημάς και ελθών εκείνος ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως … όταν έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16:7,13) διαβεβαίωσε ο Χριστός τους μαθητές Του, λίγο πριν το εκούσιο πάθος Του. Σε ερώτηση των μαθητών προς τον Κύριο Ιησού Χριστό, μετά την ανάστασή Του: «Κύριε εν τω χρόνω τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν τω Ισραήλ;», τους απάντησε πως «ουχ υμών γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία, αλλά λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ’ υμάς, και έσεσθέ μοι μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης»(Πράξ.1:6-8-). Με την έμμεση αυτή απάντησή Του ο Κύριος δήλωνε πως η Βασιλεία του Θεού είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία Του. Η αγία ημέρα της Πεντηκοστής είναι η απαρχή μιας νέας εποχής, της εσχατολογικής, η οποία θα περατωθεί με το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας.

Ηευλογημένη επαγγελία του Χριστού πραγματοποιήθηκε την αγία αυτή ημέρα. Πενήντα ημέρες μετά τη λαμπροφόρο Ανάστασή Του, το Πανάγιο Πνεύμα κατήλθε στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, όπου «ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό»συνηγμένοι οι άγιοι Απόστολοι (Πράξ.2:1). Ο ερχομός Του ήταν κάτι σαν «εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας» και η ορατή παρουσία Του ήταν ως «γλώσσαι ωσεί πυρός», το Οποίον «εκάθισέ τε εφ’ ένα έκαστον αυτών (των μαθητών)» (Πράξ.2:3-4). Σύμφωνα με τον θεόπνευστο συγγραφέα του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων, το «Ευαγγέλιον του Πνεύματος», όπως αποκαλείται αυτό, μεταμόρφωσε κυριολεκτικά τους αγράμματους μαθητές σε νέες δυναμικές προσωπικότητες, με πρώτο ορατό σημείο το φαινόμενο του «λαλείν ετέραις γλώσσες καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι» (Πράξ.2:4), εκπληρώνοντας την θαυμαστή προφητεία του Ιωήλ, πως στους έσχατους καιρούς θα γίνει η έκχυσις των δωρεών του Αγίου Πνεύματος «επί πάσαν σάρκαν» σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, υπερνικώντας το εμπόδιο της γλωσσικής και οποιασδήποτε άλλης διαφοράς (Ιωήλ,3:1). Έτερο απτό φαινόμενο της προσωπικής μεταμορφώσεως των Αποστόλων υπήρξε η θαρραλέα ομιλία του Πέτρου προς τους εκστατικούς, μπροστά στο παράδοξο φαινόμενο, όχλους της Ιερουσαλήμ (Πραξ.2:1436). Το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό. Ο εμπνευσμένος από το Πνεύμα του Θεού λόγος του κορυφαίου αποστόλου «κατενύγησε την καρδίαν» των όχλων (Πράξ.2:37) με αποτέλεσμα ευθύς αμέσως να ζητούν από τους αποστόλους: «τι ποιήσομεν άνδρες αδελφοί;». Ο Πέτρος τους προέτρεψε: «μετανοήσατε, και βαπτισθήτω έκαστος υμών επί το ονόματι Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών, και λήψεσθε την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος». Εκείνοι «ασμένως αποδεξάμενοι τον λόγον αυτού εβαπτίσθησαν, και προσετέθησαν τη ημέρα εκείνη ψυχαί ωσεί τρισχίλιαι» (Πράξ.2:37-41). Έτσι γεννήθηκε το ορατό επί γης στρατευόμενο μέρος της Εκκλησίας του Θεού. Η αγία Πεντηκοστή θεωρείται ως η εν Αγίω Πνεύματι γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας!

Η Αγία μας Εκκλησία είναι, σύμφωνα με την βιβλική θεολογία, το σώμα του Χριστού και Αυτός η κεφαλή του σώματος (Εφεσ.5:23) Το Άγιο Πνεύμα είναι η ψυχή του εκκλησιαστικού αυτού σώματος. Όπως στο φυσικό ανθρώπινο σώμα η ψυχή ζωοποιεί το σώμα, τι ίδιο και η παρουσία του Παρακλήτου ζωοποιεί την Εκκλησία, κάνει το εκκλησιαστικό σώμα εύρωστο, δυνατό και αθάνατο. Αυτό σημαίνει ότι τα μέλη του σώματος, οι πιστοί (Α΄Κορ.12:12), ζούμε, μέσα στην Εκκλησία, χάρις στο ενοικούν σε Αυτή Πνεύμα του Θεού, την όντως ζωή. Μέσα σε αυτή υπάρχουμε, τρεφόμαστε με ουράνια τροφή, κεχαριτωνόμαστε, αγιαζόμαστε, σωζόμαστε και θεωνόμαστε. «Η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν» (Ρωμ5:5) διακηρύττει ο απόστολος Παύλος.

Οαπόστολος των Εθνών τονίζει επίσης κατηγορηματικά πως «Ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω» (Α’Κορ.12:3). Αυτό σημαίνει πως ο Θεός Παράκλητος είναι πλέον ο κύριος της Εκκλησίας και του κόσμου, μετά την Ανάληψη του Χριστού. Αυτός μας κάνει γνωστό τον Λυτρωτή μας Ιησού Χριστό και ενεργοποιεί το σωτήριο έργο Του σε κάθε άνθρωπο, που θέλει να σωθεί. Κατά συνέπεια, όχι μόνο η άρνηση του απολυτρωτικού έργου του Χριστού, αλλά και η άρνηση της συμμετοχής του Αγίου Πνεύματος στη λυτρωτική διαδικασία του κόσμου, αποτελεί πρωταρχική αιτία απώλειας της σωτηρίας πολλών.

Ηπαρουσία του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο εκδηλώνεται ποικιλότροπα, με «διαιρέσεις χαρισμάτων», με «διαιρέσεις διακονιών», με «διαιρέσεις ενεργημάτων» (Α’Κορ.12:4-6), με καρποφορία πνευματικών καρπών (Γαλ.5:22). Κάθε αγαθό και δωρεά που δίνεται στους ανθρώπους είναι προϊόν του Αγίου Πνεύματος. Σε κάθε άνθρωπο«δίδεται η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον»αυτού (Α’Κορ.12:7)

Το Άγιο Πνεύμα μοιράζει χαρίσματα στους πιστούς τα οποία είναι χρήσιμα για τη σωτηρία τη δική τους, αλλά και για το σωστικό έργο της Εκκλησίας. Σε άλλον «δίδοται λόγος σοφίας, άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, ετέρω δε πίστις εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τω αυτώ Πνεύματι, άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων, άλλω δε προφητεία, άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων, ετέρω δε γένη γλωσσών, άλλω δε ερμηνεία γλωσσών. Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται» (Α’Κορ.12:8-11).

Το Άγιο Πνεύμα μοιράζει διακονίες στο λαό του Θεού, οι οποίες υπάρχουν για να διακονούν καθολικά τις πνευματικές και υλικές ανάγκες του, εις τρόπον ώστε να ζει ο πιστός αποκλειστικά μέσα στην χάρη του Θεού και να μην έχει ανάγκη από τα «σκύβαλα»του κόσμου (Φιλιπ.3:8). Η Εκκλησία του Θεού υπάρχει για να μεταλλάσσει ολοκληρωτικά και καθολικά τον άνθρωπο της αμαρτίας και της φθοράς σε νέα αναγεννημένη και χαριτωμένη ύπαρξη. Πρώτ’ απ’ όλα το «Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού» (Πραξ.20:28). Ακολούθως όρισε «εν τη Εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών» (Α’Κορ.12:28). Επίσης το Πνεύμα του Θεού «έδωκε τους μεν τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού» (Εφ. 4:11-12).

Το Άγιο Πνεύμα καρποφορεί στις καρδιές των πιστών υπέροχους και σπανίους πνευματικούς καρπούς, ως αποτέλεσμα επίπονης καλλιέργειας. Ο θεόπνευστος απόστολος αφού αναφέρει τα βδελυρά έργα τη σαρκός, τα οποία είναι οι καρποί της αμαρτίας, παραθέτει στη συνέχεια του καρπούς του Πνεύματος, οι οποίοι είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ.5:22-23). Οι καρποί της σαρκός καταδεικνύουν τον άνθρωπο της πτώσεως, της αμαρτίας και της φθοράς, οι δε καρποί του Πνεύματος φανερώνουν, «ως πόλις επάνω όρους κειμένη» (Ματθ.5:14), τον αναγεννημένο εν Χριστώ άνθρωπο της χάριτος και της σωτηρίας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας είχε πει πως «εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Ματθ.12:33), έτσι και ο πνευματικός αναγεννημένος άνθρωπος ξεχωρίζει από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που είναι στολισμένος.

Το Άγιο Πνεύμα συνεχίζει το απολυτρωτικό έργο του Χριστού μας μετά την εις Ουρανούς Ανάληψή Του. Αυτός διαχέει τις άκτιστες δωρεές του Θεού στους ανθρώπους και ολόκληρη τη δημιουργία. Αυτός είναι ο πραγματικός τελετουργός των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας μας, μέσω των οποίων οι πιστοί αγιαζόμαστε και σωζόμαστε. Αυτός καθιστά τους λειτουργούς της Εκκλησίας μας κεχαριτωμένα όργανά Του, για την επιτέλεση του σωστικού έργου του λαού του Θεού. Αυτός εμπνέει πνεύματα προφητείας και σοφίας. Αυτός διαφυλάσσει την Εκκλησία από τις επιβουλές των οργάνων της πλάνης και του ψεύδους (Ιωάν.16:13). Αυτός μοιράζει χαρίσματα στους πιστούς (Α΄Κορ.12:4) και πραγματοποιεί την υιοθεσία μας στο Θεό (Γαλ.4:6). Αυτός συγκροτεί όλον τον θεσμό της Εκκλησίας (Λουκ.24:49).

Ηπαρουσία λοιπόν του Κυρίου μας Παρακλήτου στην Εκκλησία είναι τόσο σημαντική ώστε «Ει μη Πνεύμα παρήν, ουκ αν συνέστη η Εκκλησία» τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος (Ε.Π.50,459). Χάρις στην παρουσία Εκείνου βιώνουμε το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού και γευόμαστε τις ακένωτες σωτήριες δωρεές Του. «Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες΄ αύτη γαρ ημάς έσωσεν».Δεν έχουμε παρά να κλείνουμε γόνυ λατρείας και προσκυνήσεως προς Αυτόν και να Του ζητήσουμε έτι φωτισμό γνώσεως και ψυχοσωματική κάθαρση από κάθε ρύπο αμαρτίας.

του Αρχιμανδρίτου

Γρηγορίου Κωνσταντίνου

Διδάκτορος Θεολογίας

Τι είναι Γιόγκα

Για πολλούς ανθρώπους στην Δύση και εδώ στην Ελλάδα οι θεωρήσεις για την Γιόγκαπαρουσιάζονται σαν ένα απλό σύστημα σωματικής άσκησης, ένα καθαρά γύμνασμα του σώματος, που βοηθά στην ηρεμία και την θεραπεία των ψυχικών και σωματικών παθήσεων. Αλλά εάν δούμε όμως την ιστορία και την φιλοσοφία της Γιόγκα ανακαλύπτουμε ότι δεν αποτελεί μια πρακτική άσκησης του σώματος αλλά ένας παλαιός λανθασμένος τρόπος πνευματικής αναζήτησης. Πέραν από την εξωτερική έμφαση ως ένα ξεκάθαρο σωματικό γύμνασμα, σε κάθε είδος και μορφή που παρουσιάζεται, πρέπει να έρθουν στην επιφάνεια οι ιστορικές ρίζες αυτής της πρακτικής...

ΗΓιόγκαείναι η ένωση, η ένωση με το πεπερασμένο, το μεταβατικό, με το άπειρο, με το αιώνιο εγώ. Ο όρος Γιόγκα εξαρτάται κυρίως στην ινδουιστική αντίληψη με τον Βράχμα. Ο Βράχμα είναι μια απρόσωπη θεϊκή ουσία που είναι παντού και σε όλα και είναι κρυμμένη από όλα. Αυτό που μας έρχεται δηλαδή ως αναζήτηση πνευματικής και σωματικής άσκησης της ινδουιστικής θρησκευτικής πίστης μας βοηθά να κατανοήσουμε τι στην πραγματικότητα συμβαίνει. Στις Ουπανισάδεςαναφέρεται : «Ενωθείτε στο φως μέσα σας με το φως του Βράχμα». Το 150 μ.Χ. ο δάσκαλος της Γιόγκα συστηματοποίησε την Γιόγκα σε οκτώ σημεία ή άκρα. Αυτά τα οκτώ σημεία, σαν μια σκάλα, υποτίθεται οδηγεί από την άγνοια στην φώτιση. Δηλαδή η Γιόγκα αποτελεί μια πανάρχαιη πνευματική άσκηση αναζήτησης ενός μεταφυσικού, που είναι βαθειά ριζωμένη στην Ινδουιστική Θρησκεία. Υπό τις συνθήκες αυτές και τις εν συντομία αναφορές της Γιόγκα, πρέπει να αναρωτηθούμε εάν πραγματικά ένας χριστιανός μπορεί να συμμετάσχει ή να κάνει γιόγκα;

Θεός και άνθρωπος

Ηέννοια του θεού στην Γιόγκα και στην Ορθοδοξία είναι τελείως διαφορετικές. Η ένωση με το θείο που προσκαλεί η Γιόγκαείναι η βίωση αυτής της ένωσης. Αλλά όταν η Γιόγκα μιλά για το θεό ή το θείο ή τον βράχμα ταυτίζεται με όλες τις πρακτικότητες, αφού είναι απρόσωπο, μια πνευματική ουσία, μια άγνωστη και αόρατη δύναμη. Αυτό είναι Πανθεϊσμός, τα πάντα είναι θεός. Στον Χριστιανισμό ο Θεός είναι πρόσωπο και δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ Δημιουργού και δημιουργίας, δεν ταυτίζονται. Ο Θεός είναι πρόσωπο που έρχεται σε σχέση με άλλα πρόσωπα, η δημιουργία είναι κτιστή.

Ηάλλη βασική επίσης διαφορά είναι οι απόψεις για τον άνθρωπο. Η φιλοσοφία της Γιόγκα διδάσκει ότι τα πάντα είναι θεός, άρα και ο άνθρωπος. Τα θεμελιώδεις προβλήματα του ανθρώπου καθώς και οι λύσεις για την Γιόγκα είναι στο θέμα της άγνοιας. Η λύση είναι η φώτιση, μια εμπειρία. Αυτή η λύση, η οποία είναι στόχος της Γιόγκα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με πολλή προσωπική προσπάθεια. Για την Εκκλησία και τον Χριστιανισμό όμως το πρόβλημα δεν είναι η άγνοια αλλά η αμαρτία. Η αποτυχία του ανθρώπου να συμμορφωθεί κατά το αρχέτυπο πρότυπο. Στο πρόσωπο του Χριστού λοιπόν ο Θεός και ο άνθρωπος συμφιλιώθηκαν, ο χριστός «αίρων την αμαρτία του κόσμου», η σωτηρία είναι δώρο όχι ανάγκη ή δεν μπορεί ποτέ να την κερδίσει, εφόσον στην Γιόγκα η κυκλική κίνηση είναι επ’ άπειρον. Με τον τρόπο αυτό, η γιόγκα είναι μια θρησκευτική πρακτική που υποστηρίζει τον παγανισμό ή τον μονισμό. Αυτό μας οδηγεί στην άρνηση στην διάκριση μεταξύ δημιουργίας και Δημιουργού, μέχρι σε σημείο άρνησης ενός Δημιουργού Θεού. Σήμερα αυτό αποκαλείται Νέα Εποχή, Νέα Πνευματικότηταή Ολιστική Πνευματικότητα, οι οποίες είναι δεσμευμένες απολύτως στον πανθεϊσμό και τον παγανισμό. Το σύμπαν είναι ένας ζωντανός οργανισμός με πνευματική δύναμη προς τα πάντα. Έτσι, τα πάντα είναι αλληλένδετα με τη δύναμη της ζωής ή την ψυχή του κόσμου. Η δύναμη της ζωής εκδηλώνεται ως πνευματικά όντα ( για τους χριστιανούς αυτά είναι δαίμονες) που χειρίζονται την πορεία των γεγονότων παγκοσμίως.

Ηαντίθεση και η άρνηση της πρακτικής της γιόγκα είναι εξ απόψεως απορριπτέα, διότι:
1.Δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ Δημιουργού και δημιουργίας: «οίτινες μετάλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ος εστιν ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν» (Ρωμ. 1,25).

2. Ο Χριστός δεν είναι Σωτήρας και Θεός αλλά ένας απλώς διαφωτιστής.

3. Δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ του καλού και του κακού, αφού όλα είναι ένα. Αυτό οδηγεί σε ένα θρησκευτικό πλουραλισμό και άρνηση ης αληθείας.

4. Κτίση και άνθρωπος είναι ένα. Δηλαδή μειώνεται η κορωνίδα της δημιουργίας.

5. Δεν υπάρχει καμία διάκριση μεταξύ των θρησκειών και όλων των πνευματικοτήτων με αποτέλεσμα να μιλάμε για μια αόριστη πνευματικότητα.

Είδη Γιόγκα

Bhakti Γιόγκα

Αυτό το σύστημα της γιόγκα επιδιώκει τη σωτηρία μέσω ενός. Ο τρόπος με τον οποίο η σωτηρία επιτυγχάνεται είναι μέσω πράξεων στο πλαίσιο της γιόγκα, δεν είναι μια αφοσίωση σε μια προσωπική εμπειρία του Θεού μέσω του δώρου του Θεού χάριτος, όπως αποκαλύπτεται στη Γραφή. Η Bhakti γιόγκα βασίζεται στην πεποίθηση ότι είμαστε εκδηλώσεις του Θεού, θολώνοντας τα όρια ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. Σε αυτό το σύστημα, "ό,τι υπάρχει μέσα στο Θεό, αλλά όλα δεν είναι Θεός…Ο κόσμος και οι ψυχές είναι πραγματικές, αλλά είναι επίσης μέρος της ύπαρξης του Θεού, και όχι χωριστά από αυτόν. Αυτό φαίνεται καθαρά μέσα από ταινίες, όπως το Avatar. Βρίσκεται επίσης σε αυτούς που πιστεύουν σε βράχους, δέντρα, νερό και άλλα μέρη της δημιουργίας. Η ιδέα ότι υπάρχει μια αόριστη πνευματικότητα που εκδηλώνεται μέσα από όλα τα πράγματα της δημιουργίας είναι μια υποσυνείδητη πεποίθηση των περισσότερων νέων και η φιλοσοφία αυτή ενισχύεται μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί νέοι άνθρωποι προτιμούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους πνευματικούς και όχι να ταυτιστούν με μια θρησκεία.

Hatha Γιόγκα

Αυτό το σύστημα της γιόγκα στηρίζεται σε σωματική δραστηριότητα και είναι το είδος της γιόγκα που πιο συχνά ασκείται στη Δύση. Πράγματι, οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες σκέφτονται την γιόγκα, μόνο ως μια σωματική άσκηση, αλλά η Hatha γιόγκα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια σωματική γυμναστική. Η πράξη αυτής τη γιόγκας στοχεύει στην επίτευξη μιας αλλαγμένης κατάστασης στην συνείδηση και γίνεται με την μέθοδο της αναπνοής.

Jnana Γιόγκα

ΗJnana γιόγκα θα μπορούσε να περιγραφεί ως γιόγκα για τους διανοούμενους ή επιδιώκει τη σωτηρία μέσω της πνευματικής γνώσης και της διάκρισης από τους γιόγκα για τους φιλοσόφους. Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος της Jnanaαλλά μόνο η αρχή. Ο τελικός στόχος της Jnanaείναι αποστασιοποίηση από την αρετή.Αυτή η μορφή της γιόγκα που ριζώνει σε μια αισθητική αναπαράσταση του Χριστιανισμού, συνήθως αναφέρεται ως θεολογία της φτώχειας. Στον πυρήνα της, η θεολογία της φτώχειας αποφεύγει το υλικό υπέρ του πνευματικού. Η γνώση είναι πιο ακριβό από το φυσικό. Αλλά η Αγία Γραφή είναι σαφής ότι τόσο η σωματική όσο και η πνευματική υπόσταση του ανθρώπου είναι η δημιουργία του Θεού και είναι καλά και όχι απόβλητα.

Karma Γιόγκα

Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν με το σύστημα του κάρμα ακόμα και αν δεν ασκούν πρακτική της γιόγκα. Με απλά λόγια, το κάρμα είναι ένα σύστημα της γιόγκα που βασίζεται στη σωτηρία μέσω καλών έργων.

Kundalini Γιόγκα

ΗKundalini γιόγκα προσπαθεί να ξυπνήσει την θεία ενέργεια που είναι ανενεργής στην σπονδυλική στήλη, όπως ένα φίδι είναι κουλουριασμένο. Μέσω του ελέγχου του αναπνευστικού συστήματος αυτή η πρακτική στοχεύει να ελέγξει το σώμα.

Ράτζα Γιόγκα

ΗΡάτζαΓιόγκα διδάσκει ότι ο νους είναι το μεγαλύτερο μέρος του σώματος, και ότι από τον έλεγχο στο μυαλό μας, μπορείτε να κυριαρχήσει στο σώμα μας. Σε αυτό το σύστημα, οι έντονες ασκήσεις έχουν ως στόχο να βοηθήσουν το σώμα να υποταχθεί στον νου. Το σύστημα αυτό φαίνεται στο γεγονός ότι για να ευημερήσει στην ζωή του κανείς, πρέπει να κυριαρχήσει στο νου και να διώξει τις μικρές σκέψεις. Αυτό έχει οδηγήσει σε μια λατρεία της αυτοεκτίμησης που ενθαρρύνει τους ανθρώπους να παραγκωνίσουν κάθε αμφιβολία για τον εαυτό τους και την εμπιστοσύνη ότι το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος.

Ηπρακτική της γιόγκα εν σχέση με την ορθοδοξία δηλαδή δεν είναι δύο παράλληλοι δρόμοι, αλλά αντίθετοι. Οι πρακτικές της αναπνοής, του φιδιού κ. ά. είναι όχι μόνο πνευματικά αλλά και σωματικά επικίνδυνες, ξένες προ την ορθόδοξη πνευματικότητα.

Ο πάπας Πίος ο Θ΄ που θέσπισε το αλάθητο

Οεπίσκοπος Ρώμης, γνωστός σήμερα ως πάπας = πατέρας, έχαιρε πάντα ιδιαίτερης εκτίμησης στην Εκκλησία και διότι ήταν επίσκοπος της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά και επειδή σύμφωνα με την παράδοση εκεί είχαν μαρτυρήσει οι δύο κορυφαίοι απόστολοι Πέτρος και Παύλος. Έμελλε μάλιστα να αποκτήσει μεγάλη σπουδαιότητα και αξία, αφού υπήρξε το μοναδικό στήριγμα των κατοίκων της Δύσης, όταν τα βαρβαρικά φύλα των Βανδάλων κατέλυαν το 476 μ.Χ. το δυτικό Ρωμαϊκό κράτος σπέρνοντας τον τρόμο και τον πανικό...

Λόγω λοιπόν αυτών των συνθηκών, από πολύ νωρίς άρχισε να καλλιεργείται στους κόλπους της εκκλησίας της Ρώμης η ιδέα περί του πρωτείου του επισκόπου αυτής εφ’ όλης της Εκκλησίας. Την ιδέα αυτή επέτεινε η θεωρία για την ιδιαίτερη σχέση του πάπα προς τον απόστολο Πέτρο, αλλά και περί μιας εξαιρετικής αυθεντίας του Πέτρου στο κύκλο των αποστόλων που αποκαλείται officiumPetri. Καλλιεργήθηκε μάλιστα και μεταγενέστερα τον 4^οαιώνα μ.Χ. η γνώμη, πως ο Πέτρος ίδρυσε την εκκλησία της Ρώμης και πως υπήρξε πρώτος επίσκοπός της, γεγονός που είναι παντελώς αναληθές. Διότι πρώτος επίσκοπος αυτής υπήρξε ο Λίνος (67 – 79 μ.Χ.), όπως μαρτυρεί αρχαίος κατάλογος που συντάχθηκε από τον επίσκοπο Ρώμης Σωτήρα (166 – 174 μ.Χ.) και αναφέρεται από τον Ειρηναίο (2^οςαιώνας μ.Χ.) στο «Κατά αιρέσεων» 3,3,3 και τον Ευσέβιο Καισαρείας: «Της δε εκκλησίας των Ρωμαίων, μετά το μαρτύριο του Πέτρου και Παύλου, πρώτος διορίζεται στην επισκοπή ο Λίνος» Εκκλησιαστική Ιστορία 3,2.

Με την διεκδίκηση του πρωτείου εξουσίας του πάπα επάνω σε ολόκληρη την Εκκλησία, άρχισε να καλλιεργείται και η ιδέα περί του αλάθητου αυτού που αφορά ζητήματα πίστης και που μόνο αυτός μπορεί να αποφαίνεται για την ορθότητα ή μη αυτών.

Γράφει λοιπόν ο Βασ. Στεφανίδης στην «Εκκλησιαστική Ιστορία», σελίδα 289: «Από την ε΄ εκατονταετηρίδα παρουσιάσθηκαν τα πρώτα ίχνη του παπικού αλάθητου, συνδυασμένα, όπως ήταν επόμενο, με τις αξιώσεις του πάπα ως ανωτάτης εκκλησιαστικής αρχής. Ο Ιννοκέντιος ο Α΄ (401 – 407 μ.Χ.) αξίωσε, ότι ο αποστολικός θρόνος αυτού μπορεί να λάβει αυθεντικές αποφάσεις για τα ζητήματα πίστης όλης της Εκκλησίας. Ο θρόνος αυτός ήταν, κατ’ αυτόν, η πηγή της καθαρής διδασκαλίας για τις χώρες όλου του κόσμου (πατρολογία Migne, λατινική σειρά, 20, 582. Πρβλ. και τον λίβελλον του Ρώμης Ορμίσδα του έτους 516, Migne, 63, 393). Ο Ρώμης Ζώσιμος (417 – 418 μ.Χ.) πρώτος απεφάνθη, ότι οι παπικές αποφάσεις είναι ανεπίδεκτες εφέσεως (πατρολογία Migne, 20, 676. Πρβλ. και τους λόγους του Ρώμης Γελασίου του Α΄ 492 – 496 μ.Χ., Migne, 59, 66 C, και τους ευρυτέρας σημασίας λόγους:”primasedesanemineiudicatur”, οι οποίοι αρχικώς βρίσκονται στα νόθα έγγραφα του Ρώμης Συμμάχου 498 – 514 μ.Χ. και της μερίδας αυτού και οι οποίοι εισήλθαν στο παπικό δίκαιο, Codexiuriscanonici, can. 1556). Παρουσιάσθηκε η φράση, ότι ο πάπας είναι “κεφαλή” της Εκκλησίας. Ο Βονιφάτιος ο Α΄ (418 – 422 μ.Χ.) χαρακτήρισε ως κεφαλή όλης της Εκκλησίας την ρωμαϊκή Εκκλησία (πατρολογία Migne, 200, 777 και εξ.), ο δε αντιπρόσωπος του Ρώμης Καιλεστίνου του Α΄ στην Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο πρεσβύτερος Φίλιππος χαρακτήρισε ως κεφαλή της Εκκλησίας τον επίσκοπο Ρώμης. Ότι, δηλαδή, μετά την ανάγνωση της παπικής επιστολής, οι παρόντες επίσκοποι, επιδοκιμάσαντες αυτή, ενώθηκαν ως άγια μέλη μετά της αγίας κεφαλής (Mansi, 4, 1289 και εξ.). Ο Αγκύρας Θεόδωρος αντέταξε την παρατήρηση, ότι η Σύνοδος ήδη πριν από την άφιξη των παπικών απεσταλμένων είχε λάβει αποφάσεις. Αλλά την άλλη μέρα ο Φίλιππος επανέλαβε τον χαρακτηρισμό και δικαιολόγησε αυτόν με τα επόμενα: “Πέτρος, ο έξαρχος και κεφαλή των αποστόλων … ο θεμέλιος της καθολικής εκκλησίας … έως του νυν και αεί εν τοις αυτού διαδόχοις και ζει και δικάζει” (Mansi, 4, 1295 και εξ.). Fr. Heiler, AltkirchlicheAutonomieundpapstlicherZentralismus, 1941, σελ. 187 – 228.»

Στη θέσπιση του αλάθητου του πάπα πρώτα στις συνειδήσεις των πιστών της Δυτικής Εκκλησίας και μετά ως κανόνα πίστης από την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού το 1870, συνέβαλε και η διοργάνωση της Εκκλησίας αυτής η οποία έλαβε καθαρά παπική μορφή. Ο πάπας κατέστη η ανώτατη εκκλησιαστική εξουσία ως διοικητικός, νομοθετικός και δικαστικός άρχων αυτής. Αναμιγνύονταν στις εκλογές των μητροπολιτών και επισκόπων. Οι μητροπολίτες όφειλαν να λάβουν το ωμοφόριο (pallium) από τον πάπα. Ενώ στην Ανατολή όλοι οι επίσκοποι έφεραν ωμοφόριο, στη Δύση στην αρχή ωμοφόριο έφερε μόνο ο πάπας, συνήθεια που είχε παραλάβει από την Ανατολή. Έτσι όταν ο Ρώμης Σύμμαχος, κατά τον έκτο αιώνα, ήθελε να καταστήσει τον Αρελάτης Καισάριο αντιπρόσωπό του στη Γαλλία, του έδωσε το δικαίωμα να φέρει ωμοφόριο, μάλιστα δε του απέστειλε ένα ωμοφόριο για τον σκοπό αυτό. Από τα μισά της Θ΄ εκατονταετηρίδας κατέστη υποχρεωτικό για όλους τους μητροπολίτες, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να στείλουν στη Ρώμη απεσταλμένο με ομολογία πίστεως για να λάβουν το ωμοφόριο. Επειδή όμως μέχρι τον ΙΓ΄ αιώνα ίσχυε ο καισαροπαπισμός, δηλαδή οι μητροπολίτες ήταν υποταγμένοι στο βασιλιά τους, με την ΙΒ΄ Οικουμενική Σύνοδο του Λατερανού (1215) ο Ιννοκέντιος ο Γ΄ κατέστησε ως αναγκαία προϋπόθεση του μητροπολιτικού αξιώματος την αποδοχή του ωμοφορίου από τα χέρια του πάπα. Έδιναν μάλιστα και όρκο υποτελείας σ’ αυτόν, η οποία ενώ μέχρι τότε ίσχυε ως συνήθεια, αργότερα θεσπίστηκε επί Γρηγορίου του Θ΄ (1227 – 1241) με νόμο. Μάλιστα επί Μαρτίνου του Ε΄ (1417), μεταβλήθηκαν σε υπαλλήλους και ο όρκος υποτελείας μεταβλήθηκε σε όρκο υπηρεσίας. Ο πάπας επενέβαινε στην δικαιοδοσία των μητροπολιτών και επισκόπων αρχικά με έκτακτους απεσταλμένους (legati) και έπειτα με τακτικούς και μόνιμους απεσταλμένους (nuntii).

Προϊόντος του χρόνου ο πάπας κατέστη ο ανώτατος νομοθέτης της Εκκλησίας. Οι αποφάσεις των παπών είχαν την ισχύ εκκλησιαστικών κανόνων, ώστε δεν χρειάζονταν να επικυρωθούν από σύνοδο. Με την ιδιότητα του πάπα ως ανώτατου νομοθέτη προέκυψε το δικαίωμα αυτού, να αναστέλλει την εφαρμογή εκκλησιαστικού κανόνα, ο δε Ιννοκέντιος ο Γ΄ το δικαιολόγησε αυτό, λέγοντας πως ο πάπας έχει ολόκληρη την εξουσία (pletitudopotestatis).

Αλλά και σε δικαστικά ζητήματα ο πάπας κατέστη ο ανώτατος δικαστής της Εκκλησίας. Από κάθε εκκλησιαστικό δικαστήριο δέχονταν εφέσεις και μόνο αυτός είχε το δικαίωμα να κατατάξει κάποιον στην χορεία των αγίων, γεγονός που επισυνέβη επί Αλεξάνδρου του Γ΄ (1181). Η υπαγωγή της αγιοποίησης στην δικαστική εξουσία του πάπα εξηγείται, διότι στη Δύση η αγιοποίηση παίρνει την μορφή ενός είδους δίκης. Υπάρχει δηλαδή στο «δικαστήριο» αυτό, κάποιος που εκτελεί χρέη δημόσιου κατήγορου ο αποκαλούμενος και «δικηγόρος του διαβόλου», ο οποίος αναφέρει τις ελλείψεις του υποψήφιου προς αγιοποίηση προσπαθώντας να την ματαιώσει. Αν παρόλα αυτά, οι συνήγοροι κατορθώσουν να αποδείξουν πως ο υποψήφιος είναι άξιος τότε τελείται η αγιοποίηση του.

Φυσικό επακόλουθο όλων των ανωτέρω ήταν να προκύψει το αλάθητο του πάπα, αφού ως ανώτατη εκκλησιαστική αρχή περιεβλήθη με το αλάθητο των Οικουμενικών Συνόδων. Όσο για τη θεολογική του κατοχύρωση δεν υπήρξε και κανένα μεγάλο πρόβλημα ή κάποιο μεγάλο εμπόδιο. Γιατί, ως γνωστόν, η Αγία Γραφή βρίθει χωρίων, τα οποία μπορεί ο οιοσδήποτε απομονώνοντας τα από το γενικότερο πλαίσιο, να τα χρησιμοποιήσει όπως αυτός επιθυμεί. Η ύπαρξη και μόνο στο Χριστιανισμό χιλιάδων αιρέσεων μαρτυρεί για την αλήθεια αυτή. Πρώτος ο μεγάλος θεολόγος της Δύσης Θωμάς Ακινάτης (1274) διατύπωσε την σχετική θεωρία στο έργο του SummaTheologiae, II, 2, 1 art 10. Κατ’ αυτόν ο πάπας αποφασίζει μετά από συνοδική απόφαση, η οποία με την επικύρωσή του λαμβάνει κύρος και ισχύ. Την γνώμη του αυτή την στήριξε στα λόγια που είπε ο Χριστός προς τον Απόστολο Πέτρο: «Εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα να μην σε εγκαταλείψει η πίστη σου, και συ, όταν ποτέ επιστρέψεις στήριξε του αδελφούς σου» Λουκάς 22:23 και στην προτροπή προς Κορινθίους του Αποστόλου Παύλου: «Να λέγετε όλοι το ίδιο και να μην υπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ σας» 1 Κορινθίους 1:10.

Έτσι λοιπόν ο πάπας ονομάσθηκε «αντιπρόσωπος του Χριστού» (vicariusChristi) και κατέστη όχι μόνο η ανώτατη εκκλησιαστική εξουσία, αλλά και η εν γένει ανώτατη εξουσία στο κόσμο, με αποτέλεσμα όλα τα παρακάτω να έρθουν ως φυσικό επακόλουθο. Η πολιτική εξουσία εξαρτήθηκε από αυτόν. Τα κράτη εθεωρούντο παπικά τιμάρια (φέουδα), οι βασιλείς εθεωρούντο υποτελείς εις τον πάπα ηγεμόνες, οι οποίοι έπρεπε να πληρώνουν φόρο, όπως και πράγματι έκαναν κάποιοι από αυτούς όπως π.χ. της Ουγγαρίας, Αγγλίας, Πορτογαλίας, Λεώνης και Αραγονίας. Ισχυρά όπλα στα χέρια του εκάστοτε πάπα απέναντι των βασιλέων ήταν ο αφορισμός, η λύση του όρκου των υπηκόων απέναντι στο βασιλιά τους, η εκθρόνιση και η «απαγόρευση» (interdictum). Όπου κηρύσσονταν «απαγόρευση», έπαυε στην ουσία η εκκλησιαστική ζωή και κάποιες εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής, αφού οι καμπάνες δεν χτυπούσαν πλέον, η θεία λατρεία τελούνταν σιγανά και με κλειστές τις πόρτες, η εξομολόγηση και η θεία ευχαριστία δίνονταν μόνο στους ετοιμοθάνατους, εκκλησιαστικά θάπτονταν μόνο οι ιερείς, τα παιδιά κάτω από δύο ετών, οι ζητιάνοι και οι ξένοι και δεν γίνονταν κανένας γάμος ή βάπτιση. Η «απαγόρευση» μετά του προσωπικού αφορισμού παρουσιάσθηκε τον Ι΄ αιώνα, αλλά ως αυτοτελής τιμωρία εμφανίζεται τον ΙΑ΄ αιώνα. Μεγάλη χρήση αυτής έγινε τον ΙΒ΄ και ΙΓ΄ αιώνα.

Οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες όφειλαν να φιλούν το πόδι του πάπα και σε ορισμένες επίσημες στιγμές να εκτελούν καθήκοντα ιπποκόμου αυτού. Κρατούσαν το άλογο του από τα χαλινάρια και το οδηγούσαν σε απόσταση κάποιων μέτρων. Την υποχρέωση αυτή, την στήριζαν οι πάπες σε ένα πλαστό έγγραφο που είχε κατασκευαστεί στο δεύτερο μισό του Η΄ αιώνα το οποίο αναφέρονταν στην δήθεν δωρεά που έκανε ο Μ. Κωνσταντίνος στον τότε πάπα, τη γνωστή ως «Ψευδοκωνσταντίνειος δωρεά». Στο έγγραφο λοιπόν αυτό υποστηρίζεται πως ο Μ. Κωνσταντίνος έκανε τον ιπποκόμο στον επίσκοπο Ρώμης Σίλβεστρο οδηγώντας το άλογο του. Την απόλυτη εξουσία του πάπα δεικνύει και το κάλυμμα που φοράει στο κεφάλι στις επίσημες τελετές, το ονομαζόμενο «τιάρα». Η τιάρα είναι τριπλό στέμμα που συμβολίζει την εξουσία του στα επίγεια (αφορισμοί), ουράνια (αγιοποίηση) και καταχθόνια (καθαρτήριο πυρ, αφέσεις).

Και ενώ φαινόταν πως τίποτα δεν μπορούσε να διαταράξει την απόλυτη αυτή εξουσία του πάπα, ήρθε ο 16^οςαιώνας με τον Λούθηρο και την Διαμαρτύρηση όχι μόνο να αμφισβητήσει και σχετικοποιήσει την εξουσία αυτή αλλά και να την εξαλείψει παντελώς από τις συνειδήσεις εκατομμυρίων πιστών. Μπαίνοντας μάλιστα ο 18^οςαιώνας με την επικράτηση της ελεύθερης σκέψης και γενικά με την θρησκευτική αδιαφορία υπέθαλψαν τάσεις και μέσα στην ίδια την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία προς περιορισμό των εξουσιών και της δικαιοδοσίας του πάπα. Στην Αυστρία ο αυτοκράτορας Ιωσήφ ο Β΄ προέβη σε μεταρρυθμίσεις, οι οποίες είχαν παρασκευασθεί από το έργο του Febronius, με τις οποίες περιορίζονταν οι εξουσίες του πάπα σε ένα απλό πρωτείο, το οποίο δεν ήταν τίποτα άλλο από την δυνατότητα να παρέχει στους άλλους επισκόπους μόνον συμβουλές και προτροπές. Παρόμοιες τάσεις εκδηλώθηκαν και αλλού. Έτσι οι Γερμανοί καθολικοί επίσκοποι σε σύνοδο στην πόλη Emsτο 1786 πρότειναν τον περιορισμό σε μεγάλο βαθμό των εξουσιών του πάπα, όπως το ίδιο συνέβη και στη Γαλλία, που όμως διακόπηκαν προσωρινά λόγω της Γαλλικής Επανάστασης και των Ναπολεόντειων πολέμων, για να επανέλθουν όμως πάλι έντονα με την επικράτηση της ειρήνης.

Τέτοιες λοιπόν ήταν οι συνθήκες, όταν ανέβαινε στον παπικό θρόνο ο Πίος ο Θ΄, ο οποίος στην αρχή έδειξε μια τάση εύνοιας προς τις εκδηλωθείσες φιλελεύθερες απόψεις. Απόψεις όμως οι οποίες μεταλλάχθηκαν άρδην, όταν αναγκάστηκε να απομακρυνθεί από την Ρώμη και να καταφύγει στην Γαέτα. Βλέποντας λοιπόν τις δυσμενείς εξελίξεις για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αποφασίζει να απαντήσει δυναμικά στις δραματικές πολιτικές εξελίξεις, συγκαλώντας την περιώνυμη πρώτη σύνοδο του Βατικανού – εικοστή οικουμενική για τους Ρωμαιοκαθολικούς – μετά την επιστροφή του στη Ρώμη, με την βοήθεια των Γαλλικών λογχών, και να θεσπίσει το περίφημο «Αλάθητο».

Ο πάπας Πίος ο Θ΄ εισέρχεται στη σύνοδο του Βατικανού

Η σύνοδος αρχίζει τις εργασίες της στις 8 Δεκεμβρίου 1869 με την συμμετοχή 719 μελών, τα οποία είχαν συγκληθεί με την Εγκύκλιο της 29^ηςΙουνίου 1868 η οποία καθόριζε ως σκοπό της την καταπολέμηση των σύγχρονων πλανών, κατ’ αναλογία με την σύνοδο στο Τριδέντο (1545 – 1563) που είχε καταπολεμήσει τις πλάνες του Προτεσταντισμού. Ήδη όμως ο πάπας είχε προδιακηρύξει με την υποστήριξη κάποιων επισκόπων – οπαδών του αλάθητου – πως ασφαλές μέσον για την επίτευξη του σκοπού αυτού ήταν ο καθορισμός ως δόγμα πίστης πλέον του παπικού αλάθητου. Εκτός όμως από το παπικό αλάθητο η σύνοδος καλούνταν να αποφανθεί και για το ζήτημα που είχε εισάγει ο Πίος ο Θ΄ για την «άσπιλο σύλληψη της Παρθένου» δηλαδή πως η Παναγία δεν έφερε όπως οι λοιποί άνθρωποι το προπατορικό αμάρτημα. Ο πάπας από την νεανική του ηλικία ήταν ενθουσιώδης λάτρης της Παρθένου Μαρίας στην οποία απέδιδε την διάσωσή του από πολλούς κινδύνους. Γι’ αυτό όταν διέμενε στην Γαέτα εξέδωσε Εγκύκλιο το 1849 προς τους επισκόπους καλώντας τους να πάρουν θέση επ’ αυτού του ζητήματος. Τα δύο τρίτα αυτών απάντησαν σύμφωνα με την επιθυμία του πάπα με τους Γερμανούς και Γάλλους επισκόπους όμως να απαντούν αρνητικά. Οπότε ο Πίος ο Θ΄ θεώρησε καλό να συζητηθεί στη σύνοδο και το ζήτημα αυτό.

Όταν λοιπόν ξεκίνησαν οι εργασίες της συνόδου και μπήκε το ζήτημα του αλάθητου του πάπα προκλήθηκε εξέγερση των φιλελεύθερων καθολικών όπως του IgnatiusDollinger, Friedrichκαι Huberτου Πανεπιστημίου του Μονάχου καθώς και του επισκόπου Kettelerτης Mayence, και του Maretκοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής των Παρισίων αλλά και πλήθος άλλων. Μάλιστα όταν υποστήριξαν πως για το παπικό αλάθητο δεν υπάρχει ασφαλής παράδοση της Εκκλησίας, ο πάπας απάντησε στα Ιταλικά «η παράδοση είμαι εγώ» (Latraditiosonoio).

Παρά τις διαμαρτυρίες τους η σύνοδος καθόρισε ως δόγμα πλέον, πως ο πάπας, όταν αποφαίνεται επίσημα και excathedraδηλαδή «ως ποιμένας και διδάσκαλος όλων των Χριστιανών» είναι αλάθητος. Έτσι η σύνοδος του Βατικανού, «οιονεί αυτοκτονούσα» όπως σημειώνει πολύ εύστοχα ο μακαριστός δάσκαλος Παναγιώτης Τρεμπέλας, κατέλυσε το κύρος και την εξουσία των επισκόπων όταν αποφαίνονται σε σύνοδο. Πλέον οι αποφάσεις αυτής δεν είχαν ως προοίμιο αυτό που ίσχυε στη σύνοδο του Τριδέντου: «Η ιερά και αγία, οικουμενική και γενική σύνοδος διδάσκει και αποφαίνεται …»αλλά «εμείς ο Πίος ο Θ΄ της ιεράς συνόδου επιδοκιμαζούσης, διδάσκουμε και αποφαινόμεθα …». Η έννοια λοιπόν του νέου δόγματος ήταν πως ο πάπας προσωπικά και ιδιωτικά ενεργώντας ή διδάσκοντας δεν είναι αλάθητος, αλλά μόνον όταν επίσημα και εκ καθέδρας αποφαίνεται για ζητήματα που αφορούν το δόγμα και την ηθική, ασκώντας την δικαιοδοσία του ως νομοθέτης και διδάσκαλος, είναι αλάθητος.Στις 18 Ιουλίου 1870 το «Αλάθητο» του πάπα είναι πλέον γεγονός.

Επιπλέον η σύνοδος του Βατικανού παρά τις αντιδράσεις πολλών επισκόπων επικυρώνει και το δόγμα για την «άσπιλο σύλληψη της Παρθένου» το οποίο με την εγκύκλιο «ineffabilisDeus» της 10^ηςΔεκεμβρίου 1854 είχε διακηρύξει ο Πίος ο Θ΄ ότι «η Παρθένος Μαρία από την πρώτη στιγμή της σύλληψής της διά μοναδικής του παντοδύναμου Θεού χάριτος και προνομίου, και δια προλήψεως (intuitu) των αξιομισθιών του Ιησού Χριστού του Σωτήρα του ανθρώπινου γένους, διατηρήθηκε αμέτοχος παντός σπίλου της προπατορικής ενοχής».

Κατά την διάρκεια των συζητήσεων για το αλάθητο του πάπα, ξεχώρισε η μορφή του Γερμανού καθηγητή IgnatiusDollinger, ο οποίος υποστήριξε πως οποιοδήποτε άρθρο της πίστης δεν πρέπει μόνο να επιδοκιμάζεται από τους επισκόπους που είναι συνενωμένοι με τον πάπα, αλλά η οικουμενικότητα αυτού να επικυρώνεται από όλη την εκκλησία. Μαζί με τον Friedrichκαι με άλλους σαράντα δύο καθηγητές του Μονάχου διαμαρτυρήθηκαν εναντίον του ψηφίσματος για το αλάθητο του πάπα. Έτσι ξεκίνησε το κίνημα των Παλαιοκαθολικών της Δυτικής Εκκλησίας το οποίο διαδόθηκε στην Ελβετία και αλλού. Οι Παλαιοκαθολικοί στους οποίους μετά τον αφορισμό του από τον πάπα μπήκε επικεφαλής ο Dollingerεκτός από την μη αποδοχή του αλάθητου εισήγαγαν και άλλες μεταρρυθμίσεις στις κοινότητές τους, όπως η παροχή του ποτηρίου της Θείας Μετάληψης και στους λαϊκούς, η κατάλυση της αγαμίας του κλήρου και η χρήση της λαλούμενης γλώσσας και όχι της Λατινικής που ίσχυε μέχρι τότε στην λατρεία.

Το αλάθητο του πάπα ως δόγμα πίστης, ως δόγμα δηλαδή αναγκαίο για την σωτηρία των πιστών αποδοκιμάστηκε έντονα όχι μόνο από την Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά και τις διάφορες Προτεσταντικές ομολογίες, ενώ αμφισβητείται ευρύτατα και στους κόλπους της ίδιας της Ρωμαιοκαθολικής θεολογίας.

Άξιον μνείας είναι και το γεγονός πως η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού 1962 – 1965 αναθεώρησε τις σχέσεις του πάπα και του σώματος των επισκόπων με την ενθάρρυνση μιας μορφής επισκοπικών συνελεύσεων για την αντιμετώπιση καθαρώς ποιμαντικών ζητημάτων.

Ηκριτική της Ορθόδοξης Εκκλησίας εναντίον του δόγματος του παπικού αλάθητου θεμελιώθηκε στην πατερική παράδοση, κατά την οποία το αλάθητο συνδέεται μόνο με τη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία και όχι με συγκεκριμένα πρόσωπα, ενώ εκφράζεται μόνο με την αυθεντία της Οικουμενικής Συνόδου.

Την στάση των Ορθοδόξων απέναντι στον Πάπα την εκφράζει με θαυμάσιο τρόπο ο συγγραφέας του 12^ουαιώνα Νικήτας, αρχιεπίσκοπος Νικομηδείας:

«Αγαπητέ μου αδελφέ, δεν αρνούμαστε στη Ρωμαϊκή εκκλησία το πρωτείο μεταξύ των πέντε αδελφών Πατριαρχείων· και της αναγνωρίζουμε το δικαίωμα για την πιο τιμητική θέση στην Οικουμενική Σύνοδο. Αλλά η Εκκλησία αυτή αποσπάστηκε από εμάς με τα ίδια της τα έργα, όταν με υπεροψία ανέλαβε την μοναρχία που δεν αρμόζει στο αξίωμά της … Πως μπορούμε να δεχτούμε τις εγκυκλίους της, όταν δεν μας έχει καθόλου συμβουλευτεί ούτε καν ξέρουμε τίποτε; Αν ο Ρωμαίος Ποντίφηκας, καθισμένος στον υψηλό θρόνο της δόξας του, επιθυμεί να μας κατακεραυνώνει, και κατά κάποιο τρόπο να μας εκτοξεύει τις διαταγές του “αφ’ υψηλού”, κι αν επιθυμεί να μας κρίνει και να διοικεί εμάς και τις Εκκλησίες μας, χωρίς να μας συμβουλεύεται, αλλά μόνο για δική του αυθαίρετη ευχαρίστηση, τι είδους αδελφότητα είναι αυτή ή μάλλον τι είδους πατρότητα; Θα είμαστε τότε σκλάβοι, και όχι τα τέκνα μιας τέτοιας Εκκλησίας, και η Ρωμαϊκή έδρα δεν θα είναι η ευσεβής μητέρα των τέκνων, αλλά η σκληρή και αγέρωχη κυρία των σκλάβων».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Βασίλης Στεφανίδης: Εκκλησιαστική Ιστορία
2. Παναγιώτης Τρεμπέλας: Εγκυκλοπαίδεια της Θεολογίας

3. Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς», λήμμα «Πάπας»

4. Ιωάννης Αναστασίου: Εκκλησιαστική Ιστορία

5. Κάλλιστος Γουέαρ: Η Ορθόδοξη Εκκλησία

6. Νίκος Ματσούκας: «Σχόλιο», Περιοδικό «Καθ’ Οδόν», τεύχος 2, 1992

7. Ευσέβιος Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία, Τόμος 1

«ΝΕΝΙΚΗΝΤΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΟΙ ΟΡΟΙ»

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΟΙ «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ;»

ΕΚΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ

ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ: ΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΙΜΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ - ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Η ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΗ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΤΙ ΕΙΠΕ Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΣΚΟΠΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΡΩΣΣΕΛ, ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ – ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΡΩΣΣΕΛ

Η ΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΗ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΜΙΛΑΕΙ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΙΑ ΕΜΑΣ; ΤI ΛΕΝΕ EΠ’ ΑΥΤΟΥ ΟΙ «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ»;

Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΓΙΑ

«Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ»!

ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ: ΑΡΧΑΙΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ

ΕΙΝΑΙ ΟΙ «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ» ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΛΗΡΟΥ;

H Νέα Αποστολική Μεταρρύθμιση (NAR)

Πως η αίρεση της Exeldim έρχεται σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Θεολογία περί άκτιστων ενεργειών του Θεού

ΟΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΟΥ ΟΡΙΣΑΝ ΟΙ «ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΙΛΙΕΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

«ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΝ»

ΓΙΟΓΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: ΔΥΟ ΙΔΙΟΙ ΔΡΟΜΟΙ;

ΤΟ «ΑΛΑΘΗΤΟ» ΤΟΥ ΠΑΠΑ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΘΕΣΠΙΣΤΗΚΕ